sy hand en staan stadig op.
“Sal jy?”
“Ja, goed, ek sal alles reël. Gaan rus jy nou, ons ry môre net na die troue.”
Magriet is dankbaar dat sy nie nodig het om die nuus vir mevrou Morris te vertel nie. Sy weet nie wat sy vir hulle moet sê nie.
Mevrou Morris is egter baie beïndruk met Daan se verduideliking.
“Ag, hartjie, hoekom het jy nie vir my gesê dat oom Bennie jou spesiaal laat kom het om met Daan te trou nie?” Sy druk Magriet ’n oomblik lank styf teen haar vas. “Hier is dit algemeen dat die mans vir hulle vroue laat kom. Hier is mos nie vroumense nie, hartjie.”
Magriet kyk verbaas na die ronde ou vroutjie. So, dit is wat Daan vir haar vertel het: dat sy familie van oom Bennie is en dat hy haar spesiaal laat kom het as Daan se bruid.
“En om te dink ek was al die tyd so bekommerd dat jy alleen daar vir die klomp wilde mans wou gaan kuier!”
Sonder om op ’n antwoord te wag, gaan sy voort: “Daan is ’n goeie kind, hartjie – ’n bietjie wild, maar goed! Jy sal van hom iets heel bruikbaar kan maak. Sy ma was ’n wonderlike vrou – sy pa ook. Hy was groot en goed en baie lief vir sy Anna. Dit is net vandat Anna dood is, dat Stefaans ook maar dikwels uitgebreek het, veral wanneer hulle hier op Walvisbaai gekom het. Dit is net jammer dat die seuns toe so half wild grootgeword het. Bennie het sy bes probeer en op sy manier is hy goed en lief vir die seuns, maar hy kan ook maar self uitrafel as hy wil.”
Magriet voel hoe haar keel toetrek.
As hulle almal so wild moet wees soos die “goeie Daan”, dan wonder sy benoud hoe lyk dié wat minder goed is en dié wat uitrafel.
Toe sy gaan lê, voel die nag vir haar eindeloos lank. Die wind huil hartseer om die houthuisie. Haar toekoms lê net so hartseer en vreemd voor haar.
Magriet se troudag begin met ’n helder sonskynoggend. Die seremonie is egter sonder enige warmte en opregtheid. Alles voel koud en onwerklik en is binne ’n paar minute verby.
Haar goed was lankal alles klaar ingepak. Meneer Morris het die groot kiste agter in die winkeltjie gebêre. Daan het dit al die oggend vroeg gelaai en dus kan hy nou net die trommel met haar klere oplaai.
Die reis begin in doodse stilte. Dan begin die wind met woeste geweld waai. Die sand slaan seer teen Magriet se sagte vel vas en sy gaan klim agter in die wa sodat sy meer beskut kan wees.
Vroegaand span hulle langs die Kuisebrivier uit, waar ’n paar groterige akasiabome ’n mate van beskutting teen die wind bied. Die wind is egter nog te sterk om ’n vuurtjie aan die gang te kry en hulle eet dus maar van die kos wat mevrou Morris ingepak het.
Magriet voel vuil en taai. Die bedjie agterin die watent is smal en vol sand. Haar eerste nagrus as bruid is ongemaklik. Die wind ruk die wa heen en weer en met starende oë wag sy die nag in.
Later hoor sy hoe Daan onder die wa skuiling soek. Sy voel jammer vir hom omdat sy haar kan voorstel hoe ongemaklik dit daar moet wees.
Dit is nog donker toe hulle inspan en die barre woestyn aandurf.
’n Ruk na middagete kom hulle op Shepmansdorp aan – ’n sendingstasie met groot wildevye- en palmbome, ’n ware oase in die dorre woestyn. Daar is ook heelwat vars water en Magriet kan haarself deeglik was.
Die vriendelike sendelingpaar gesels heerlik terwyl hulle koffie drink. Daan wys egter alle uitnodigings om daar te slaap en te eet beslis van die hand. Hulle moet nog ’n ent hoër op reis, sodat hulle die volgende dag tot by die Swakoprivier kan vorder.
Toe hulle daar kom, is die Swakoprivier vir Magriet ’n belewenis. Sy wens dat Daan minder stuurs was sodat sy hom kon uitvra oor al die vreemde dinge. Die rivier kronkel soos ’n groen slang deur die woestyn. Dit is pragtig. Daar is min water in die rivier, maar groot bome en ander plante groei in die rivierbedding.
Vier dae lank trek hulle al met die rivier langs. Die omgewing verander geleidelik. Die plantegroei word meer, die grond rooier en klipperiger, en oral bedek wuiwende geel gras die vlaktes. Groot plate bome maak groen kolle op die geel vlaktes. Die omgewing het ’n nuwe, ongetemde skoonheid wat Magriet nog nie vantevore gesien het nie.
Sy en Daan het min vir mekaar te sê. Hy ry meestal op sy perd en sy alleen in die wa. Etenstye maak hy die vuur en verdwyn dan. Magriet het gou besef dat daar van haar verwag word om te sorg vir die kos. Sy braai dus van die vleis en maak pap. Daar is heelwat koffie en suiker wat Daan op Walvisbaai gekoop het. Daar is ook rys en sakke meel. Sy wens dat hulle ’n rukkie op een plek kan vertoef sodat sy ’n brood kan bak, maar sy wil nie vra nie en maak dus sonder kla elke maaltyd pap.
Een dag kom Daan by die wa met ’n trossie in sy hand. Hy hou dit sonder ’n woord na haar uit. Verbaas neem sy dit by hom.
“Wat is dit?”
“Wildedadels. Jy kan maar daarvan eet as jy wil.”
Die dae word warm en feitlik windstil. Die koel seelug is lankal iets van die verlede, maar so ook die woeste woestynwind. Die stilte en wydheid van die vlaktes beklem Magriet. Die rivier is nog steeds in sig, maar die omgewing verander elke dag meer en meer. Groot bome verbreek die eentonigheid van die uitgestrekte grasvlaktes en laat alles mooier lyk.
Haar lyf is seer van die rit op die stampende wa, maar trots weerhou haar daarvan om een keer te kla. Die reis voel vir haar eindeloos; sy het heeltemal tred verloor met die tyd.
Magriet se gedagtes skommel en skud saam met die wa. Sy sien hoe Daan sy perd omdraai en terugkom na die wa. Stil wag sy hom in totdat hy langs die wa is. Hy is rooi van die stof, en vandat hulle uit Walvisbaai weg is, het hy nog nie weer sy baard geskeer nie. Hy lyk woes en vuil.
“Ons sal namiddag by die huis wees. Ek het jou net kom waarsku – as ons netnou deur die drif gaan, gaan ek ’n skoot skiet. Ons doen dit gewoonlik sodat die ander kan weet ons is aan die kom. Ek was bang jy skrik dalk.”
Magriet voel hoe haar maag op ’n knop trek van angs. ’n Duisend vrae maal deur haar kop. Sal die ander ook soos hy wees? Is oom Bennie nog daar, of het die siekte al sy tol geëis? Hoe lyk die huis? Sal die ander van haar hou?
So graag wou sy altyd haar eie huis, man en kinders gehad het. Soveel drome moes sy opoffer. Gaan hierdie oorhaastige troue vir haar net hartseer bring? Sy gee nie om vir eenvoud of armoede nie. Sy was nog nooit ryk nie en geld speel by haar geen rol nie. Sy wil net gelukkig wees – gelukkig saam met die man wat sy liefhet, en met eie kinders.
Sy wil vir hom so graag ’n klomp dinge vra, maar die woorde stol in haar keel. Sy staar hom net aan met groot oë, die vel donkerder van die lagie stof wat daarop lê.
Net voor skemer kom hulle op die plaas aan.
Van ver af kan sy die mans op die stoepie sien. Daan bring die osse voor die deur tot stilstand.
Magriet kyk stomgeslaan na die klomp mans. Hulle is vuil en bebaard, en sonder ’n tikkie vriendelikheid staar hulle haar aan. Niemand steek ’n hand na haar uit om haar van die wa af te help nie. Daan is agter by die watent besig om die seil los te maak.
Stadig klim sy van die wa af. Sy voel hoe die woede in haar opstyg. Dan het hy nog die vermetelheid om te sê hulle moet voorgee dat dit ’n gewone huwelik is! Hy wat nie eens die ordentlikheid het om haar van die
