zijn gezicht rood van woede. Agent McCune was vlak achter hem binnengekomen.
Ze hield de telefoon uit en zei, “Ik heb iets gevonden, Agent Crivaro.”
“Dat zie ik,” zei Crivaro. “En je zit er met je tengels aan. Geef hier dat ding.”
Riley reikte Crivaro de telefoon. Hij pakte het voorzichtig met duim en wijsvinger aan en liet het vallen in een bewijszakje. Ze zag toen dat zowel hij als Agent McCune handschoenen droegen.
Haar gezicht brandde van gene en vernedering.
Ik heb er een zooitje van gemaakt.
McCune knielde neer en keek in de ruimte onder de vloer.
Hij zei, “He, Agent Crivaro! Kom eens kijken!”
Crivaro knielde neer naast McCune, die zei, “Dat zijn de contanten die we door het hele huis hebben lopen zoeken.”
“Dat zijn het,” zei Crivaro.
Zich weer tot Riley richtend, snauwde Crivaro…
“Heb je iets van dit geld aangeraakt?”
Riley schudde haar hoofd.
“Weet je het zeker?” zei Crivaro.
“Ik weet het zeker,” zei Riley bedeesd.
“Hoe heb je dit gevonden?” vroeg Crivaro, wijzend naar de opening.
Riley haalde haar schouders op en zei, “Ik passeerde hier gewoon en hoorde een hol geluid onder de vloer, dus ik sloeg het tapijt terug en-“
Crivaro viel haar in de rede, “En je trok deze plank los.”
“Nou, ik trok niks. Het sprong zelf op toen ik het op een bepaalde plek aanraakte.”
Crivaro gromde. “Je raakte het aan. En de telefoon ook al. Niet te geloven. Je hebt je vingerafdrukken overal op gekregen.”
Riley stamelde, “S-sorry, sir.”
“Dat lijkt me verdomme op zijn plaats,” zei Crivaro. “Ik breng je nu weg voor je ergens anders een teringzooi van maakt.”
Hij stond op en klopte zijn handen af.
Hij zei, “McCune, laat het zoekteam blijven werken. Als je klaar bent met de kamers op deze verdieping, ga verder zoeken op zolder. Ik denk niet dat we veel meer zullen vinden, maar we moeten het grondig doen.”
“Doe ik, sir,” zei McCune.
Crivaro leidde Riley naar beneden en zijn auto in.
Terwijl ze wegreden, vroeg Riley, “Gaan we terug naar het hoofdkantoor?”
“Vandaag niet,” zei Crivaro. “Misschien wel nooit meer. Waar woon je? Ik breng je naar huis.”
Met een verstikte stem van de emotie gaf Riley hem haar adres.
Ze reden in stilte verder en Riley herinnerde zich hoezeer Crivaro van haar onder de indruk was geweest, en hoe hij tegen haar had gezegd…
“De FBI heeft jonge mensen zoals jij nodig – vooral vrouwen. Jij kan een hele goeie BAU agent worden.”
Wat waren de dingen veranderlijk!
En ze wist dat het niet alleen kwam door de fout die ze gemaakt had. Crivaro had vanaf het eerste begin vandaag koud bejegend.
Op dit moment wilde Riley alleen maar dat hij iets zou zeggen – wat dan ook.
Ze vroeg verlegen, “Hebben jullie iets gevonden in die andere kamer aan de andere kant van de gang? Ik bedoel, waar die dienstlift vroeger was?”
“Niets,” zei Crivaro.
Er viel wederom een stilte. Riley snapte er zo langzamerhand niets van.
Ze wist dat ze een vreselijke fout had gemaakt, maar…
Wat had ik dan moeten doen?
Ze had in die kamer het gevoel gehad dat er iets onder de vloer zat.
Had ze dat gevoel dan maar gewoon moeten negeren?
Ze raapte haar moed bijeen en zei…
“Sir, ik weet dat ik het verprutst heb, maar heb ik niet iets belangrijks daar gevonden? Vier agenten hebben de kamer doorzocht en die ruimte over het hoofd gezien. Jullie zochten naar de contanten, en ik heb het gevonden. Zou iemand anders het gevonden hebben als ik dat niet had gedaan?”
“Daar gaat het niet om,” zei Crivaro.
Riley onderdrukte de drang om te vragen…
Waar ging het dan wel om?
Crivaro reed nog enkele minuten in koppige stilte door. Toen zei hij met een gedempte, bittere stem, “Ik heb een hoop moeite moeten doen om jou in dit programma te kunnen krijgen.”
Nogmaals viel er een stilte. Maar Riley bemerkte een ruime interpretatie van die woorden. Het besef drong door dat Crivaro zich behoorlijk voor haar had uitgesloofd, niet alleen om haar in het programma te krijgen, maar ook daar als haar mentor te fungeren. En hij had waarschijnlijk een paar collega’s tegen zich in het harnas gejaagd, misschien omdat zo interne kandidaten die veelbelovender waren dan Riley uitgesloten waren.
Nu ze de dingen zo overdacht, begon Crivaro’s kille gedrag. Hij wilde niet de indruk te geven dat hij haar zelfs het kleinste beetje voorkeursbehandeling gaf. Sterker nog, hij was naar het andere uiterste gegaan. Hij erop gerekend dat ze zonder enige aanmoediging van hem en ondanks de twijfels en rancune van zijn collega’s, zelf zou bewijzen dat ze in het programma thuishoorde.
En als ze zo terugdacht aan de blikken en het gefluister die ze die dag bij de andere stagiaires had opgemerkt, waren Crivaro’s collega’s niet de enigen die wraakzucht koesterden. Ze had een moeizame weg te gaan om zelfs maar een bescheiden succesje te boeken.
En in een enkele middag had ze dat volledig aan flarden geschoten met een domme fout. Crivaro was met goed recht teleurgesteld en boos.
Ze ademde lang en diep in en zei…
“Sorry. Het zal niet weer gebeuren.”
Een paar ogenblikken antwoordde Crivaro niet.
Uiteindelijk zei hij, “Ik neem aan dat je een tweede kans wil. Nou, ik kan je vertellen dat de FBI niet graag doet aan tweede kansen. Mijn laatste partner werd de laan uitgestuurd voor een soortgelijke fout – en het was ten volle verdiend. Een dergelijke fout heeft gevolgen. Soms betekent het alleen dat een zaak compromitteert waardoor de boef vrijuit gaat. Soms kost het iemand het leven. Het kan je jouw eigen leven kosten.”
Crivaro wierp haar een boze blik.
“Dus wat denk je dat ik nu moet doen?” zei hij.
“Ik weet het niet,” zei Riley.
Crivaro schudde zijn hoofd. “Ik dus
