Dokter,” sê hy beleefd. Tot haar ergernis voel Karin hoe sy bloos.
“Ek het heeltemal herstel, dankie,” antwoord sy. Glimlaggend verduidelik sy aan dokter Silbur en die matrone wat nuuskierig toekyk: “Ek het laas nag in die distrik verdwaal.”
“Dit was seker nie so ’n aangename ondervinding nie,” sê dokter Silbur besorgd.
“Nee, dit was nie,” erken sy liggies.
Die matrone sê niks nie en haar donker oë verraai ook nie haar gedagtes nie. Dis net wat ’n mens van ’n stadsdoktertjie kan verwag, dink sy, om hier op die plaaspaaie te kom verdwaal. Die feit dat Karin vanoggend ondanks haar wedervaringe nog so jeugdig en mooi lyk, het seker iets met haar gevoel van wrewel te doen. Die mooi ferm mond is helderrooi en die skaduwees onder die diepblou oë laat hulle nog groter en donkerder lyk. Die grys baadjiepak pas haar volmaak en die syserpie om haar nek is die presiese blou van haar oë. Sy lyk soos ’n modepop, nie soos ’n dokter nie, dink sy vererg toe Karin saam met die twee mans wegstap.
Dokter Silbur stap saam met Karin buitentoe. “Ek is bly ek het jou hier raakgeloop,” sê hy toe hulle by haar motor kom. “Ek het jou gister probeer bel, maar jy was reeds weg. Daar is iets wat ek graag met jou wil bespreek en ek het gewonder of jy nie vanaand by ons wil kom eet nie.”
Karin kyk onseker na hom.
“Ek sou graag wou kom, maar ek kan nie op die oomblik afsprake maak nie. Ek sal moontlik teen etenstyd terug wees, maar ek kan ongelukkig nie daarop reken nie.”
“Ons eet nooit saans voor halfagt nie,” sê hy. “Ons sal tot agtuur wag. En moenie aantrek nie, daar sal nie ander gaste wees nie.”
Wat kan die “iets” wees wat hy met haar wil bespreek? wonder Karin nuuskierig toe sy wegry. Sy hoop haar werk sal haar toelaat om vanaand by die Silburs te gaan eet.
By die spreekkamers wag Hugo reeds vir haar. Hy maak nie weer melding van haar avontuur van die vorige nag nie en kort en saaklik bespreek hulle ’n paar pasiënte en die besoeke wat hy die vorige aand vir haar gedoen het.
Eers toe hulle klaar is, sê sy met ’n half verleë glimlaggie: “Ekskuus vir die moleste van gisteraand. Ek hoop nie dit het groot ongerief vir jou veroorsaak nie.”
Hy glimlag onverwags.
“Ek het nie gedink jy sal nou nog verdwaal nie.”
“Ek het dit nie met opset gedoen nie.”
“Ek neem so aan. Maar ek het genoeg bekommernisse – sorg dat dit nie weer gebeur nie.”
“Ja, Dokter,” antwoord sy gedwee.
Die res van die dag het vinnig verloop. Drie-uur die middag, net toe sy met haar laaste pasiënt klaar is en aan plaasbesoeke begin dink, kom Hugo weer na haar toe.
“Ek het vergeet om vir jou te sê dat ek Donderdag stad toe moet gaan om getuienis in ’n moordsaak af te lê. Ek sal baie vroeg die oggend moet ry – dis byna honderd myl – en ek weet nie hoe laat ek die middag sal terugkom nie; dit hang alles af van hoe laat die saak verhoor word. Ek is bevrees jy sal die dag maar alleen hier moet regkom.”
“Ek sal dit geniet,” antwoord sy ewe parmantig en daar is ’n ondeunde glinstering in die mooi blou oë.
“Ek hoop nie jy sal rede hê om jou woorde te berou nie,” sê Hugo, maar hy glimlag. Dan vervolg hy weer saaklik: “Daar is tot dusver twee plaasbesoeke. Hulle is nie ver van mekaar nie en ek sal albei doen. Soek vir jou ’n maat, dan gaan speel jy ’n paar stelle tennis.”
Daar is ’n klein stiltetjie voor Karin saggies sê: “Ek neem aan dis net ’n voorstel!”
Hy grinnik.
“Nee, dis doktersbevele! En sorg dat jy hulle nakom!”
Toe Mien ’n paar minute later inkom, sê sy terwyl sy met haar duim in die rigting van Hugo se spreekkamer wys: “Dit word heeltemal menslik! Toe ek netnou by hom kom, staan hy sowaar en fluit.”
Karin het niks daarop te sê gehad nie.
Sy is halfagt die aand by dokter Silbur se huis en het selfs tyd gehad om te bad en een van haar mooiste rokke aan te trek.
Die Silburs het in ’n groot dubbelverdiepinghuis nie ver van die Rouxs nie gewoon. Die vertrekke was ruim en deftig gemeubileer.
Mevrou Silbur, ’n lang, donker vrou van omtrent veertig, het ’n swart fluweelrok aangehad. Sy was aanvanklik ’n bietjie teruggetrokke en omdat sy nie Afrikaans kon praat nie, praat hulle later deurgaans Engels.
Die tafel was pragtig gedek, die ete heerlik, die bediening perfek, en dit was duidelik dat die Silburs die kuns van lekker lewe verstaan het en daagliks uitleef. Karin kon skaars glo dat sy maar net vier-en-twintig uur gelede in ’n armoedige plaaswerker se huis om die lewe van ’n jong vrou en haar kind geworstel het.
Sy het die telefoon een keer ver weg hoor lui, maar ’n huishulp het geantwoord en indien dit ’n boodskap vir die dokter was, sou hy seker eers later daarvan in kennis gestel word.
Daar was geen haas nie en hulle het gesels oor die opera, oor boeke, oor alles behalwe siek mense en hulle kwale. Dit was eers later toe hulle weer in die sitkamer voor die vuur sit en dokter Silbur rustig ’n sigaar sit en rook dat hy by die eintlike rede vir die ete-uitnodiging kom.
“Ek het by Hugo gehoor dat jy hulle tot einde Junie help. Ek weet nie of jy al enige ander planne gemaak het nie, maar ek wil graag vir jou ’n aanbod maak.”
In stilte wag Karin. Sy wonder of Hugo vanoggend vir dokter Silbur gesê het dat sy net tot Junie aanbly. Dit beteken hy het reeds besluit sy sal gaan en wag maar net die tyd af om haar te sê. Sy voel meteens ontsteld en vererg, en ook bitter teleurgesteld. Hy het gesê hy sal haar ’n kans gee … maar hy het die hele tyd reeds klaar besluit.
Heeltemal onbewus van die gevoelens wat sy woorde by die jong meisie wakker gemaak het, vervolg dokter Silbur tydsaam: “Ek en my vrou wil graag Augustusmaand vir drie maande oorsee gaan en ek sal met graagte my praktyk in jou hande laat.” Hy kyk ondersoekend na Karin, maar sy weet nie dadelik wat om te sê nie en hy vervolg: “Ek sal jou dieselfde salaris betaal wat jy nou kry en die werk sal baie makliker wees. Daar sal min plaasbesoeke wees – ek het net ’n paar pasiënte in die distrik – en jy sal die gebruik van my motor en bestuurder hê.”
Met opregte waardering antwoord Karin: “Dit is baie vriendelik van jou, Dokter – ek waardeer die vertroue wat jy in my stel. Ek het nog nie besluit wat ek gaan doen nie en ek sal graag oor jou aanbod wil dink.”
“Doen dit gerus,” sê dokter Silbur hartlik. “Ek dink ook al geruime tyd daaraan om ’n jong vennoot te kry. Dalk slaag die proefneming so goed dat ons later aan ’n vennootskap kan dink.”
Karin is daar weg met die gevoel dat sy droom. Maar van al die gedagtes wat deur haar brein gewarrel het, was sy die sterkste bewus van haar wrewel en diepe teleurstelling in Hugo Slabbert.
Hoofstuk 13
Dokter Silbur se onverwagte aanbod het Karin heelwat gegee om oor na te dink en sy het gewens sy kon die saak met haar pa bespreek. Die laaste paar weke het kwaai eise aan haar gestel en al was sy ook hoe geesdriftig oor die werk, het sy
