vijand.
Alsof ze haar walging deelden, renden de beestjes onder haar huid in de wilde weg rond als kakkerlakken die plotseling aan het zonlicht blootgesteld werden maar nergens heen konden vluchten.
De man legde de spiegel neer en begon haar gezicht weer met het mespunt te strelen.
Wederom zei hij…
“Ze gaan je achterlaten.”
Terwijl het mes zich over haar keel bewoog, bedacht ze…
Als hij in me snijdt kunnen de insecten ontsnappen.
Natuurlijk zou het mes haar ook doden. Maar dat leek een goede ruil voor bevrijd te zijn van de insecten en deze vreselijke angst.
Ze siste…
“Doe het dan. Doe het nu.”
Plotseling was de lucht gevuld met lelijk en vervormd gelach, alsof duizenden clowns zich luidruchtig verkneukelden over haar leed.
Het gelach dreef haar hart harder en sneller te bonzen. Janet wist dat haar hart dit met geen mogelijkheid langer aan zou kunnen.
En dat wilde ze niet.
Ze wilde dat het zo gauw mogelijk zou stoppen.
Ze merkte dat ze hartslagen aan het tellen was…
Een, twee…drie, vier, vijf…zes…
Maar de hartslagen werden zowel sneller als onregelmatiger.
Ze vroeg zich af – wat zou er eerder ontploffen, haar hart of haar hersenen?
Toen hoorde ze eindelijk haar allerlaatste hartslag, en de wereld verdween.
HOOFDSTUK EEN
Riley begon te lachen toen Ryan de doos met boeken uit haar handen greep.
Ze zei, “Laat me op z’n minst iets dragen, OK?”
“Het is te zwaar,” zei Ryan. Hij bracht de doos naar de lege boekenkast. “Dat moet je niet tillen.”
“Kom nou, Ryan. Ik ben zwanger, niet ziek.”
Ryan zette de doos neer voor de boekenkast en veegde zijn handen af.
“Jij mag de boeken uit de doos halen en in de kast doen,” zei hij.
Riley moest weer lachen.
Ze zei, “Wil je me zeggen dat je me toestemming geeft om te helpen met het verhuizen naar ons appartement?”
Nu zag Ryan er gegeneerd uit.
“Zo bedoelde ik het niet,” zei hij. “Ik bedoel alleen – nou ja, ik maak me druk.”
“En ik blijf je vertellen dat er niks is om je zorgen over te maken,” zei Riley. “Ik ben net zes weken zwanger, en ik voel me prima.”
Ze wilde niet over haar sporadische ochtendmisselijkheid beginnen. Tot dusverre was het niet heel zwaar geweest.
Ryan schudde zijn hoofd. “Doe gewoon een beetje rustig aan, OK?”
“Doe ik,” zei Riley, “Ik beloof het.”
Ryan knikte en liep terug naar de stapel dozen die nog uitgepakt moesten worden.
Riley wurmde een van de kartonnen dozen voor haar open en begon boeken op de planken te regelen. Ze vond het eigenlijk wel prettig om stil te zitten, en simpele klusjes te doen. Ze besefte dat haar hoofd meer rust kon gebruiken dan haar lichaam.
De laatste paar dagen hadden in een stroomversnelling gezeten.
De laatste paar weken eigenlijk ook.
Haar afstuderen met een psychologiediploma van Lanton University was een dolle dag geweest waarin alles volledig op zijn kop gezet was. Meteen na ceremonie had een FBI agent haar gerekruteerd voor het tien weken durende Honors Internship Summer Program van het bureau. Direct daarna had Ryan haar gevraagd om met hem te gaan samenwonen wanneer hij met zijn nieuwe baan begon.
Het ongelofelijkste was dat zowel haar stageprogramma als Ryans nieuwe baan in Washington D.C. waren. Ze had dus niet hoeven te kiezen.
In ieder geval ging hij niet over de rooie toen ik hem vertelde dat ik al zwanger was, dacht ze.
Sterker nog, hij had toen dolgelukkig geleken. De zenuwen over het idee dat er een baby op komst was waren er in de dagen na het afstuderen wel wat meer bij hem ingeslopen – maar Riley was er zelf ook behoorlijk nerveus over.
Ze kon de gedachte alleen al nauwelijks vatten. Ze begonnen net aan een leven samen, en binnenkort zouden ze partners zijn in de grootste verantwoordelijkheid die Riley zich kon indenken – het grootbrengen van hun eigen kind.
We moeten maar zorgen dat we er klaar voor zijn, dacht Riley.
Intussen was het een vreemd gevoel om haar oude psychologieboeken op de planken te plaatsen. Ryan had geprobeerd haar te overreden om hen te verkopen, en ze wist wel dat ze dat waarschijnlijk ook moest doen…
Laten we wel wezen, we kunnen iedere cent die we binnenhalen gebruiken.
Toch had ze het gevoel dat ze hen in de toekomst nodig zou hebben. Ze wist alleen niet waarom of waarvoor.
Trouwens, in die doos zaten ook een hoop rechtenboeken van Ryan, en het was niet eens in hem opgekomen die te verkopen. Natuurlijk zou hij hen waarschijnlijk gebruiken in zijn nieuwe baan als beginnend advocaat bij advocatenkantoor Parsons en Rittenhouse in DC.
Toen de doos leeg was en alle boeken op de planken stonden, ging Riley op de vloer naar Ryan zitten kijken, die onrustig meubelstukken bleef duwen en verplaatsen alsof hij voor alles een perfecte plek zocht.
Riley onderdrukte een zucht…
Arme Ryan.
Ze wist dat hij helemaal niet blij was met dit kelderappartement. Hij had een leuker appartement gehad in Lanton, met hetzelfde meubilair dat ze hier naar toe hadden gebracht – een vrolijke ratjetoe van tweedehands spullen.
Wat haar betrof stonden Ryan’s dingen hier best goed. En ze had hoegenaamd geen probleem met het kleine appartement. In Lanton had ze kunnen wennen aan een campuskamertje, dus deze ruimte was in vergelijking ware luxe, ondanks de bedekte buizen die boven de slaapkamer en de keuken hingen.
De appartementen op de bovenverdiepingen waren inderdaad een heel stuk mooier, maar deze was de enige beschikbare geweest. Toen Ryan het voor het eerst had bezichtigd, had hij bijna geweigerd het te huren. Maar waar het op neerkwam was dat dit het beste was dat ze zich konden veroorloven. Ze waren al financieel overbelast. Ryan zat aan de limiet van zijn credit card door verhuiskosten, de aanbetaling op het appartement, en al het andere dat ze nodig hadden voor deze gigantische verandering in hun leven.
Ryan keek eindelijk naar Riley en zei, “Zullen we even pauze nemen?”
“Prima,” zei Riley.
