dink sy aan Jeanne en sy sluit haar oë. Wat het hulle met die arme Jeanne gedoen?
Emile lag skielik en sy kyk verskrik op na hom. “Jy moes eerder al begin bid het, duifie. Dis nou te laat.” Hy laat die punt van die mes teen haar wang afgly sonder om ’n merkie te maak. “Net só sal ek begin … maar dan sal daar bloed wees.”
Celèste ril en hy stoot haar terug tot teen die muur.
“Staan daar totdat ek klaar is!” sê hy bars.
Sy knip net haar oë verskrik en wonder waarop alles afstuur. Garcon is dood en die comte De Bordeaux het soos ’n groot speld verdwyn. Sy het geen benul waar Jeanne haar op hierdie oomblik bevind nie. Een van die grootste skokke vir haar was toe sy besef het dat Madeleine die graaf in die rug gesteek het.
Sy sien hoe Emile die kamer fynkam. Haar matras en beddegoed lê aan flarde in ’n hoop op die vloer. Die laaikassie waaragter sy die leersak eers versteek het, breek hy in stukke totdat dit net ’n hoop hout is. Niks waarin die leersak dalk mag pas, laat hy met rus nie. Tot die los vensterbank ontdek hy. Dit laat hom ’n oomblik lank triomfantlik na Celèste kyk asof hy angs by haar wil bemerk, maar sy hou haar uitdrukking neutraal. Die holte onder die plank is leeg, maar hy trek sy oë op skrefies en draai na haar.
“Dit was hier!” sis hy.
“Non, monsieur. Dis waar ek my spaargeld gebêre het. Ek en Garcon sou trou, maar nou is hy dood en ek het die spaargeld op ander dinge spandeer.”
“Jy lieg dit!”
Sy staan effens opsy. “Dis die waarheid, monsieur.”
Hy kyk om hom rond, maar daar is nie nog ’n wegsteekplek nie. Hy kan en wil dit net nie aanvaar nie. Madeleine Tredoux kon haar tog nie misgis het nie. Sy was baie hier op La Montagne toe die graaf nog hier was en sy behoort die bediendes goed te ken.
Hy kners hoorbaar op sy tande. Hy sal nie toelaat dat ’n onnosel bediendetjie La Montagne deur sy vingers laat glip nie. Hierdie meisietjie gaan beslis nie daarvoor verantwoordelik wees dat hy die plaas en die titel verloor nie. Hy weier net om dit te aanvaar.
Tog besef hy dat hy geen bewyse het nie. Hy kan niks aan haar doen voordat hy sonder twyfel vasgestel het dat sy die sak wel hier versteek het nie. Hy kyk na haar met woede en haat in sy oë.
“Jy sal in hierdie kamer bly totdat ons die sak gekry het.”
Toe hy uitstap, sluit hy weer die deur agter hom.
Celèste bewe nog van skrik. Sy weet dat Emile de la Roque gaan terugkom en dan sal hy geen genade meer hê nie. Dalk maak hy haar dan dood; sy kan enigiets verwag.
’n Lang ruk bly sy doodstil staan en probeer hoor wat in die res van die huis aangaan, maar dis doodstil. Dan besluit sy dat dit veilig genoeg is om solank voor te berei vir die oomblik wanneer sy sal moet ontsnap.
Celèste knoop ’n lang tou van die repe wat van haar lakens en matras oorgebly het. Sodra dit donker word, wil sy hier probeer wegkom. Sy kan later met hulp terugkom om Jeanne ook uit te kry.
Dis al sterk skemer toe sy die stemme buite in die tuin hoor. Sy stoot die gordyne versigtig opsy en loer na buite.
Daar is twee mans met lanterns besig om elke struik en bos te fynkam op soek na die leersak. Hulle laat nie ’n enkele bos onaangeroer nie.
Celèste sluk hard. Sy het nie gedink dat hulle die tuin ook sou deursoek nie. As hulle die leersak nie kry nie, en dit sal ’n wonderwerk wees, sal hulle nogtans aanhou met soek omdat Louis de la Roque klaarblyklik vas glo dat dit hier op La Montagne moet wees.
Sy sien Ernest die bos deursoek waar sy die leersak ingeslinger het. As hy dit nou maar net nie in die donker raaksien nie, bid sy woordeloos, dan kan sy dit nog gaan haal wanneer sy vannag ontsnap.
Ernest gee skielik ’n uitroep en Celèste se laaste hoop verdwyn. Sy sal die dokumente sonder die tas aan monsieur Le Blanc moet gee. Sal hy dit so aanvaar?
Sy staan en wag totdat die twee mans met die leersak by die huis in verdwyn. Nou is dit net ’n kwessie van minute voordat hulle sal weet dat die sak leeg is en dan sal hulle haar daarmee konfronteer. Hierdie keer sal sy hulle beslis nie van haar onskuld kan oortuig nie.
Sy bind die geknoopte tou aan die katelpoot vas en lig haar een been oor die vensterbank. As die tou net ’n paar minute lank hou, het sy nog ’n kans om onbeseer te ontsnap, dink sy bekommerd. As dit net nie breek terwyl sy nog hoog naby die venster is nie.
Onseker en skrikkerig vat sy die gerafelde tou in haar hande en hang versigtig daaraan. Die tou hou, hoewel sy dit nie vertrou nie. Daar is nie nog tyd om versigtig te wees nie. Die De la Roques en Ernest kan elke oomblik by die kamer inkom en dan sal sy nie meer kan ontsnap nie.
Sy kom al nader aan die grond. Die tou skuur haar hande vol blase, maar ook dit is nou van geen belang nie. Dan hoor sy iemand daar bo in haar kamer uitroep. Sonder om te dink, laat sy die tou los en val die laaste twaalf voet. Sy beland tussen die lae bossies, maar dit is veels te yl om haar te verberg en sy skarrel al hinkende na die naaste digte bos, net toe Emile de la Roque oor die vensterbank van die solderkamer leun en na buite uitkyk.
“Sy kan nie te ver wees nie!” skreeu hy en verdwyn weer na binne.
Celèste se hart stamp teen haar ribbes toe sy die soom van haar tabberd oplig en oor die grasperk nael na die oorkantste bosse waardeur sy vinniger sal kan beweeg. So in die hardloop ruk sy die wit kappie van haar kop af en toe sy die beskutting van die bosse bereik, maak sy haar wit voorskoot los en druk dit onder ’n bos in voordat sy verder vlug.
Agter haar hoor sy mense roep. Sy herken Ernest se diep stem en ook dié van Louis de la Roque. Hulle stemme raak dowwer en met groot verligting besef sy dat hulle die teenoorgestelde koers ingeslaan het. Dit sal hulle nie lank neem om hulle fout agter te kom nie, maar teen daardie tyd sal sy al ’n goeie voorsprong hê.
Sy hardloop ’n lang ruk onvermoeid en dan begin haar asem jaag. Niemand het haar intussen begin volg nie, maar sy het ook nie eintlik ’n benul waar sy haar bevind nie. Toe sy weer teen ’n skuinste uit sukkel, ruk sy in haar spore tot stilstand. Hier reg voor haar is die opstal van die Tredouxs en dit is die laaste plek waar sy nou wil wees.
Terwyl sy nog staan en talm om haar asem terug te kry, begin hulle twee honde woedend blaf en aan hulle kettings rem. Verskrik oor die lawaai wat die honde opskop, draai sy vinnig om en hardloop skuins weg van die opstal.
Sy het nie ’n spesifieke skuilplek in gedagte nie. Dis iets waaraan sy môre kan dink. Nou is dit net vir haar belangrik om nie deur die De la Roques gevang te word nie.
Celèste se pas begin verslap. Sy kan nie meer so vinnig hardloop nie. As sy net geweet het waar haar agtervolgers is, sou dit dinge vir haar makliker gemaak het, maar nou het sy geen benul hoe ver hulle agter haar is nie.
Skielik struikel sy en val. Hygend bly sy daar lê en wens dat sy iewers ’n slukkie water kon kry, maar sy het nog geen spruit teëgekom nie. Dan ruk sy orent. Iewers links van haar, effens na agter, het sy ’n tak hoor kraak. Sy spits haar ore om beter te hoor en dan kan sy duidelik swaar voetstappe uitmaak.
Sou dit dalk die De la Roques wees? wonder Celèste paniekerig en spring op. Hulle het haar baie vinniger ingehaal as wat sy gedink het. Die Tredouxs se honde se geblaf moes aangedui het in watter rigting sy vlug.
Sy probeer sagter
