borsel en in die badkamer wegkruip totdat jy van jou lastige kuiergaste ontslae geraak het, Sonette. En sê vir jou oupa en ouma ek sit nie my voete in hulle opstal terwyl hierdie snipperige meisiemens daar kuier nie!”
Sonette staar hom verdwaas agterna toe hy met lang hale die sitkamer uitstap.
Sy draai verward na Elzeri. “Wat het jy gedoen om van Arendt ’n vyand te maak, Elzeri? Hy is die verdraagsaamste mens wat ek ken, maar as hy as gevolg van jou nie by my oupa-hulle wil kuier nie …” Nuuskierigheid laat verhelder haar gesig. “Vertel, mens! Waaroor het julle rusie gehad?”
“Dalk is dit my swart hare en my groen oë,” antwoord Elzeri misnoeg. “Ek wed sy vrou is ’n lang, slanke rooikop met blou oë soos jy, want Arendt het my aangegluur nog voordat oupa Gideon hom aan my voorgestel het. Sal jou oupa-hulle vies wees as Arendt ter wille van my wegbly van Oggendglorie af?”
“Natuurlik nie. En as jy werklik nie saam met my en Arendt wil ry nie, verwag ons jou voor die naweek op Oggendglorie,” antwoord Sonette, en vergesel Elzeri en Dawie geselsend na hulle motors.
Gideon laat sak sy koerant en kyk met vonkelende oë na Elzeri, wat ná ’n vinnige stort sy studeerkamer binnekom.
“Jy lyk silwerskoon en splinternuut, kleinding. Het dit gehelp om gisteraand met Arendt oor jou onbekende ma te gesels?” vra hy en poog om met ’n glimlag sy kommer te verberg.
“Ek was so simpel, Oupa. Ek het soos ’n baba gehuil, selfs al weet ek nou nog nie waarom ek gehuil het nie,” vertel sy afgehaal terwyl sy op ’n donkerbruin leerstoel voor sy lessenaar gaan sit. “Dalk was dit die skok om te hoor my ma leef nog, of die hartseer omdat sy my nie wou gehad het nie. Dit was so ’n deurmekaar aand en Arendt …”
Sy swyg fronsend, haar oë nikssiende op die tapyt. Dan kyk sy op en sê venynig: “Hy is die dominerendste man wat ek ken! Oupa weet mos: daar is mense wat ’n mens kriewelrig laat voel. Arendt laat my kriewelrig voel, so asof ek nie in my eie vel pas nie.”
“E … ja, as jy so sê.” Gideon verbloem ’n glimlag met ’n kuggie agter sy hand en vra belangstellend: “Kon Arendt jou enigiets oor jou ma vertel?”
“Net dat sy ’n mooi blonde vrou is en dat sy haar maklik deur ander mense laat voorskryf – of so iets. Is my ma ’n swakkeling, Oupa?”
“Allermins. Jou pa, Dandus, en jou ma, Riana Benadé, het soos jy en Dawie saam as buurkinders grootgeword. Riana was –”
“Ek onthou nou!” val Elzeri hom in die rede. “Leon Benadé was oupa se vennoot, totdat hy en sy vrou na Nieu-Seeland geëmigreer het. Hy is my oupa! En Oupa gaan volgende week by hom kuier. Hoekom kan ek nie saamgaan nie, Oupa?”
“Stadig, Elzeri, stadig. Leon Benadé is ’n neef van jou oupa Gerhard Benadé. Riana se ouers was meer as twintig jaar ouer as ek en Beth, en Riana was hulle enigste kind en ’n laatlammetjie. Jou oupa en ouma Benadé is albei reeds oorlede, kleinding,” verduidelik Gideon, sy stemtoon paaiend.
“O … Ek het darem nog vir Oupa,” troos sy haarself en vra nuuskierig: “Was Oupa en ouma Beth bly toe my pa en ma getroud is? Het Oupa-hulle van my ma gehou?”
“Ons was baie lief vir Riana, maar hulle huwelik … Nee, ons was nie gelukkig oor hulle besluit om op een-en-twintig te trou nie. Riana was volwasse genoeg vir so ’n belangrike stap, maar Dandus?” Gideon skud sy kop. “Dandus was ’n intelligente, talentvolle jong man, met die klem op jonk. Beth … ek en jou ouma het te maklik aan Dandus se versoeke toegegee, en hom moontlik tot in die afgrond bederf omdat hy so kosbaar vir ons albei was.”
“Maar Oupa bederf my ook,” kom dit onbegrypend van Elzeri.
“Nie soos ons Dandus bederf het nie. Hy was veronderstel om op universiteit te wees, om soos Riana sy graad binne vier jaar te verwerf, maar Dandus het vir avontuur geleef. Hy was dol oor bergklim, diepseeduik en gereelde skivakansies in Switserland. Ek het soms my stem dik gemaak, maar Beth het my altyd daaraan herinner dat Dandus jonk is, dat hy die reg het om sy jeug te geniet, en dat daar oorgenoeg tyd was vir studie en die verantwoordelikheid van ’n volwassene.”
“Maar waarom was hy so haastig om te trou as hy soveel van ’n avontuurlike lewe gehou het, Oupa?”
Gideon glimlag wrang. “Wat sy motivering was, kan ek jou nie sê nie, maar ek weet wat ons kant van die saak was. Ek het jou gister so te sê gedwing om saam met Arendt die Sterkfonteingrotte te besigtig omdat ek reeds vir twee kaartjies betaal het. Ek en Beth het jou geleer om nie geld te mors nie, en ons het ook geleer om nee te sê vir jou. Wat Dandus gevra het, het hy gekry. Daarom het ek en Beth ná enkele halfhartige besware ingestem dat hy en Riana trou. Moontlik het ons albei heimlik gehoop dat ’n huwelik Dandus verantwoordelikheid sou leer en groter bestendigheid in sy lewe sou bring. Ongelukkig het dit nie gebeur nie.”
Elzeri sien die uitdrukking van teleurstelling en selfverwyt op Gideon se gelaat en sê aarselend: “My ma was nie gelukkig nie, want ek wed my pa was liewer vir sy lewe van avontuur as vir haar. Dis waar, nè, Oupa?”
Gideon sug diep en maak ’n afwerende handgebaar. “Dandus was ’n mens wat vir die oomblik geleef het, Elzeri. As hy by Riana was, was hy lief vir haar, maar ander mense en vreemde horisonne het hom altyd weggelok. Soms maak ek myself wys dat hy onbewustelik geweet het dat hy nooit oud sou word nie, daarom moes hy soveel moontlik sien en ervaar voor sy dood.”
“Maar wat van my ma, Oupa? Moes sy altyd alleen agterbly?”
“Jou ma was bewus van Dandus se liefde vir avontuur, van sy volkome selfsug en onverantwoordelikheid teenoor andere as sy geluk in die gedrang was. Sy het hom so goed geken soos wat jy vir Dawie ken, daarom kon sy Dandus nie ná hulle troue verwyt oor sy leefwyse nie,” antwoord Gideon gelykmatig.
“Was my pa darem bly toe ek gebore is, Oupa?” vra sy onwillig, bewus van ’n hinderlike gevoel van vyandigheid teenoor haar onbekende pa.
Gideon se oë soek hare en hou haar blik oomblikke lank gevange, voordat hy stroef antwoord: “Jou pa het ’n paar dae voor jou geboorte in die sneeustorting op St. Moritz in Switserland gesterf, Elzeri. Ek speel nie regter oor my eie seun nie, maar noudat jy die feite ken, sal jy makliker kan verstaan en oordeel as jy jou ma ontmoet. Sien jy nog kans om haar te leer ken, kleinding?”
Sy aarsel, skud dan haar kop en antwoord verslae: “Nie nou nie, Oupa. Miskien nooit nie. Ek moet nog eers gewoond raak aan die gedagte dat my ma my weggegee het, en dat my pa nie eens tuis wou wees vir my geboorte nie.”
Elzeri het haar oupa plegtig beloof dat sy nie in die donker sal bestuur nie, maar dit was voordat nagswart reënwolke skielik die son ontvoer en die Karooland-skap in ’n sinistere skemerwêreld omskep het. Sy konsentreer met oë wat effens geskreef is op die teerpad, wat glinsternat in die kopligte van haar motor voor haar uitkronkel.
Miskien moes sy op Victoria-Wes oornag het, tob sy, maar Strachanville is die naaste dorp aan Oggendglorie, daarom het sy besluit om deur te druk. Sy slaak ’n sug van verligting toe sy deur die klein Karoodorpie ry en draai regs op ’n grondpad.
Sonette wag op Oggendglorie. Sonette sal haar vrae oor haar ouers kan beantwoord – Sonette en die ander mense wat haar ma ken. Selfs Arendt.
Nee, beslis nie Arendt nie, dink sy. Hy het reeds beloof om nie sy voete op Oggendglorie te sit terwyl sy daar kuier nie. Hoekom hou Arendt nie van haar nie?
Sy klap haar tong ergerlik. Sy is duidelik oormoeg, daarom wonder
