langs haar praat.
“Koffie en ontbyt vir my kuiergas. Goeiemôre, meisiemens. Plak ’n kussing op jou skoot sodat ek die skinkbord kan neersit.”
“Maar jy het aandete …” protesteer sy.
Sy besef dat sy onder ’n ligte duvet lê en vra verward: “Het ek die hele nag op die bank geslaap? Is dit al oggend?”
“Lyk so,” terg hy en beduie na die venster waardeur ’n streep sonlig val. “Toe nou, meisiemens. Sit jou kopkussing op jou skoot neer.”
“Ja …” sê sy, nie seker of sy droom of wakker is nie, en voldoen aan sy versoek. “Alles is onderstebo. Jy sou vir ons aandete en koffie gemaak het, en nou is dit al oggend en –”
“En jy praat in jou slaap,” val hy haar in die rede en sit die skinkbord op haar skoot neer. “Drink jou koffie sodat jy behoorlik kan wakker raak.”
Sy drink ’n paar slukkies koffie en plak dan die beker hard op die skinkbord neer, haar oë rond van kommer. “My oupa! My arme oupa sal dink ek het verongeluk en dat ek dood of ernstig beseer in ’n hospitaal lê! Waar is my selfoon? Ek moet hom dadelik bel, voordat hy beroerte of iets kry. Help my, Arendt! Vat die ellendige skinkbord sodat ek na my selfoon kan soek.”
“Genugtig, meisiemens, bedaar! Jou verbeeldingsvlugte is genoeg om mý ’n beroerteaanval te gee,” sê hy geïrriteerd. “Ek het gisteraand toe jy soos ’n soet kind op die bank geslaap het jou oupa gebel. Ons het saam besluit dat jy die rus nodig het ná ’n lang dag van fisieke en emosionele uitputting. Jy het so vas geslaap dat jy nie eens wakker geword het toe ek jou nagklere vir jou aangetrek het nie.”
“Wát?” krys Elzeri kortasem van verontwaardiging. Sy kyk af en merk met verligting dat sy nog haar bloesie en denimbroek aanhet.
Sy hoor hom lag en gluur met moord in haar oë na hom. “Jy het ’n siek sin vir humor, Arendt … Arendt Watsenaam!” vaar sy uit, en sê dan verras: “Ek ken nie jou van nie.”
“Dalk is Arendt my van. Jy het self gesê mense noem nie hulle kinders na voëls nie. Toe, eet nou jou ontbyt voordat dit koud is.”
“Ek eet,” mompel sy, hap ’n happie spek en eier en vergeet dan om verder oor Arendt se van te wonder. Geen wonder sy het so maklik aan die slaap geraak nie: sy was halfdood van die honger. Sy kou en sluk asof sy ’n week lank gevas het.
“Elke krummeltjie,” sê Arendt oorbluf toe hy die skinkbord van haar skoot verwyder. “Jy lyk soos ’n tinktinkie, maar jy eet soos ’n honger hiëna. Jy gaan die arme oom Herman en tant Sannie bankrot eet daar op Oggendglorie. Ek hoop jy besef oom Herman is jou plaasbestuurder, nie ’n skatryk boer wat uitgehongerde gaste kan bekostig nie.”
“Jy sê die mooiste dinge, skattige Arendt,” antwoord sy sarkasties. “Toevallig weet ek Sonette se pa, Ruan, besit ’n yslike skaapplaas in Nieu-Seeland. Oom Herman kan nie te arm wees nie, want hy het Ruan gehelp om sy plaas te koop.”
“Slaap onder my dak en eet my kos en raak weer snipperig,” grom Arendt. “Die rooi tandeborsel is myne. Jy kan dit leen as jy rêrig wil.”
“Dankie, maar ek kuier so dikwels by Sonette dat ek van ’n tandeborsel tot ’n haarborsel in haar badkamer bêre,” antwoord sy vermakerig.
“Gaaf! Gaan maak klaar en kry jou ry, meisiemens. Of sal dit jou nie pla as jou Dawie hoor jy het die hele nag by my geslaap nie?”
As die vent nie soveel groter as sy was nie, het sy hom nou ’n dwarsklap gegee, dink sy smoorkwaad, haar wange gloeiend van verleentheid. Gisteraand het sy haar skok en ontsteltenis oor haar ma met hom gedeel, maar vanoggend is hy weer die uittartende, arrogante Arendt wat haar so teësinnig deur die grotte vergesel het.
Sy kyk hom met hooghartige misnoeë aan en antwoord selfversekerd: “Dawie ken my te goed om hom aan jou onsmaaklike insinuasies te steur. En ek het in Sonette se woonstel geslaap, nie by jou nie.”
“Mý woonstel, meerderwaardige meisietjie. Dink jy werklik dat ’n arm student soos wat Sonette die afgelope vier jaar was ’n ruim woonstel met twee slaapkamers kan bekostig?”
“O …” mompel Elzeri afgehaal. “Sonette het my vertel die woonstel behoort aan goeie vriende. Is dit jy en jou vrou?”
“Ek en my vrou …” begin Arendt, en swyg toe die voordeur agter hom oopgaan.
“Hallo, al die gesonde mense!” groet Sonette van Breda sonnig uit die deur.
Sy trek die gapende Dawie Coetzer die vertrek binne. “Maak jou mond toe en jou oë oop, Dawie, en groet vir Elzeri en Arendt.”
Elzeri glimlag onwillekeurig toe die lang, atleties geboude Dawie sy arms moeg strek asof hy hoop om só wakker te skrik, en dan opnuut agter sy hand gaap. Dawie werk so hard tydens sy hospitaaljaar dat hy voortdurend te min slaap kry, dink sy simpatiek. Maar vaak of wakker, hy is haar Dawie – haar vriend en broer en beste maat vandat sy kan onthou.
Dawie stoot die vingers van sy regterhand deur sy kort, blonde kuif en glimlag verskonend. “Jammer, julle, maar dinge het vannag mal gegaan in die hospitaal. Bly te kenne, Arendt,” groet hy met ’n vriendelike kopknik.
Hy loop na Elzeri en druk ’n soen op haar hare. “Hallo, my pop. Trek jou sandale aan en laat ons weg wees. Sonette vertel my julle ry oor ’n uur Oggendglorie toe.”
“Is nie,” protesteer Elzeri terwyl sy haar sandale aantrek.
“Is,” kom dit nadruklik van Arendt. “Dis ’n lang pad Noord-Kaap toe, en die plaaspaaie het nie genade met klein motortjies nie. Jou selfoon en sleutels lê op die muurtafeltjie, Elzeri. Jy kan maar jou hare en tande by die huis gaan borsel. Ons laai jou stiptelik om halfnege op.”
Elzeri ignoreer hom en kyk pleitend na Sonette. “Ek kan nie vanoggend reeds vertrek nie, Sonette. Oupa Gideon het my gisteraand van my ma vertel en daar is nog ’n duisend dinge wat ek wil weet. Ek sal oor ’n dag of twee met my eie motor kom.”
“Alleen?” vra Arendt afkeurend.
Elzeri kyk in sy ligbruin oë, wat haar met die waaksaamheid van ’n roofvoël betrag, en knyp haar oë styf toe. “Vat hom weg, Sonette. Asseblief, vat hom net weg!” pleit sy desperaat.
Sy kyk verwytend na haar oorblufte vriendin. “Ek veronderstel julle is goeie vriende as hy en sy vrou hulle woonstel vir jou leen, maar ná vandag wil ek hom nooit weer sien nie. Hy is arrogant, onbeskof en befoeterd, en hy behandel my asof ek net nog ’n skaap is. Ek kan heeltemal verstaan waarom jy my nooit van hom vertel het nie. Ek sou ook skaam gewees het om oor hom te praat as hy my vriend was.”
“Wat het jy met haar aangevang, Arendt?” vra Sonette en draai beskuldigend na hom.
“Op die aarde niks nie, maar nou wens ek ek het!” antwoord hy onstuimig.
“Toe nou maar, Elzeri,” kom dit paaiend van Dawie terwyl hy sy arm om haar skouers slaan en haar ’n drukkie gee.
“My meisie is altyd omgekrap as sy nie in haar eie bed geslaap het nie,” verduidelik hy partydig en kyk krities na die rusbank. “Geen mens kan op so ’n smal bank slaap nie. Jy het Sonette gebel om te sê Elzeri het op die bank aan die slaap geraak, Arendt. Kon jy haar nie na ’n bed toe dra nie?”
“Nee.
