Hy soen haar voordat sy tot verhaal kan kom en sy voel hoe haar weerstand verkrummel, want sy ervaar ’n ekstatiese genot waarvan sy tot dusver onbewus was. Realiteit duisel weg in eindelose dieptes terwyl sy toegee aan die roepstem van haar hart. Haar hande kruip om sy nek, dwing hom nader, terwyl ’n sagte kreun oor haar lippe stoot.
Die klank van haar stem ruk haar terug tot die werklikheid en haar liggaam verstok in sy arms. Dan spartel sy wild uit sy omhelsing.
Hy los haar skielik en glimlag sardonies, terwyl sy met bewende vingers haar klere regtrek en oor haar hare voel.
“Ons het net gesoen, Erika, nie rugby gespeel nie,” sê hy en sy oë is sterre van dansende lag. “Voortaan kan jy al jou glimlaggies vir Morné gee, maar bêre jou soene net vir my,” voeg hy treiterend by, draai om en stap die vertrek met lang, selfversekerde treë uit, sy koggelende lag in haar ore.
Sy soek na iets slim en gevat om te sê, maar haar tong is ineens dom en haar lippe prikkel nog ná die aanraking van sy lippe op hare.
“Hô-hô-hô!” lag Bartel uit die hoek agter die een rusbank en kom orent, ’n boek en ’n potlood in sy hand. “Dis nou ’n gril van die noodlot, nè, tannie Erika?”
“Bartel, jy is veels te klein om iets van die grille van die noodlot af te weet!” bars Erika uit, haar wange vlammend van die verleentheid omdat hy heel waarskynlik ’n ooggetuie van daardie bandelose soen was. “Wat soek jy al weer agter ’n rusbank?”
“Tannie kan darem vreeslik kwaai wees, en Tannie is nog so jonk,” sê hy verwytend. “My ouma Esmé is ook kwaai, maar sy is stokoud en sy het al lank geoefen. Sy sê dis ’n gril van die noodlot dat my ma nooit met die grondbaron getroud is nie, want die grondbaron sukkel nou al jare lank om ’n vrou te kry. En nou gril die noodlot weer, want hier is die grondbaron terug op die dorp, en waar sit my ma? Net die kabouters sal weet, want my lui ma sal nie haar hand lig om vir my arme ouma Esmé drie reëltjies te skryf nie. Dis wat my ouma Esmé sê.”
Mag die kabouters nooit vir Minette du Toit sê Wilhelm is terug op Bergvallei nie, hoop Erika vuriglik en wonder weer of Bartel gesien het toe Wilhelm haar soen.
“Wat soek jy agter die rusbank, Bartel? Is Jackie by jou?” vra sy ongeduldig.
“Dis my studeerkamer,” antwoord Bartel en beduie met sy hand wat die potlood vashou. “Gister het Tannie my uit die ander sitkamer gejaag, toe kom maak ek vir my hier ’n studeerkamer, want ek skryf nou my eie boek ook, sodat ek vanaand vir Jackie ’n storie kan lees. Mag ek nou nêrens vir my ’n studeerkamer maak nie, hè, Tannie? Tannie moet net sê as ek nie welkom is nie, want dan pak ek my tas en gaan bly by ons ouderling.”
“Julle ouderling?” vra Erika verslae.
“Ja, oom Hercules Otto. Hy het gesê ek kan maar by hom kom bly, want hy het nie kinders of kraaie nie, net ’n papegaai en ’n hond. En hy het ’n ogie op my ouma en ons plaas, La Rochelle, maar gelukkig weet my ouma Esmé dit, en nou hou sy hom aan ’n lyntjie sodat hy altyd vir haar los werkies in die tuin en die huis doen.”
“Genade . . . Bartel, met jou kennis behoort jy ’n treffer te skryf. Wat is jou storie se naam?” vra sy oorbluf.
“Die bloed loop oor die pad,” lees Bartel moeitevol sy eie handskrif, kyk op en merk Erika se uitdrukking van misnoeë, lag dan diep uit sy maag. “Hô-hô-hô! Ek het geweet Tannie sal gril!”
“Waar het jy daardie aaklige lag geleer, Bartel?” vra sy, geruster dat hy tog nie haar en Wilhelm se soen gesien het nie, want hy maak geen melding daarvan nie.
“Dis my geheime lag,” antwoord Bartel, geensins van stryk gebring nie. “As die rowers my in die donker in ’n hoekie vaskeer, dan lag ek net so: hô-hô-hô! en dan dink hulle ek is ’n groot sterk reus wat hulle sommer met een hou so kadoef! onderstebo sal klap. Hoor, Tannie, ek klink nes ons ouderling: hô-hô-hô!”
“Uitmuntend,” sê sy met die nodige bewondering en draai na die deur toe. “Gaan skryf maar solank jou storie verder, want ek gaan nou met oom Riaan gesels.”
Erika frons verwonderd toe sy by die eerste sitkamer inloer, die kaggelvuur gesellig sien brand, maar geen teken van Riaan gewaar nie. Sy draai om om na hom te gaan soek, maar bly staan toe sy harde stemme op die voorstoep hoor. Sy herken Karen en Kallie se stemme en stap vinnig na die voordeur toe en maak dit oop.
“. . . word nou soos hulle!” smaal Kallie wat met sy rug na die voordeur gekeer staan. “Is dit die grondbaron wat jou skielik wysgemaak het jy is beter as ek? As dit nie vir jou skelm broer was nie, kon ek ook nou ’n plaas gehad het, hoor jy? Dis julle spul inhalige Van Vollenhovens wat die grond opvreet soos sprinkane, wat ander mense van hulle plase verdryf en van ons arbeiders maak! Vra my, want ek weet!”
“Ek het niks met Wilhelm of sy grond te doen nie, Kallie,” antwoord Karen wat ’n tree van hom af staan en oor die voortuin uitkyk. “Ek het net gesê ek gaan nie môre saam met jou uit nie, want ek en Amalia gaan perdry.”
“Die hele Saterdag, van sonop tot sononder? En as dit reën? Wat maak jy dan?” vra hy nydig.
“Dit reën nooit die hele dag nie en ’n bietjie reën skrik my in elk geval nie af nie. Ek sal natter word op jou motorfiets as op ’n perd se rug. Maar ek het klaar gesê: ek gaan nie saam Kaapstad toe nie . . . nie op jou motorfiets nie,” antwoord Karen beslis.
“O, nou moet die barones ’n motor en ’n chauffeur hê? Waarom het u nie eerder gevra nie, U Hoogheid? Ek is tot u diens, Barones,” spot hy en maak ’n diep buiging voor haar.
Erika sien ’n gloed van drif oor Erika se gesig stoot, sien haar omswaai en haar hand lig asof sy Kallie wil klap, en sy storm nader.
“Nee, Karen!” roep sy en weer die klap betyds af deur Karen se hand vas te gryp. “As Kallie dan so graag wil glo jy is van die adelstand, wys hom dat dit waar is,” sê sy paaiend en kyk met onverbloemde minagting na hom. “Ek sou sê jy het jou lank genoeg aan Karen opgedring, Kallie. Sy is nie môre beskikbaar nie en solank sy ’n skooldogter is, sal Wilhelm nie weer toelaat dat sy saam met jou op jou motorfiets rondry nie. Kom ons laat dit maar daar.”
“ ’n Mens kan sommer hoor jy is ’n onderwyseres,” sê hy neerhalend en betrag haar tydsaam van kop tot tone. “Maar jy is nogal ’n oulike dingetjie. Hoe lyk dit: kom jý nie saam met my nie? Die ou grondbaron is veels te oud vir jou.”
“Tot siens, Kallie,” groet Erika met ’n vriendelike glimlag, vat Karen aan die arm en stap saam met haar die huis binne.
Hulle hoor die motorfiets wegdreun toe Erika die voordeur agter hulle toemaak.
“Dankie.” Karen lyk ongemaklik. “Riaan is studeerkamer toe. Hy het gevra waar jy is.”
“Ek was op soek na hom toe ek jou en Kallie hoor twis het.” Erika kyk Karen vraend aan. “Dan stel jy nie meer in Kallie belang nie?” vra sy verwonderd.
“E . . . ek het werklik ’n afspraak om te gaan perdry,” antwoord sy ontwykend en stap vinnig deur die voorportaal weg na die gang.
Erika volg haar tydsaam, sien die studeerkamerdeur oopstaan en stoot dit wyer oop. Sy stap binne en trek haar asem skerp in toe sy Riaan en Amalia in mekaar se arms sien staan terwyl hulle mekaar met volle oorgawe soen.
7
Riaan lig sy kop
