is bly hy kom saam. Ons het al vantevore een maal saam so ’n hengelvakansie gaan hou en dit vreeslik geniet.”
“Hoekom weet ek dan niks daarvan nie?”
“O, dit was baie lank gelede. Vyf jaar om presies te wees. Jy was toe maar nog ’n baie klein ou dogtertjie.”
Vyf jaar gelede! Toe was sy sewentien en het sy op die drumpel van ’n wonderlike nuwe lewe gestaan.
“Vyf jaar gelede,” sê sy dromerig, “toe was ek klaar groot.”
“Nee, Annie,” sê hy, sy stem laggend, “jy het maar gespeel jy is groot. Net soos jy vandag nog speel jy is groot.”
Dit moes hy nie gesê het nie. Ru ontwaak Annie uit haar droom. ’n Mooi klein meisietjie met ’n silwerstem. Maar bederf, kinderagtig, selfsugtig, onmanierlik.
“Die wapenstilstand is dus verby?” vra sy styf.
En nog steeds laggend antwoord hy: “Jy het dit self netnou al beëindig, Annie.”
En toe sy niks verder sê nie, voeg hy spottend by: “Dit kan tog onmoontlik nie wees dat jy vrede soek nie?”
“Natuurlik nie,” antwoord sy koel en kort daarna is hulle tuis.
Johan gaan saam met haar tot by die voordeur en sê vir oulaas nog tergend: “Ek hoop nie jy sal raas kry omdat jy so laat uitgebly het nie!”
Heuningsoet kom haar antwoord: “Ag, nee. Vader weet ek is in betroubare hande.”
Die volgende oomblik is sy weg en is die swaar voordeur gesluit.
Hoofstuk 8
Maandagoggend reën dit toe.
Dit was ’n goeie somer in die Karoo gewees en die reëntjie het sag begin uitsak gedurende die nag, nie begelei van die swaar donderstorms wat gewoonlik volg op ’n tydperk van droogte nie.
Maar toe dit opstaantyd word, het die reën met mening begin toesak en dit het gelyk asof dit sommer dae aaneen sal aanhou.
’n Koel herfswindjie het ook skielik as voorloper van die winter sy verskyning gemaak.
“’n Landsreën,” sê Andries Celliers met genoeë aan die ontbyttafel. “Ek is baie bly om die boere se ontwil.”
Dit gaan vanoggend maar ’n bietjie halsoorkop aan die Celliers se ontbyttafel, want Kaatjie, die bediende, bedrieg deur die donker van die bewolkte môre, het verslaap en gevolglik is alles laat. Andries doen sy bes om die somberheid van die oggend te verlig … en maak die drukte daardeur nog erger … deur ‘Blou Maandag’ op te sê terwyl hy vir sy spek en eiers wag.
My mammie is laat,
En Pappie is kwaad
Die bediende het nie opgedaag …
“Auk, ek is hier. Dis maar net ’n bietjie laat vanmôre!” val ou Kaatjie hom in die rede toe sy met die koffie inkom.
Die stoof is vuil …
“Nee, dis nie waar nie: hy’s so blink soos ’n spieël.”
En Annie huil …
“Sy’t vreeslik pyn op haar maag,” verbeter hy algaande.
En dit, my ou broer, dink Annie, is die waarste woord wat jy nog vanoggend gesê het. Want ’n nare, leë kol op haar maag getuig van haar besluit om vanmôre, sonder verdere versuim, vir Johan de Kock die verskoning te gaan aanbied wat al so lank agterweë gebly het. Hardop sê sy vir hom: “Ek hoop, Andries, dat jy net so ’n meester van die woorde van ‘Die Vlakte’ is as wat jy skynbaar van ‘Blou Maandag’ is.”
“Juffrou,” sê hy met diepe waardigheid vir haar, “het ek al ooit nie my werk vir u geken nie?”
Glimlaggend staan sy op en sê: “Bewaar jou die dag as jy dit nie ken nie. Ek sal moet hardloop, Moeder. Tot siens. Tot siens, Vader.”
“Maar jy het nog niks geëet nie, Annie. Net ’n bietjie koffie gedrink.”
“Ek is nie honger nie, Moeder. Het ook nie tyd nie. Gou maak, Andries.”
“Is dit nie te nat nie, Annie? Kan Vader nie gou vir jou skool toe neem nie?”
“Ag, Moeder, dié ou bietjie nat!”
“Ons ou suikerklontjie,” spot Andries, nog houtgerus.
Haastig trek Annie haar reënjas en oorskoene aan, gryp haar tassie met boeke, en met ’n rooi hoedjie op haar kop is sy die reën in.
By die skool val die reën steeds harder en die kinders borrel in van alle oorde. Annie en Johan en ’n hele paar kinders kom gelyk by die deur aan, almal met koppe onderstebo teen die gietende reën, almal ewe haastig om binne te kom.
Die eerste wat Annie gewaar van Johan is toe sy sy stem net agter haar hoor, nie streng berispend soos meneer Fouché sou gewees het nie, maar kalm, gewoon, asof hy die seuns attent maak op iets waarvan hulle nie geweet het nie. Soos ook die geval was.
“Ernst! Johannes! Laat Juffrou asseblief verbykom.”
En Ernst ruk sy nat, verflenterde hoedjie van sy kop af en sê verleë: “Môre, Juffrou. Môre, Meneer,” en staan toe terug dat juffrou Celliers kan ingaan.
Sonder om om te kyk gaan Annie by die gebou in terwyl Johan en die seuns wag dat Maria, Poppie en nog ’n paar meisies wat terselfdertyd daar aangekom het eers agter haar ingaan.
In die personeelkamer trek Annie haar reënjas uit en sy is besig om haar oorskoene, nou vol modder, versigtig en kieskeurig met twee vingers te probeer uittrek toe Johan inkom.
“Nee, Juffrou,” sê hy onmiddellik en kom na haar toe, “so trek ’n mens nie oorskoene uit nie.”
“As hulle so vol modder is, wel.”
Nog in sy reënjas, wat hom groter as gewoonlik laat lyk, hurk hy voor haar en gou en behendig trek hy die modderige oorskoene uit.
“Dankie,” sê sy. “Maar kyk nou hoe vol modder is jou hande.”
Hy staan op en begin sy jas uittrek.
“Dis niks nie,” sê hy, “maar wat gaan ons met al die nat kinders maak?”
“Goeiemôre,” sê meneer Du Pré, wat toe net die personeelkamer binnekom. “Lekker weer vir eende en Bolanders, meneer De Kock!”
“Ja,” sê Johan droogweg, “en dit lyk my vir Karoo-boere ook. Ek het lank laas op ’n Maandagmôre so ’n opgeruimde klomp gesigte gesien.”
Dit is waar. Ten spyte van die gietende reën het elkeen wat inkom ’n breë glimlag op sy gesig. Die ander korswel nog, maar Johan stap na die venster en kyk met ’n gefronste voorhoof na buite.
“So baie van die kinders het nie eens jasse aan nie,” sê hy besorg, sy oë op die kinders wat instroom van buite,
