man se hele voorkoms wek die indruk dat hy ’n bekwame en welvarende sakeman met dryfkrag en diep insig is – presies die soort man oor wie Elise altyd gedroom het . . . Ja, sy kan dit maar ruiterlik aan haarself erken dat hy die aantreklikste man is wat sy nog ooit gesien het – die man van haar drome.
Die wete dat sy uiteindelik haar droomman ontmoet het, baat haar egter niks nie. Sy is baie seker daarvan dat sy hom nooit weer sal sien nie. Vir al wat sy weet, is hy ’n getroude of verloofde man. Buitendien, sy weet nie eens wie hy is nie . . .
Daardie nag droom sy van die lang, donker vreemdeling. Dit is ’n nare, onbevredigende droom, want alles is so vaag dat sy feitlik niks daarvan kan onthou nie, behalwe dat sy skerp, deurdringende oë haar met ongekende kilheid aangekyk het, asof sy hom met afsku vervul.
Maar hier waar sy nou haar vroeë oggendkoffie in die bed sit en drink, kan sy deur die venster sien hoe die eerste strale van die son ’n paar verdwaalde wolkies rooi tint. Sy voel nog steeds effens bedruk oor haar nare droom, maar dan troos sy haar met die wete dat dit net ’n droom was en werklik niks is om oor bedruk te voel nie.
Ek sal hom in elk geval nooit weer sien nie, dink sy, dus is daar geen rede waarom ek oor die droom moet sleg voel nie. ’n Droom is tog maar net iets wat sy oorsprong het in die dinge in ’n mens se onderbewussyn. Die wetenskap het tog bewys dat drome geen waarheid of voorspellings inhou nie . . .
Met al hierdie gedagtes probeer sy haarself gerusstel, tot Maria aan haar kamerdeur klop en sê dat dit tyd is om gereed te maak vir hul uitstappie saam met Rita en haar skoonma – laasgenoemde vergesel die drie meisies sodat hulle in die eerbare teenwoordigheid van ’n duenna hul dag kan geniet.
Die volgende tien dae besigtig Elise en Maria alles in Lissabon wat besienswaardig is. Hulle gaan vaar met ’n motorboot op die Tagusrivier, besoek Sintra, ’n skilderagtige stranddorpie naby die mond van die Tagusvallei, asook al Maria se familie wat in Lissabon woon. Saans kuier hulle by Rita en Pedro, en soms neem Pedro hulle om na ’n fliek of ’n opera te gaan kyk. Hulle is elke aand uithuisig en kom soms baie laat eers tuis.
Vrydag, vier dae voor Maria se vertrek na Suid-Afrika en Elise se vertrek na Oporto, neem Pedro hulle vir ’n besoek aan Maria en Rita se oom, José Caspera, wat die plaasbestuurder is van die markies Germano Norberto Concalves de Nobrega.
Maria het nog nooit met hierdie broer van haar pa en sy gesin kennis gemaak nie, aangesien sy in Suid-Afrika gebore is en dit die eerste keer is dat sy Portugal besoek.
Onderweg na die plaas gesels Rita oor hul tant Ada se bedrywighede op die plaas, hul neef Raoul wat oom José met die boerdery help, en hul niggie Nella wat haar ma in die huis bystaan, want in die huis van die markies se plaaswerkers is geen huishulpe nie.
“Net in die señor marquis se quinta is daar dosyne huishulpe,” vul Pedro aan.
“Dan moet die markies bepaald ’n vermoënde man wees,” meen Elise.
“O, hy is een van Portugal se rykste edelmanne, señorita Elise,” sê Pedro met ontsag. “Jy moet sy fabelagtige castelo net buitekant Lissabon sien.”
“Vir my is die markies se kasteel die mooiste in die hele Portugal,” laat Rita met openlike bewondering hoor. “Dit lyk byna soos ’n Walt Disney-kasteel, net baie groter en dan het dit ook baie meer versiersels aan die menigte torings. Trouens, vir my is die castelo Nobrega ’n reusekunswerk.”
“Hoe lyk die markies se quinta, Rita?” vra Maria belangstellend.
“Baie mooi. Die gebou is drie verdiepings hoog en die óú styl daarvan is pragtig . . .”
Drie uur later hou hulle onder ’n groot akasiaboom voor oubaas Caspera se huis stil. Die hele gesin is tuis om die twee meisies uit die verre Suid-Afrika te verwelkom, maar ongelukkig kan nie een van hulle ’n woord Engels praat of verstaan nie. Tog laat hierdie mense nie toe dat ’n vreemde taal hulle in hul gasvryheid strem nie, want Rita en Maria word telkens ingespan om vir Elise te tolk.
Ná die middagete, terwyl die ouer mense die siësta geniet, gaan ontspan die vier jong mense voor die deur in die koel skaduwee van die akasiaboom. In die verte is die wit ringmuur wat die markies se quinta omring duidelik sigbaar, maar van die gebou is net die dak, wat tussen die hoë bome uitsteek, sigbaar. Die pad wat na die quinta toe lei, loop voor die Casperas se huis verby.
Elise lyk soos ’n prentjie uit ’n modeboek hier waar sy, geklee in ’n liggroen rok, ragfyn sykouse en wit hoëhakskoene, rustig agteroor op ’n tuinstoel sit. Dit is vir haar interessant om na Maria, Nella en Raoul se stemme te luister terwyl hulle op Portugees gesels.
Later die middag, toe die ergste hitte begin afneem, kom sit Rita, Pedro en oubaas Caspera ook by die jong mense onder die boom terwyl die ouer vrou gaan koffie maak. Nella kom dadelik orent en gaan help haar ma in die kombuis.
“Ons sal vieruur weer moet gaan,” sê Pedro toe die ouer vrou en Nella hulle daar onder die boom met koffie en beskuitjies bedien. “Dit is drie uur se ry stad toe en ek wil voor donker tuis wees . . .”
Terwyl Pedro nog praat, ry ’n lang silwergrys sportmotor met twee insittendes stadig voor die deur verby. Die man agter die stuur groet met ’n vriendelike glimlag en ’n ligte handgebaar. Sy blik gly vinnig oor die agt mense onder die boom. Toe verstar sy glimlag meteens. Hy skop die motor se rem vinnig vas, ry agteruit en hou ’n paar treë van die boom af stil.
Oubaas Caspera, wat regoor Elise sit, kom haastig orent toe hy die motor sien terugry. Elise kyk op, maar noudat die oubaas reg voor haar staan, kan sy nie eens sien wie die insittendes van die vaartbelynde motor is nie. Nie dat dit haar juis hinder nie, want sy ken tog nie veel mense hier in die vreemde nie.
Almal kom orent behalwe Elise en Maria, en nou kan hulle die motor nie eens meer sien nie. Hulle hoor net hoe die motordeur toeklap.
“Ek hoor Rita en my tante praat van die markies, dus moet dit hy wees,” fluister Maria naby Elise se oor.
“Nou toe nou,” glimlag sy vir Maria. “Ons twee is nogal bevoorreg om die vername heer en meester van die plaas te sien. Nou sal ons darem vir ons vriende in Suid-Afrika kan vertel dat ons ’n ware edelman in lewende lywe gesien het.”
Maria stamp saggies aan Elise se arm en fluister onderlangs: “Elise, genugtig, kyk net wie is die vername markies!”
Elise kyk stadig op. Die volgende oomblik kyk sy vas in die skerp, deurdringende bruin oë van die vreemde man wat sy pen vir haar in die restaurant geleen het . . . die man van haar drome. Dit voel asof haar hart ’n gevaarlike ruk gee en dan teen ’n geweldige tempo begin klop. Haar bloed pols vinnig deur haar are en ’n ligte blos begin stadig teen haar nek opkruip. Toe laat sy haar blik stadig sak.
Ná etlike sekondes kyk sy weer op. Sy sien hoe die markies en Pedro in haar en Maria se rigting beweeg, hoe Maria beleef orent kom, en dan staan sy ook maar stadig van haar stoel af op.
Pedro stel die markies in sy eie taal aan Maria voor, daarna draai hy na Elise en sê in ’n mengsel van Engels en Portugees: “Laat my toe om die señor marquis Germano de Nobrega aan jou voor te stel, señorita Elise.”
Hy draai na die edelman en vervolg: “Señorita Elise Eybers van Suid-Afrika.”
’n Wedersydse aangename kennismaking volg. Pedro wissel ’n paar woorde op Portugees met die edelman, toe kyk die markies weer na Elise en sê op vloeiende Engels met ’n effense aksent: “Laat my toe om jou geluk te wens met die eerste prys wat jy
