in sy hand en hou haar pols tussen sy vingers totdat hy heeltemal tevrede is met haar polsslag. Hierna draai hy om en verlaat die vertrek stil.
Verena slaap uiteindelik, maar in die Strattons se huis lê Alice met rooi gehuilde oë deur die venster na die inkswart nag oor die see en staar. Die geruis van die branders wat op die strand breek, klink vir haar soos die gesug van ’n gepynigde siel wat êrens uit die nag kom. Dit is vir haar absoluut ondenkbaar dat Verena blind is, dat daardie pragtige, blou oë van haar niks sien nie. Sy weet dat, as so iets met haar sou gebeur, sy hopeloos van haar verstand af sou raak. Die lewe sal vir haar daarna geen betekenis meer hê nie.
Sy voel of haar hart wil breek wanneer sy aan die ramp dink wat haar dierbare vriendin getref het. Sy dink aan die klavier in Verena se losieshuiskamer wat nou stil sal wees, en dan stroom die trane weer oor haar wange.
Soms verwyt Alice haarself innerlik omdat sy Verena tydens die winter na die eiland toe genooi het – ja, al is dit nou ook aan die einde van die winter. Ander tye verwens sy weer met ongekende wrewel hierdie eiland met sy sneeubedekte berg. Tog weet sy dat al haar verwensings haar of niemand iets baat nie. Dit kan nie Verena se sig aan haar teruggee nie …
Daardie nag slaap Alice baie min.
Toe sy die volgende oggend ontwaak, het sy reeds besluit om alles in haar vermoë te doen om die lewe vir Verena draaglik te maak.
Ook Verena het daardie nag ’n geweldige stryd met haarself gestry en toe sy die oggend ontwaak, is sy stil – vreemd stil en gelate. Dit is kompleet of sy oornag in ’n ander persoon verander het. Hier waar dokter De Reuda, die breinspesialis, haar daarvan verwittig dat haar blindheid deur skok veroorsaak is, voel dit vir haar of sy met iemand anders praat, of sy heeltemal apart staan van alles en almal, of sy in ’n ander wêreld lewe.
“Jy verstaan natuurlik dat jy nie jou sig permanent verloor het nie, señorita, dat jy die een of ander tyd weer sal kan sien,” hoor sy dokter De Reuda op Engels sê.
Sy sê ja, sy verstaan so, maar in werklikheid laat dokter De Reuda se woorde geen indruk op haar nie. Sy weet al sedert gister dat sy geen breinskade opgedoen het en dat daar geen drukking op die brein of op die oogsenuwees is nie. Almal sê sy sal weer óf skielik óf geleidelik kan sien. Maar dit is vir haar geen troos nie, want sy sal miskien eers oor tien of twintig jaar weer kan sien en intussen moet sy in ’n inkswart duisternis lewe, ’n donkerte wat byna tasbaar is, ’n wêreld wat net uit stemme en geluide bestaan.
’n Rukkie na dokter De Reuda se vertrek praat Alice onverwags vanaf die bed se voetenent. Verena voel dadelik geïrriteer omdat mense so skielik langs haar praat sonder dat sy eens van hul teenwoordigheid bewus is. Sy besef dat sy nou onredelik is, maar aan die ander kant voel sy dat ’n sagte kloppie aan die deur nie te veel gevra is nie.
“O, Verena,” hoor sy Alice opgewonde sê, “ek het met dokter De Reuda gepraat en hy sê jy het jou sig net tydelik verloor. Jy sal mettertyd weer kan sien.”
“Ja, mettertyd wat ook ’n ewigheid kan wees,” sê Verena meer aan haarself as aan Alice, maar vra na ’n rukkie: “Die handsak wat ek tydens die ongeluk by my gehad het – is dit hier in die hospitaal of by jou ouerhuis, Alice?”
“Jou handsak is in die bedkassie hier voor jou bed,” sê Alice. “Kan ek dit vir jou aangee?”
Verena skud haar kop.
“Nee, nie die handsak nie, net die donker bril wat in die sak is.”
Alice haal die sonbril met sy groot lense uit die handsak, plaas dit in Verena se regterhand en vra belangstellend: “Wat wil jy met die bril maak, Verena?”
“Ek wil dit dra,” antwoord Verena sag.
“Hier in die bed?” vra Alice. Sy kyk die blinde meisie verbaas aan en gaan sit op die stoel langs die bed.
“Ja, hier in die bed,” sê Verena afgetrokke terwyl sy die onooglike bril opsit. “Ek haat dit dat elkeen wat hier in die kamer kom na my glanslose, blinde oë staar sonder dat ek dit eens weet.”
“Jou oë is nie glansloos nie, Verena,” help Alice haar reg. “Jou oë is nog net so mooi en blink soos altyd. Almal praat daarvan dat jy so ’n pragtige mens is …”
“Toe maar, Alice,” maak sy die ouer meisie met ’n suur glimlaggie stil, “dit is nie nodig om my te probeer vlei nie. Ek weet wat die mense in hulle enigheid dink: Foei, die arme meisie! Nog so jonk en nou skielik blind. Sy kan ook maar wens om liewer dood te wees! Ek weet die mense bejammer my …”
“Hulle bejammer jou nie,” help Alice haar geduldig reg. “Die mense is net simpatiek en hulle wonder hoe hulle die lewe vir jou makliker kan maak. Trouens, al die eilandbewoners het eenparig besluit om as oë vir jou te dien sodra jy uit die hospitaal ontslaan word. Jy sal die eiland dus kan plat loop sonder dat enige onheil jou tref, want daar sal altyd iemand in die nabyheid wees wat ’n oog oor jou sal hou. My sustertjie, Clare, het reeds aangebied om jou elke dag vir ’n wandeling langs die strand te neem.”
“Jy praat asof almal verwag dat ek my hier op die eiland gaan vestig,” maak Verena beswaar.
“Wel, jy sal hier moet bly totdat dokter De Almeida sê jy is gesond genoeg om die eiland te verlaat. Dan sal die winter reeds verby wees en sal dit al amper somer wees, en jy het hierdie eiland nog nie gesien …” Alice bly meteens stil en vervolg na ’n rukkie berouvol: “Ek is jammer, Verena. Maar jy lyk so pragtig hier in die bed dat ’n mens geneig is om te vergeet.”
“Gaan asseblief voort. Wat is in die somer so wonderlik hier op die eiland?” probeer sy om Alice uit haar verleentheid te help, want sy kan aan die ouer meisie se stem hoor dat sy bitter verleë voel.
“Ag, dis sommer die mooi natuurskoon, die sonnige dae en die vissers se interessante bedrywighede op die strand,” vertel Alice nou sonder veel geesdrif. “Clare sal alles aan jou verduidelik wanneer julle bedags langs die strand gaan stap.”
“Het jy al jou geliefde hertog gesien vandat jy teruggekom het?” vra Verena.
Alice begin saggies lag en sê duidelik verlig: “Hy woon nooit in die winter hier op die eiland nie. Hy sal eers later in die lente of aan die begin van die somer kom. Maar vertel my – het jy darem met interessante mense op die boot kennis gemaak?”
“Eienaardig dat jy nou juis so ’n vraag aan my moet stel,” laat Verena met ’n peinsende uitdrukking op haar gesig hoor.
“Waarom sê jy so, Verena?”
“Omdat ek op die boot vir die eerste keer in my lewe op ’n man verlief geraak het … ironies, is dit nie?”
“Ek hoop van harte dat jy hom weer eendag sal raakloop,” sê Alice. “Wie is hy en hoe lyk hy, Verena?”
Verena haal haar tenger skouers liggies op en antwoord ongeërg. “Ek vrees ek het nie persoonlik met hom kennis gemaak nie. Ek en ’n paar ander passasiers het op die dek in die son gestaan toe hy ook op die dek verskyn en ’n entjie van ons af gaan staan het. Ek het hierdie sonbril opgehad en ek kon hom dus goed bekyk sonder dat hy dit geweet het. Maar die man het bepaald nie van my gehou nie, want hy met my met soveel weersin aangekyk dat ek my behoorlik vir hom vererg het. Gelukkig het hy die boot daardie selfde middag by Le Havre verlaat. Hy is lank en donker, maar ek weet nie wie of wat hy is nie. Ek weet net dat hy die aantreklikste man is wat ek al gesien het en dat ek hopeloos op hom verlief is.”
“Wil
