Uczone białogłowy. Мольер (Жан-Батист Поклен)

                                          Czy się domyślasz, kogo widzisz we mnie?

      Nie, lecz jeśliś tak łaskaw, dowiem się w tej chwili.

      Powiedz mi, czy z Klitandrem dawnoście się zżyli?

      Zapewne; dom nasz dosyć upodobał sobie.

      I cóż sądzisz, mój bracie, o jego osobie?

      Że jest człekiem rozsądku, serca i honoru

      I że wśród najzacniejszych wart byłby wyboru.

      Pewne życzenie jego tutaj mnie przywodzi

      I cieszę się, że ceni go tak brat dobrodziej.

      W Rzymie, przed laty, ojca nieboszczyka znałem.

      Doprawdy!

      Tęgi szlachcic był duszą i ciałem.

      Podobno.

                                          Po dwadzieścia osiem latek nam było,

      Chłopcy jak malowanie, aż popatrzeć miło.

      Wierzę ci.

                                          U pań rzymskich bywaliśmy w cenie;

      Co to tam było gadań! Istne zatrzęsienie:

      Zazdrościli nam wszyscy.

                                          To świetnie się składa.

      Lecz pozwól: do przedmiotu nam wrócić wypada.

      Otóż Klitander posłem mnie czyni wyznania,

      Że ku wdziękom Henryki chęci swoje skłania.

      Co! Mej córki?

                                          Tak, bracie; ku niej miłość żywi