белмим. Мин сине ап-ак сакаллы бик карт кеше итеп күрәм.
– Моны мин үзем дә беләм.
– Әйе, син озак яшәрсең һәм барысы да яхшы булачак… Тик менә Рамилә үләчәк.
Янә тынлык урнашты. Аның борчылуы миңа да күчте:
– Җәмилә, син кайда? Кайда син?!
Менә мин Җәмиләнең яшел күзләренә багып, аның якты фатирында утырам. Чәй эчәм. Соңгы сөйләшүдән бер атна чамасы вакыт узган иде.
– Дөньяның иң гүзәл кызы табылдымы?
Әй мактаган иде Җамилә үзенең теге ахирәткәен. Топ-модель, имеш.
– Кем, Рәмиләме? Шөкер, исән.
– Мин бик шатмын.
– Ярар, әйдә үзебезнең хакта сөйләшик әле.
Мин шөбһәгә төштем. Кайнар чәйне зур зәңгәр кәсәдан яңа ыштаныма түгүемне сизми дә калдым. Җәмилә каушап калуыма игътибар да итмичә дәвам итте.
– Сиңа бер тәкъдимем бар. Сәер тоелса да, тыңлап бетер әле: безгә никах укытырга кирәк.
– Кемгә ул безгә?
– Кемгә?! Кемгә?! Синең белән миңа.
Инде мин чынлап куркып калдым. Көчем китте. Кәсәне төртеп куйдым – нинди чәй инде, элеке шәкертләр әйтмешли, халәте икраһ – ирексез хәлдә булганда. Йә, Ходаем, мәдәт! Нәрсә уйлый бу урман кызы?
– Йә, шуннан!
Җәмилә авыр сулап куйды да, сөйләргә тотынды.
Аның буталчык, каршылыклы сүз сөрешеннән мин менә нәрсә аңладым.
Теге вакытта телефоннан сөйләшкәннән соң Җәмилә бер ерак авылда кунакта булып кайткан икән. Авылда ул мәрхүм иренең ниндидер бер ерак туганы, бер карчык белән очрашкан. Казандагы бу фатир аныкы икән. Җәмилә, банктан кредит алып, аны сатып алырга теләгән. Тик карчык көтелмәгән кунакны бик нык куркыткан.
– Абыстай, мине рентген кебек үтәли күрде, – Җәмилә куркуларын яңадан кичергәндәй булды. – Ул бөтен тормышымны кинода күргәндәй тасвирлый башлады.
"Әгәр тәүбәгә килмәсәң, языкларың җәзасы балаларыңның башында да төшәчәк ", – дип нык кисәткән Җәмиләне теге абыстай. Әмма фатир ачкычларын кире алмаган. Киресенчә, фатирны бүләк итәргә вәгъдә иткән. Әгәр никахлы иреңне авылга алып кайтып күрсәтсәң, дигән.
"Ә-ә, менә ни өчен Җәмиләгә никах кирәк булган икән" дигән нәтиҗәгә килдем мин. Тик нинди гөнаһлары өчен орышкан соң аны күрәзәче әби.
– Нигә миңа шулай сынап карыйсың! – дип кызып китте Җәмилә. – Әйе, мин фахишә! Ләкин мин урам себеркесе түгел, мин "индивидуалка" буларак эшләдем. Ике ай чамасы гына эшләдем. Аннары ташладым. Син – соңгы клиентым булдың.
Алай икән… Нинди саер сүз – "индивидуалка"…
– Тукта әле, мин сиңа акчаңны бирмәдем ич.
– Ничек бирмәдең? Ә 5 000-лекне кем бирде соң? Онытыңмыни?
– Син бит үзең, ипотекага түләрга җитми, дип әйттең.
– Әй, тиле! Син Хуҗа Насретдин кебек ишеткән барча әкияткә ышанасыңмы? Мә, акчаңны, миңа кирәкми ул, – Җәмилә биш меңлекне өстәлгә ташлап, үкси башлады.
…Бу әшәкелеккә аны Рамилә тарткан икән. Ул инде ун ел буе профессионал рәвештә
