wil Dieter weet.
“Ja. Ja, ek het. Ek het gesê hy gaan lekker saam met sy oom Dieter in die park speel en ’n nag saam met hom ... vakansie hou. Ek ... ek het verduidelik wat vakansie is,” voeg sy verdedigend by.
“Was hy al ooit met vakansie? Weg van die huis? Weg van jou af?”
Die vrae kom soos ’n salvo geweerskote en dien nie om Rothea meer om haar gemak te stel nie.
“Ek wou Ai-Ais toe gaan, selfs dalk Etosha of Namakwaland toe, maar ek het uitgestel tot Albie groter is en die vakansie saam met my kon geniet.”
Dieter is ongeduldig. “Dis nie wat ek gevra het nie. Ek probeer vasstel hoekom Albie ons, die kamers langsaan en die hele hotel vanaand op hol gehad het. Gaan hy bedags by die kleuterskool ook so te kere?”
“Hy het die eerste dag ’n bietjie gehuil, maar daarna was hy heeltemal tevrede.”
“Omdat hy weet jy kom hom aan die einde van die dag haal.” Dieter stap rusteloos op en af, gaan staan dan voor die venster en uitkyk. “Hoe lank het Albie geneem om aan te pas ná sy ouers se dood?”
“Hy het nog nie te volle aangepas nie, al is dit al ses maande,” erken Rothea. “Hy vra steeds soms na sy ma en pa en huil oor hulle.”
“Wanneer hy vra, hoe verduidelik jy aan hom van sy ouers?”
Rothea is self nog nie aan die gemis gewoond nie en is ’n paar tellings stil, terwyl sy die hartseer onderdruk.
“Ek het by die biblioteek boeke oor kindersielkunde uitgeneem, maar ek is bevrees ek weet steeds nie hoe om die situasie te hanteer en hoe om aan Albie te verduidelik waar sy ma en pa is nie. Wanneer hy na hulle vra, probeer ek ’n direkte antwoord ontwyk. Ek speel ’n speletjie met hom of gee hom lekkergoed of iets om sy aandag af te trek. Hy is te jonk om van dood te verstaan en die gedagte sal hom bang maak.”
“Hy is ’n seun en op amper drie behoort hy meer selfvertroue te hê en nie soveel vrese nie. Hy is te veel ’n mamma-se-seuntjie.”
Rothea wil nie weer rusie maak nie en sluk die haastige antwoord terug wat sy wou gee.
“Soos ek erken het, is ek nie ’n kindersielkundige nie. Jy weet seker beter hoe om ’n jong seuntjie te hanteer.”
Dieter se mondhoeke lig. “Is jy sarkasties? Is dit ’n aanval? Of oorgawe?”
Geen man het die reg om ... om ... só te lyk wanneer hy glimlag nie, dink Rothea onthuts; só te glimlag en ’n mens van stryk te bring nie ... Sy kyk vinnig weg, af na haar hande, en veg teen die blos wat in haar gesig opstoot. Weet Dieter Richter watter uitwerking hy op meisies het? wonder sy en dink dan: Ja, waarskynlik. Hy het seker al genoeg nooiens in die verlede gehad wat dit vir hom gesê het.
Sy vind dat dit haar skielik weer aan Barbara en Ernst laat dink. Sy kan nie glo dat Ernst en Dieter broers was nie. Daar is wel ’n sterk ooreenkoms wat voorkoms betref, maar in geaardheid verskil hulle hemelsbreed. Ernst was ’n warm mens, sagmoedig en baie beskermend teenoor Barbara. Hoewel hy dit nie kon bekostig nie, kon hy nie genoeg geskenke vir Barbara gee nie. Toe sy seun gebore is, was hy die trotsste vader in die hele wêreld en het gereeld ’n middag by die werk afgeneem om by Albie te wees en met hom te speel.
Dis moeilik om sy broer in ’n soortgelyke rol voor te stel – dié van ’n teer en liefdevolle eggenoot en sentimentele pa. Rothea kan glo Dieter is ’n Don Juan onder die dames. Selfs dat hy dalk eendag met die mooiste en gesofistikeerdste van sy ritse nooiens sal trou. Maar help doeke was, vloere vryf en sy seuntjie in ’n stootkarretjie die straat af stoot? Nee, sy glo nie.
Rothea kan nie onthou waaroor hulle gepraat het en wat Dieter gevra het nie.
“Ekskuus?” vra sy.
“Daarom reken ek dit sal goed wees as jy môreoggend hier is wanneer Albie wakker word.”
“Ja, hy mag dalk weer huilerig wees. Naweke wanneer daar nie kleuterskool is nie, laat ek hom gewoonlik tot sewe-uur slaap. Om aan die veilige kant te wees, sal ek sorg dat ek môreoggend so teen halfsewe hier is.”
“Ek het bedoel jy slaap vannag hier.”
“Ek het nie slaapklere gebring nie.”
“Wat was dan in daardie yslike tas? Ek het aanvaar jy beplan om tot môreaand te bly.”
“Dis Albie se goed. Ek het nie gereken om te bly nie.”
Dieter beskou dit blykbaar nie as ’n probleem nie. “Wat jy nodig het, kan ek of Hanna vir jou leen.”
Rothea het haar eie woonstel nodig, en die sekuriteit van haar eie bed. Sy wil nie hier bly nie, want Dieter Richter laat haar ongemaklik voel. Haar hart gee allerhande wilde bokspringe wanneer hy vir haar glimlag en dis veiliger om hom liewer te vermy.
“Jou kamer is reggemaak en ek het nie lus om tyd en brandstof te mors deur op en af taxi te speel nie. Ek het gedink ons kan môre by die Rosetuin na die langste laning palms in die wêreld gaan kyk en op die eiland middagete geniet. Albie sal dit geniet.”
Sy ook, dink Rothea. Sy skud haar kop.
“Dankie, liewer nie.”
“Hoekom nie?”
“Ek het my eie lewe om te lei en ... en ek het môre dinge om te doen.”
“Dinge om te doen ...” na-aap Dieter haar spottend. “Jy het my laat verstaan jou hele lewe wentel om Albie. Is dit nie so nie?”
“Dit was. Jy het my egter laat verstaan dis tyd dat ek ’n lewe van my eie opbou. Dit is presies wat ek van môre af gaan begin doen.”
“Ek wens dit was so eenvoudig.” Dieter bestel vir hulle koffie en kom dan weer oorkant Rothea sit. “Vroeër vanaand in die motor het ek gesê Albie is baie afhanklik van jou. Die ontvangs wat jy van hom gekry het toe jy by die hotel aangekom het, het my korrek bewys. Dis duidelik dat hy ’n tydperk van aanpassing nodig sal hê voor hy van jou geskei kan word. Ek is bevrees ek sal in die begin jou samewerking nodig hê.”
Soos toe Albie van al die sjokolade naar geword het, begin Rothea die situasie geniet. Die selfversekerde, outokratiese Dieter Richter wraggies besig om hulp te vra? Sy het nie gedink so ’n uur sal aanbreek nie.
“Samewerking?” vra sy oënskynlik verbaas. “Ek dag jy tel die sekondes om Albie onder my oorbeskermende invloed weg te kry. Hy is mos ’n mamma-se-seuntjie. Hoekom wil jy my teenwoordigheid môre hê? Sal ek nie jou manlike invloed vertroebel nie?”
“Ek sê steeds jy maak ’n meisiekind van Albie. Maar ek was nie bewus watter rol jy in sy lewe speel en hoeveel hy op jou vertrou nie. Jy het gesorg dat jy onmisbaar vir hom is.”
“My opregte verskoning,” sê Rothea vermakerig. “Ek besef nou ek moes Albie mishandel en laat hongerly het, om jou taak te vergemaklik. Ek moes hom geslaan en nie liefgehad het nie.”
Dieter het kalm probeer bly, maar Dorothea Beukes besit die gawe om hom kwaad te maak. “Het iemand al ooit vir jou gesê dat jy besonder irriterend en uitputtend is wanneer jy jou probeer slim hou? Of aangebied om jou oor sy skoot te trek en jóú die pak slae te gee wat jy verdien?”
Rothea
