om sagter te beweeg, het sy weer die krag van iewers vandaan gehaal om vinniger te hardloop.
Agter haar versnel haar agtervolger ook sy pas.
Plotseling is daar ’n oop ruimte voor haar. Sy steek op die rand van die bosse vas. As sy oor dié stuk omgeploegde land hardloop, gaan sy haarself verraai. Dus draai sy skerp na links en begin al met die soom van die bosse hardloop.
Ver voor swenk sy weer links, maar bly nog in die skaduwees van die bome. Dan knak haar knieë onder haar en val sy vooroor in die droë herfsgras. Haar hele lyf ruk van vermoeienis. Sy kan nog net voortstrompel. Van hardloop is daar nie meer sprake nie. Sy probeer orent kom, maar sak weer op haar knieë neer.
Toe hoor sy die voetstappe nader kom en sy probeer haar asem ophou sodat sy nie haarself verraai nie. Die voetstappe kom tot stilstand, die persoon trap dié kant toe, dan daardie kant toe, en dan kom dit weer stadig, versigtig en doelgerig nader.
Plotseling verskyn Emile de la Roque hier by haar in die flou maanlig. Hy grinnik breed toe hy die verskrikte meisie op die gras sien sit.
“Het jy gedink jy kan weghardloop?” vra hy en ruk haar hardhandig orent. “Jy het nog ’n paar verduidelikings om te maak, liefie, en ek is nie iemand wat maklik tou opgooi nie.”
Celèste antwoord nie. Daar is immers niks wat sy kan sê nie. Sy kyk wild om haar rond vir ’n wegkomkans, maar daar is niks … net die geploegde land en die bosse om hulle.
Sy probeer uit Emile se greep loskom. “Los my uit!” sis sy. “Ek weet nie waar die sak is nie!”
“Natuurlik weet jy! Jy het dit daar tussen die bosse ingegooi!” Sy kraalogies skitter gevaarlik. “Maar wat het jy met die inhoud gedoen?”
Sy gluur hom ’n oomblik lank aan en probeer weer losruk, maar hy vat haar net vaster. Dan slaan sy haar tande in sy voorarm.
Hy uiter ’n kreet van pyn en laat haar baie vinnig los.
Celèste tel weer die soom van haar tabberd op en begin hardloop. Hy sit haar met ’n geswets agterna, maar sy bly soos ’n rats wildsbokkie net buite sy bereik.
Terwyl sy spook om van hom af weg te kom, wonder sy wat haar te doen staan. Sy kan dit nie waag om gevang te word met die dokumente by haar nie. Dan sal hy haar sekerlik doodmaak. Op die een of ander manier moet sy daarvan ontslae raak, maar hoe? Met hom so kort op haar hakke is daar net geen manier hoe sy dit kan doen sonder dat hy haar sien nie.
In die hardloop maak sy die speld los waarmee sy die dokumente aan haar tabberd vasgesteek het en haal die papiere uit. Nou hou sy dit in haar hand. Sy het ’n plan, maar dis baie gewaagd. Tog is daar niks anders wat sy kan doen nie. Hy sal haar wel vang, dit maak nie saak hoe hard sy van hom af probeer wegkom nie. Die een of ander tyd gaan hy haar inhaal. Sy gaan dit vir hom ’n bietjie makliker maak, maar só sal sy ook van die dokumente ontslae kan raak sonder dat hy onraad vermoed.
’n Ent vorentoe besluit sy dat dit die mees geskikte plek vir haar waaghalsige plan is. Asof in antwoord op haar gebede, skuif die maan op daardie oomblik agter ’n wolk in en word sy en Emile in stikduisternis gehul. Blindweg hardloop sy vorentoe, struikel oor ’n boomwortel en val tussen die gras in. Sy rol eenkant toe weg en met bewende hande stoot sy die dokumente onder die blarekombers op die grond in.
Emile vloek hardop toe hy haar hier voor hom in die duisternis sien verdwyn. Hy probeer sien waarheen sy verdwyn het, maar dis skielik alles doodstil.
Celèste gebruik die paar sekondes terwyl Emile na haar soek om droë takkies teen die naaste boomstam op te stapel sodat sy die plek weer sal kan vind. Toe sy tevrede is dat sy die boom sal herken, begin sy weer vlug.
De la Roque sit haar agterna terwyl hy brul van woede en frustrasie. Nie baie ver van die boom waar Celèste gestruikel het nie, kry hy haar van agter beet en trek haar op die gras neer. Hy draai haar arms amper uit potjie toe hy hulle agter haar rug vasvat.
“Jy probeer slim wees, maar dit gaan jou nog berou!” sis hy.
Sy uiter ’n gil van pyn toe hy haar arm ’n ekstra draai gee. “Los my!” skreeu sy. “Ek kan jou tog niks vertel nie!”
Hy stamp haar eenkant toe en sy gaan versigtig regop sit. De la Roque kom staan dreigend voor haar.
“Nóú … wat het jy met die dokumente gemaak?” wil hy weet.
Sy gluur hom woedend aan. Sy wil nie sommer net so oorgee nie. Sy het geen illusie wat hy uiteindelik met haar beplan nie. Niemand sal haar lyk hier tussen die bosse vind nie. Sy wil ook nie verniet sterf nie. Tog is daar geen manier waarop sy kan verseker dat hy nie tog uiteindelik die dokumente kry nie.
Sy kyk op na hom nadat sy ’n ruk lank nagedink het.
“Ek het dit na die kommandeur gestuur met ’n brief. Jy kan dit nie waag om iets aan my te doen nie. Die kommandeur weet van jou.”
Net ’n oomblik lank is daar huiwering te lees in Emile de la Roque se oë, maar dan sis hy skielik: “Dis weer leuens, mademoiselle. Daar was nie geleentheid om so iets te doen nie. Buitendien sou jy nie gevlug het as dit wel die geval was nie.”
Sy kom versigtig orent en hy probeer haar nie keer nie. “U kon my onmoontlik dag en nag dopgehou het, monsieur De la Roque. Ek het die brief en die sak na die kommandeur gestuur die dag nadat die dragonders Armand de Bordeaux op La Montagne kom soek het.”
Hy gluur haar ’n paar sekondes lank aan, nie meer heeltemal so seker van sy saak nie. Hy wil sy prooi agter nie só maklik laat ontsnap nie … nie terwyl sy so baie gesien en gehoor het nie. Wie weet wat die meisiekind nie al alles uitgevind het nie? Sy kan net gevaar vir hom inhou, al het sy nie die leersak se inhoud na die kommandeur gestuur nie. Dis beter dat sy van kant gemaak word. Dan eers sal hy weet dat hy en sy pa veilig op La Montagne is.
“Wat wil jy dan nog met die dokumente bereik, mademoiselle?” vra hy skielik. “Môre sal jou geliefde monsieur De Bordeaux gehang word omdat hy sy pa in Frankryk vermoor het. Dit het baie lank gelede gebeur, maar ’n mens se dade haal jou die een of ander tyd in.”
Sy skud haar hare uit haar oë. “Ek glo dit nie … die kommandeur sal hom nie sommer net hang voordat hy hom behoorlik verhoor het nie.”
“De Bordeaux is verhoor en skuldig bevind sonder dat hy ooit nodig gehad het om in die hof te verskyn.”
Haar oë blits vuur toe sy vinnig na hom kyk. “En jy was natuurlik die hoofgetuie, of hoe? Jy kon mos baie wen deur Armand de Bordeaux aan die pen te laat ry vir die moord op sy pa! Dalk weet jy wie dit regtig gedoen het, maar dis vir jou veel geriefliker om De Bordeaux te laat boet vir iets wat hy nie gedoen het nie!”
Die woede in Emile se oë verseker Celèste dat sy reg geraai het. Maar dit was dom om haar vermoedens hier uit te blaker waar niemand haar te hulp kan snel nie.
Met ’n woedende gegrom storm hy op haar af. Sy oë gloei van haat.
Sy is onmiddellik spyt oor haar voortvarendheid, maar dit is te laat. Sy gee vinnig voor hom pad en spring agter die naaste boom in. Sy blinde woede laat hom nie toe om helder te dink nie. Al wat deur sy kop maal, is dat hy die meisiekind moet doodmaak voordat sy te veel stories gaan versprei en hom in ernstige moeilikheid laat beland.
Celèste moet rats padgee toe hy om die boom kom. Sy weet nie hoe sy uit hierdie benarde situasie gaan kom nie. Hier is nie
