vreemd.
Toe hulle by die motor kom, sien Buyi dis ’n veldvoertuig, een van daardie 4x4’s wat hy al in tydskrifte gesien het. Lwazi pak sy tasse agterop en Buyi en André klim agterin. Simoshile spring voorin, langs Lwazi.
Toe Lwazi die voertuig aanskakel, voel Buyi ’n moegheid oor hom spoel. Binne hom woel nog steeds ’n vae vrees. Vrees vir die onbekende. Maar daar is ook ’n sprankie van opwinding.
Hulle baan hulle weg deur die lughaweterrein en beland onmiddellik in die gewoel van Johannesburg se swaar verkeer. Buyi is verlig om te sien hulle bestuur in Suid-Afrika ook aan die linkerkant van die pad, nes in Engeland.
Hulle is op pad noord, sien Buyi op die groot kennisgewingbord bo-oor die snelweg. Ná hulle ’n ruk gery het, verander die omgewing skielik. Die geboue val weg. Om hulle is nou meer oop ruimtes van grasveld, en met bome hier en daar. Weer verskyn daar geboue, en toe iets wat sy keel laat toetrek.
“Dis ’n plakkerskamp,” sê Simoshile en wys na die verwaarloosde gehuggies. Buyi het hulle vanuit die lug gesien, voor hulle geland het. Die krothuisies is van sinkplate en stukke hout gebou. Plek-plek span stukke plastiek oor klein vensters. Party huise het nie eens vensters nie. Dakke word in plek gehou met klippe. Vanwaar hy sit, lyk dit maar sleg. Hoe kan mense elke dag in sulke omstandighede bly?
Hoekom is dit so morsig en oorbevolk? Hoekom laat mense toe dat dit gebeur?
Toe tref ’n gedagte Buyi skielik: hy weet nog nie presies waarheen hulle op pad is nie. Wat as hy hier afgelaai word? Wat as sy pa in een van hierdie gehuggies bly? Dis ’n skrikwekkende gedagte.
Hy bid saggies dat die veldvoertuig nie hier moet stop of selfs spoed verloor nie. Ry verby! Ry net verby! skree ’n stem in Buyi se kop.
Toe die plakkerskamp agter hulle verdwyn, voel Buyi skaam. Hy het hierdie aaklige armoede gesien en wou niks daarmee te doen hê nie. Maar hy weet ook hy is nie die enigste een wat so voel nie. Die wêreld is vol mense soos hy. Mense wat nie ’n duiwel omgee nie, want hulle hoef nie elke dag daarteen vas te kyk nie.
7
DIT WAS ’N uitputtende dag en Buyi kan later nie meer sy oë oophou nie. Met die sagte dreuning van die 4x4 se enjin in sy ore raak hy aan die slaap en skrik eers laatmiddag wakker met die son se strale in sy gesig. Hy hoor stemme. André en Simoshile stry oor iets.
“Aa, kyk! Die slapende prins het wakker geword!” terg André. “En ook net betyds. Ek gaan iets kry om te drink. Wat wil jy hê?”
Buyi sien hulle het by ’n winkelsentrum gestop. “Wag, ek kom saam met jou,” sê hy en gaap. “Ek moet my bene rek.”
“Dan kom ek ook.” Simoshile spring saam met die seuns uit.
“Moenie te lank draai nie,” sê Lwazi toe hy ’n ander rigting inslaan. “Ek moet net ’n paar goed kry vir Mama Unathi se kombuis. Sorg dat julle binne vyftien minute terug is.”
“Die dorp se naam is Bela-Bela. Dit is bekend vir sy warmwaterbronne en dis ’n baie gewilde toeristeoord,” sê André.
Hulle gaan by ’n winkel in. Dit is baie kleiner as die Tesco waaraan Buyi gewoond is. Die produkte op die rakke is ook anders, maar nie almal nie . . .
“Coke reg vir jou?” vra André. Hy staan by die oop yskasdeur.
Buyi knik en geniet die koel luggie wat uit die yskas draal. Die Suid-Afrikaanse somers is beslis baie warmer as Londen s’n.
André koop vir hom ’n tydskrif oor speletjies, rekenaars en nuwe tegnologie. Buyi kyk toe hy die geld vir die kassier gee. Dis nog iets waaraan hy gewoond sal moet raak: ’n nuwe geldeenheid.
Hulle is gou weer op die pad. Ná ’n lang ruk kom hulle by ’n grondpad wat afdraai uit die teerpad.
“Sien jy daar?” André wys na die bergreeks in die verte.
Buyi knik.
“Dis die Waterberge.” Die soliede groen en bruin berg se geriffelde rand sny donker oor die helder hemel.
Nie lank nie, of hulle kom by ’n massiewe houthek met stewige klipmure aan weerskante. ’n Naambord lees: Isigubhu. En onder dit, in kleiner letters: Drum.
’n Sekuriteitswag maak die hek oop. Dit lyk vir Buyi of hy vir Lwazi, André en Simoshile ken, want hy glimlag en beduie hulle kan deurgaan.
“Ngiyabonga!” roep Lwazi deur sy oop venster.
“Dit beteken dankie,” sê André toe hy sien hoe Buyi frons.
Die wag knik en lig sy hand.
Hulle ry deur en volg die grondpad wat voor hulle uitkronkel. Uiteindelik draai hulle in na ’n groep geboue waarvan die klipmure en hoë strooidakke afgeëts staan teen die agtergrond van die Waterberge.
“Hierdie is die hoofgebou,” verduidelik Lwazi.
Buyi kyk oopmond na die indrukwekkende gebou met die groot vensters en massiewe houtdeure waarop diere in ingewikkelde patrone uitgekerf is. Langs die groot stoep staan kleipotte met water wat klotsend oor hulle rande spoel.
“En daar is die curio shop,” sê Simoshile, en wys na twee geboue wat weerskante van die hoofgebou staan. “Daar is ook ’n spa en skoonheidsalon,” gaan sy opgewonde voort.
Buyi staar na die uitgestrekte tuin vol blomme, groot koeltebome en grasperke. Dit herinner hom aan die tuine in Londen. Maar hierdie tuin is anders, meer natuurlik en aards.
“Welkom by jou nuwe tuiste!” sê Lwazi toe hy in die skadu naby die hoofgebou stilhou.
“Watse plek is hierdie?” vra Buyi.
“Weet jy dan nie?” vra Lwazi met ’n glimlag. “Dis ’n wildreservaat. Waar wilde diere bewaar en gerehabiliteer word.”
“En ek gaan hier bly?”
“Wel, nie hier nie. Jy gaan by jou pa in sy chalet bly, in die personeel se gedeelte van die oord. Dis ’n entjie verder met die pad af. Meer privaat.”
Buyi kry weer daardie benoude gevoel in sy bors. Hy gaan in ’n wildreservaat bly. Is dit ’n goeie of slegte ding? Hy kyk vinnig rond om te sien of daar enige diere in die omtrek is. Moet hy bang wees? Hy het nog nooit juis kontak met wilde diere gehad nie. ’n Kat of ’n hond hier en daar. Dalk ’n voël. Maar hy het nooit een van sy eie gehad nie.
Sy ma het niks van diere gesê nie. Wou sy dit as ’n verrassing hou?
André en Simoshile spring uit die voertuig. Hulle lyk heel op hulle gemak. Nie in die minste bang nie.
“Hou jy hiervan?” vra André.
“Natuurlik hou hy daarvan!” sê Simoshile.
Buyi knik en probeer ontspanne lyk, maar hy is flippen bang. Hy het al op die Discovery-kanaal gesien wat wilde diere kan doen. Hy gaan ’n krieketkolf of een of ander wapen nodig hê as ’n wilde gedierte uit die bosse losbreek en op hom afpyl.
Bosse!
Daar is baie bosse in die omgewing. En
