nog glad nie ’n uitgemaakte saak dat ek gaan instem nie,” keer Rothea.
“Wat die ryk Richters wil hê, kry hulle.”
“Ek gaan Albie se goed inpak en padgee. Vlug ... Johannesburg toe. Ek kan altyd by ’n ander hotel werk kry.”
Tant Betta bedien ’n klant en kom dan terug na Rothea. “Ek hoop nie jy het regtig aan so ’n onsinnige plan gedink nie?”
Rothea is ernstig. “Ek het. Laas nag toe ek nie kon slaap nie, het ek aan alle moontlike uitweë gedink. Ek kan selfs tikster word, of sekretariële werk doen. Of in Pretoria gaan woon.”
“Hulle sal jou opspoor en so ’n dom ding sal water op die Richters se meul wees. Hulle sal sê jy is onverantwoordelik en nie bevoeg om ’n kind te versorg nie. Hoekom hom wegneem? As Albie kon kies, sou hy waarskynlik sê hy verkies Hoffnung se kasteel bo tant Betta se groentewinkel.”
“Aan wie se kant is tante?” verwyt Rothea.
“Albie s’n. Én jou kant. As jy weet hy het alles wat sy hart begeer, kan jy weer ’n normale jongmeisie wees, sorgvry en met geld om ’n slag weer vir jou ’n nuwe rok te koop. Onthou, hy ís immers ’n Richter, of dit wil of nie. Hy is geregtig om soos een te leef. Barbara sou nie wou hê haar kind moet swaarkry en gebrek ly nie. Sy het van mooi dinge gehou. En Albie aard na haar ...”
Rothea se gesig is somber terwyl sy die volgelaaide karretjie terugstoot woonstel toe. Albie se oë blink en sy wange lyk soos die appel wat hy present gekry het. Rothea kyk met teerheid na hom. Die gedagte om hom te verloor, is pynlik. Tog bly tant Betta se woorde by haar.
Sy pak die kruideniersware weg en maak Albie se gunstelingkos vir middagete. Slap skyfies en springmielies, en koeldrank met ’n lepelvol roomys daarin. Die kleuterskool se dieetkundige sou oor die voedsaamheid van die ete gefrons het, maar Rothea is lus om Albie te bederf. Dalk die laaste keer?
Sy raak al hoe meer gespanne hoe nader dit aan kwart oor vier raak. Sy het Albie se tas gepak, haar eie hare gewas en haar vleiendste rok aangetrek: ’n liggroen sonrok wat die groen in haar oë uitbring en haar hare ’n donkerder rooi maak. Die ry sproete oor haar neus is nou minder opvallend en haar vel sagter. Sy sit selfs grimering aan en trek hoëhaksandale aan.
Waarvoor? vra sy vir die spieël. Om Dieter te beïndruk? Hy stel in Albie belang, nie in haar nie. Sy kan gister se langbroek en verslete T-hemp aanhê, vir al wat hy sal omgee. Rothea weet al dié dinge en dat sy vir hom ’n struikelblok na sy einddoel is, ’n irritasie en ’n meulsteen waarvan hy ontslae wil raak. Tog, om vieruur borsel sy weer haar hare sodat hulle los oor haar skouers val en soek die parfuum wat Theo vir haar gegee het.
Albie het ook sy beste kerkklere aan en sy probeer hom skoon hou met ’n prenteboek en stories van die drie bere en Rooikappie.
“En toe vra sy vir Wolf: ‘Hoekom is Ouma se ore so groot?’” vertel Rothea met groot oë vol dramatisering. In die stil straat hoor sy ’n motordeur toeklap en haar stem weifel: “En toe ...”
“Wattoe?” por Albie haar aan.
“Anderdag vertel ek wattoe. Oom Dieter is hier om jou te kom haal en julle gaan lekker in die park speel.”
Vandag het Dieter nie weer ’n pak aan nie, maar ’n wit seilbroek en ’n hemp wat sy oë blou laat lyk. Rothea herken hom skaars agter die reuse-teddiebeer en bus wat hy vashou. Albie neem die speelgoed opgewonde toe hy hoor hulle is syne. Hy is doodtevrede toe sy oom hom aan die hand neem en deur toe stap.
Dieter draai verskonend na Rothea. “Ek is jammer jy het soveel moeite gedoen om jou reg te maak. Daar was skynbaar ’n misverstand. Die bedoeling is nie dat jy saamkom nie. Dis beter dat Albie geleidelik gewoond raak dat jy nie altyd by is nie.”
Rothea se wange word rooi. “Ek het my nie ... nie reggemaak nie,” stamel sy verleë. “Ek gaan uit. Ek het ’n ... ’n afspraak vanaand.”
Selfs in haar eie ore klink dit onoortuigend.
“Hoe laat bring jy Albie môre terug?” wil sy weet.
“Nie later as vieruur nie.”
Albie is ongeduldig toe Rothea hom te lank groet en te styf vashou. Hy wriemel los en draf vooruit die gang af.
“Geniet jou afspraak,” sê Dieter.
Toe hulle weg is, bel Rothea een van die meisies wat saam met haar ontvangsdame by die Augrabies-hotel is. Voor sy te terneergedruk raak en weer begin huil, moet sy liewer geselskap soek en gaan kuier.
“Haai,” groet sy. “Het jy iets aan die gang, Wanda?”
“Ja, duisende dinge! Of ... eintlik net één, maar die ding is so beeldskoon dat ek hom nie deur my vingers wil laat glip nie. En ek moet wraggies vanaand werk! Op ’n volmaan-Saterdagaand ... Kan jy dit glo? Ék kon nie, toe ou Hessler my bel en sê Marie is siek en ek moet inkom.”
“Wat makeer Marie?”
“Niks nie, raai ek. Sy het seker ook meer lus vir haar kêrel as vir werk. Ons sou gaan partytjie hou en gaan dans het. Ek het hare laat doen en alles. Ek is sommer lus en bedank!”
Rothea kyk deur die woonstel, waar Albie se doeke voor die venster hang en van sy speelgoed op die bank lê. Enigiets is beter as om die hele middag en aand alleen hier te sit. Sy moet besig bly, om haar gedagtes af te lei.
“Ek sal in jou plek gaan werk,” bied sy aan.
Wanda gee haar nie kans om van plan te verander nie. “Jy is ’n skatlam! As Gerhard dink wat ek hoop hy dink, kan jy my strooimeisie wees.”
Die naaste wat sý aan die kansel sal kom, dink Rothea. Op pad hotel toe maal die woorde van ’n ou volkspeleliedjie deur haar kop. Almal het maats, net ekke nie ... Of sal Theo haar weer kom opsoek wanneer Albie nie meer by haar is nie?
Rothea sorteer die hotelgaste se pos in die verskillende vakkies agter die ontvangtoonbank. Haar vingers klem om ’n kamersleutel wat sy aan die rak wou hang. Hoekom het sy netnou gedink “wanneer” Albie weg is? Hoekom nie “as” nie? Berus sy dan reeds in die wete dat sy hom gaan afgee? En, ás sy die stryd verloor, wíl sy Theo terughê? Barbara was nie erg oor hom nie, onthou sy. Haar suster het haar destyds al gewaarsku Theo het nie genoeg ruggraat nie en syne is ’n mooiweerliefde. Ernst was te gaaf om te kritiseer, tog het hy ook gepraat van ’n ander ou aan wie hy haar wil voorstel. Hulle het Theo van Wyk beter opgesom as sy.
Rothea vul die hotelregister in vir twee oorsese toeriste wat die valle kom besigtig. Terwyl sy skryf, skuif ’n gesig tussen haar en die pen en die bladsye in. Donker hare wat soos ’n skoolseun s’n vooroor oor sy voorkop val. Blougrys oë en ’n vierkantige ken met ’n effense kuiltjie in wanneer hy glimlag. Soos toe hy gesê het: “Nie ’n tipiese voorbeeld van ’n gevestigde oujongnooi nie ...”
“Nee, ek wil nie!”
“Pardon?” vra die een Amerikaner. “My address?”
Rothea skud haar kop selfbewus en gaan aan met skryf. Is dit wat eensaamheid aan ’n mens doen – dat jy naderhand hardop met jouself begin praat? In teenstelling met Dieter Richter is Theo so opwindend soos gister se weervoorspelling, dink sy; sy wil hom nie terughê nie. Sy kan nie glo dat sy dit eens op ’n tyd oorweeg het om met om te trou nie. Maar wat help dit om te bespiegel
