uit.
Emma loer ook onder haar bank in.
“Julle mag dit oopmaak en eet terwyl julle na my luister,” sê meneer Hopman.
Emma sien hoe die kinders die pakkies gulsig oopmaak. Party skeur die papier sommer met hulle tande oop. Daar is ’n verskeidenheid lekkergoed en beskuitjies in.
Terwyl meneer Hopman op die bord skryf, hoor Emma hoe die klas sit en eet dat dit so kraak terwyl hulle notas afskryf.
Toe die periode verby is, is die verversings op en die asblikke in die klas loop oor van papiere. Emma het nie eens aan hare geraak nie.
“Hoekom eet jy nie jou lekkers nie?” vra Anja.
“Ek is nie honger nie. Ons het dan nou net ontbyt gehad.” Emma kan nie verstaan waar die kinders hulle groot eetlus vandaan kry nie. Hulle is erger as sywurms.
“Kan ek joune maar kry?” vra Anja.
“Ja, seker,” sê Emma en gee die pakkie vir haar.
Toe eerste pouse aanbreek, gaan almal saal toe waar verskillende soorte sop en pannekoek met heerlike vulsels saam met ’n melkskommel bedien word. Emma sien hoe die kinders toustaan vir die eetgoed.
Anja en Willa kom aangestap, elkeen met ’n beker sop en ’n pannekoek.
“Word ons elke dag so bederf, of is dit maar net om vir die nuwe kinders welkom te sê?” vra Emma. “Ons het mos kos vir pouse saamgebring. Hoekom het hulle die koshuis se kombuis nie laat weet nie?”
“Vandag is nie ’n uitsondering nie,” sê Anja tussen slukke sop deur. “Ons kry elke dag iets lekkers vir pouse.”
Hulle volgende klas is Geskiedenis. Juffrou Niekop, ’n plankdun middeljarige vrou met kort, styf gekartelde bruin hare en groot voortande, staan voor die bord toe hulle ná pouse in die klas kom.
“Goeiemôre, klas,” sê sy terwyl sy elke kind haarfyn bekyk soos wat hulle by haar tafel verbyloop.
Toe almal sit, vra sy: “Almal hier?”
Sy kyk oor die klas. “Ja, julle is. Goed.”
Pateties, dink Emma. Sy kan mos sien ons is almal hier. Al die stoele is vol.
Juffrou Niekop vou haar dun arms.
“Vandag gaan julle meer hoor oor die rol wat meneer Snopke en sy vrou in die gemeenskap speel.”
“Ons ken die storie, Juffrou,” kla een van die seuns. “Ons hoor dit al van laerskool af.”
“Dit maak nie saak nie. Hier is nuwe kinders in die skool en hulle moet ingelig word. Dis ’n opdrag van meneer Snopke,” sê sy. “So jy sal maar net weer moet luister, Jobus.”
“Oukei, Juffrou, maar nog net dié een keer,” sê Jobus.
“Jy sal dit weer hoor as jy volgende jaar nog hier is.” Juffrou Niekop klem ’n liniaal in haar seningrige hand vas en slaan hard op haar lessenaar.
Sy lig haar benerige ken en kyk oor die klas.
Toe sy seker is sy het almal se aandag, sê sy met ’n stroopstem: “Meneer Skieter Snopke is ons dorp se engel … Waar daar hulp nodig is, help hy – veral die armes. Hy is ook ons dorp se burgemeester, en hy doen alles uit die liefde van sy hart.
“Mevrou Sophie Snopke is baie betrokke by welsyn. Sy het verlede jaar die nasionale prys vir Diens aan ’n Naaste ontvang. Toe die dorp deur vloedwater meegesleur is, het sy self ingespring en gehelp. Sy is die dorp se ander engel.”
Dis seker hoekom dit so goed gaan met meneer en mevrou Snopke, dink Emma. Ouma San sê altyd as jy goed doen aan ander kom dit dubbel terug na jou toe.
Emma is nou bly haar pa het ’n plaas naby Kosterkloof gekoop. Sy hou van die skool en die koshuis. Sy het ’n lekker bed en die kos is heerlik. En sy hou ook van haar kamermaats.
Tweede pouse storm die kinders met hulle kosblikke uit na die skoolterrein. Iemand stamp aan Emma se arm.
“Haai, Em!”
“Hendrik!”
“Lekker plek hierdie, nè?”
Sy sien hoe hy saam met ’n groot seun verbystap en iets uit sy kosblik haal. Uit nuuskierigheid maak Emma haar kosblik oop en vind die lekkerste hamburger, ’n stuk koek, vrugtesap en ’n groot staaf sjokolade daarin.
“Ons gaan snoepie toe. Kom jy saam?” vra Willa skielik agter haar.
“Ek sal saamstap, maar ek wil regtig nie nog iets hê om te eet nie,” sê Emma. ’n Lang ry kinders met leë kosblikke staan en wag om gehelp te word.
Toe sien hulle die nuwe onderwyser, die aantreklike meneer Valkens, tussen die kinders in die ry staan.
“Wat maak hý hier?” vra Emma. Onderwysers eet mos in die personeelkamer. As hier so baie kos vir die kinders is, het die onderwysers seker ook?
“Dalk is hy lus vir iets uit die snoepie. Hoekom kla jy, Emma? Hy’s die oulikste onnie wat ons nog gehad het.” Willa hou haar hart vas. “Hy’s ’n hunk. Ek is mal oor blonde ouens met blou oë.”
Anja gee haar ’n stamp aan die boarm. “Toe nou, kan jy nie sien hy weet hy maak meisies se knieë lam nie?”
Toe die skool uiteindelik uitkom, is Emma skoon moeg om teen kos en lekkergoed vas te kyk. Middagete is weer net so oorvloedig, en teetyd is daar tien verskillende koeke om van te kies. Emma eet net een stukkie wortelkoek.
Daardie aand kry hulle pastas en pizzas en die heerlikste Italiaanse roomys. Nie net dit nie, maar ook braaihoender, vleis en vark.
Ná ete bel Emma haar ma.
“Hoe gaan dit in die koshuis?”
“Baie goed, Ma. Ons eet ons net dood,” sê Emma en weet dadelik die ou gesegde het vir haar ’n heel nuwe betekenis hier in Kosterkloof se koshuis gekry.
“Maar dis mos lekker!”
Emma weet haar ma dink sy maak ’n grap.
“Ma, wat betaal Pa om vir my en Hendrik hier te laat bly en skoolgaan?”
“Presies dieselfde as vir die koshuis in die stad.”
“Is Ma seker?”
“Hoekom vra jy? Dis wat jou pa gesê het.”
“Ma, dis nie ’n koshuis nie, dis ’n hotel!”
“Wel, ek is bly julle is so gelukkig daar.”
Emma probeer verduidelik, maar kan nie deurdring tot haar ma nie. Dis omdat sy nie die plek gesien het nie.
Toe sy aflui op haar selfoon, sien sy vir Hendrik aankom.
“Hei! Ek het
