moontlik.”
Hy glimlag triomfantelik. “Dan is ek nog blyer ek het my besluit uitgevoer!” antwoord hy, haal ’n klein, wit boksie uit sy baadjiesak, klap die deksel oop en hou dit na haar toe uit. “Ons verloofring, my liefling. Hou jy daarvan?”
Sy staar sprakeloos na die diamantring en kyk ontsteld op in sy gesig. “Frans, ek is so bitter . . .”
“Jou bagasie is in my motor, Marli. Sal ons . . .” vra Hilgard terwyl hy die sitkamer binnekom, maar bly stil toe hy die ring in Frans se hand sien. “Jammer. Daar skort iets met my tydsberekening,” sê hy verskonend.
“Dis alles reg, Hilgard,” sê Marli vinnig, so verlig dat sy in trane kan uitbars, loop na hom toe en vat sy hand. “Frans, dis Hilgard Geldenhuys. Ons het saam grootgeword. Hilgard, ontmoet Frans le Roux. Frans het my net ’n verloofring kom wys, maar hy besef ek is nie op die oomblik in staat om ernstige besluite te neem nie.”
Hilgard kyk haar skerp aan, druk haar hand asof om te sê hy besef wat sy van hom verwag en glimlag aangenaam. “Bly te kenne, Frans. Dis ’n mooi klippie wat jy daar het,” groet hy en steek sy hand uit.
“Ja . . . ’n mooi klippie,” beaam Frans, sy stemtoon grinterig, klap die deksel toe en prop die boksie in sy broeksak. Hy skud Hilgard se hand en sê strak: “Aangenaam. Dan het jy Marli kom haal?”
“Op aandrang van haar tant Alma Conradie, ja. Marli het jou seker vertel van haar plan om by haar tante te gaan kuier?” verneem Hilgard en druk weer haar hand liggies.
“Ja . . . ja, sy het, maar ek het nie verwag dat sy reeds vandag sou vertrek nie.” Hy blik verwytend na Marli. “Ek het ’n tafeltjie in die Drie Flaminke bespreek, my liefste, en gehoop ons kon saam iets vier, maar nou . . . Is dit werklik so noodsaaklik dat julle vandag al moet vertrek? As ek jou vanaand kan uitneem, net behoorlik van jou kan afskeid neem . . . Of is dit te veel gevra?”
Hilgard voel Marli se greep op sy hand verstewig, kyk flitsend na haar en lees die woordelose pleidooi in haar oë. Hy frons oorwegend en skud dan sy kop. “Ek is werklik jammer ek moet julle romantiese aandjie bederf, Frans, maar ek is ’n besige boer en ek moet teruggaan plaas toe. Boonop het ek tant Alma reeds laat weet dat ons môre teen middagete by haar sal wees.” Hy blik op sy horlosie. “Ons sal moet wikkel as ons die spitsverkeer wil vermy.”
“O . . . in daardie geval . . .” Frans frons sy teleurstelling weg en vra geraak: “Het jy darem tyd om my na my motor toe te vergesel, Marli?”
“Vanselfsprekend, Frans. Ek is jammer ek het die aand vir jou bederf, maar alles het so skielik gebeur,” maak sy skuldig verskoning.
Frans groet Hilgard stug en loop swyend saam met Marli na waar sy motor voor die motorhuis geparkeer staan. Hy ruk langs sy motor tot stilstand en vra grimmig: “Is daardie Hilgard-vent die rede waarom my verloofring nie goed genoeg is vir jou nie, Marli? Ek het sy motor in die motorhuis gesien; hy het geld. Miljoene, soos jy. Geen wonder hy verwys na die diamant in my ring as ’n ‘klippie’ nie!”
“Ek het nog nie gevra om sy bankstate te sien nie, Frans. En jy is onredelik. Ek het vanoggend al verduidelik dat ek nie nou belangrike besluite oor my toekoms kan neem nie. Ek ken jou nouliks, Frans. En hoe goed ken jy my? Ons het nog nie eens mekaar se ouers ontmoet nie. Jy is te oorhaastig,” antwoord sy paaiend.
“As dit van my afhang, sal jy nóóit my pa ontmoet nie! Maar ek het jóú lief, nie jou ouers nie. Of sal jy my verwerp as ek in hulle oë nie ryk genoeg is om met hulle ryk dogter te trou nie?” vra hy geraak.
“Draai alles vir jou om geld, Frans?”
“Ja! Ek ervaar dit elke dag van my lewe: geld soek geld. As jy geld het, is almal jou vriende, wil almal jou ken, anders word jy rondgeskop, soos ek vandag rondgeskop is,” antwoord hy bitter.
“Ek het jou nie rondgeskop nie – ek was net eerlik. Ek het jou nie lief nie, Frans, maar as jy geld as ’n maatstaf vir vriendskap gebruik, sal ek jou nooit kan liefhê nie, want ek sal altyd wonder of jy my liefhet oor my geld.”
“As ek jou miljoene besit het, sou ek jou nog altyd liefgehad het. My gevoel vir jou, Marli . . . Asseblief, my liefste, ek besef ek is onredelik, maar ek is so bang ek gaan jou verloor. Ek het jou waaragtig lief, Marli. Jy weet hoe sensitief ek oor my armoede as kind is, daarom is geld vir my so belangrik. Kan jy nie verstaan nie?”
“Ek het begrip vir jou situasie, maar dit maak my nie lief vir jou nie, Frans. Ek is jammer. Tot siens . . . En dankie vir alles,” groet Marli, draai om en begin wegstap na die oopstaande deur van die motorhuis toe.
“Marli . . . wag!” roep hy, bereik haar binne enkele treë en gryp haar aan die arm. “Asseblief, my liefling. Dit was net ons eerste rusie, nie die einde van ons verhouding nie. Jy het dit tog geniet om saam met my uit te gaan? Jy hou tog van my?” vra hy pleitend.
“Ek sou nie saam met jou uitgegaan het as ek nie van jou geselskap gehou het nie, Frans, maar vriendskap is nie liefde nie. As jy glo jy het my lief, sal jy allermins my vriendskap wil hê, daarom sal ek bly wees as jy nou gaan. Ek en Hilgard wil so spoedig moontlik vertrek.”
Hy los haar arm asof dit hom brand, pers sy lippe in ’n harde lyn saam en sluk hoorbaar. “Ja . . . jy en Hilgard . . . Ek verstaan. Tot siens, Marli,” groet hy skor, draai om en stap vinnig na sy motor toe.
Frans dink hy verstaan, maar sy kan werklik sy situasie verstaan en empatie met hom hê, want is sy nie in dieselfde bootjie as hy nie? Om alleen lief te hê, so wanhopig lief te hê, is ’n hartseer wat ’n mens self moet ervaar voordat jy dit kan verstaan, dink sy en vlug blindelings na die sitkamer toe.
Hilgard wag haar in, sien die uitdrukking van totale onmag in haar oë en hou sy arms verwelkomend oop.
Haar voete loop vanself en sy kruip in die veiligheid van sy arms, huil sag, ingehoue, oor haar vergeefse gevoel vir die groot, donker man wat met soveel teerheid oor haar hare streel.
“Toe maar . . . toe maar, klein asjas. Vandag is jy my meisie in die reën, maar môre skyn die son weer,” troos hy, sy stem vibrerend in sy bors.
Sy sukkel sy groot sakdoek uit die sak van haar denim, beur weg van hom af en droog haar trane. “As ek nog een maal vandag huil, knyp my!”
“Nooit nie! Jy het tussen my en Armand in die kerk gesit en beurte gemaak om ons met die hakke van jou nuwe, wit skoentjies op ons maermerries te skop. Ons het saam afgespreek om jou te knyp . . . en jou gille was genoeg om die stokdowe oom Doepie te laat wakker skrik en opspring! Die dominee het daardie dag ’n wakker gemeente gehad om na die laaste deel van sy preek te luister!” vertel hy laggend.
“Dis nie altyd goed om ou vriende te hê nie – hulle ken al jou sondes,” sê sy met ’n klein glimlaggie.
“Nie almal nie. As dit jou so ontstel het om van Frans afskeid te neem, waarom nooi jy hom nie uit om die langnaweek in Mei te kom kuier nie?”
Sy kyk hom verras aan. “Ek het nie . . .” begin sy, maar byt die res van haar sin op haar onderlip vas. As Hilgard glo sy het Frans lief, dat sy gehuil het omdat hulle afskeid van mekaar moes neem, sal hy nie so maklik agterkom hoe sy oor hom voel nie. Haar skynliefde vir Frans sal Frans nie seermaak nie, maar dit kan haar beskerm, dink sy verlig en glimlag dankbaar in sy oë. “Ek sal daaroor besluit wanneer ek eers by tant Alma is. En boonop . . .” Sy frommel sy sakdoek gespanne in haar hande, haar blik neergeslaan.
Sy wysvinger lig
