Die windvanger. Breyten Breytenbach
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Die windvanger - Breyten Breytenbach страница 2
in buur Jan se visdam
het paddas mekaar luidkeels
probeer bekeer
van mismoedigheid
dis dan gedoen
en geboen gedaan
hierdie dag kom nooit weer terug
nie so met kromming
en verskuiwing en beligting
ook nooit weer presies dieselfde hand
wat hier met honger vingers
oor die woorde vat
om tyd en haar verbygaan uit te vee
soos die dons van ’n perskevel
2
werkers op pad huis toe
’n laaste vegie flos
bo die berg se kim
daardie lang leë aande
wat geleidelik vol loop van donkerte
die jas aantrek groot en swart
met blink knope
tot by die rietbos waar slaapvoëls tjik
die nagvuurtjies
kole in die oog
3
lourierbosse wat skaamteloos bloei
bome wat uit hul koeltes stoel
woorde wat uit die stiltes groei
dis alles dik-dik van die waarheid
4
toe sê die dief vir die vrou en die kind
kom ons stap weer weg uit hierdie stad
van heilige bekeerdes
die mense hierlangs
hou nie van spotvoëls en morbekke en vals note nie
hier kom duisternis
voorwaar voorwaar ek sê verder vir julle
nou gooi hulle ons nog met skille
binnekort sal dit drolle wees
toe sê die dief vir die vrou en die kind
dis beter om blind in die vreemde te gaan
as om twee ontgogelde klippe
vir oë in die kop te kry
hier kom ’n getrommel van gewetens
luister hoe jil en joel die gelowiges
met skemerte is die stemme
tuine en boorde vol onkruid geheuens
en die vadere se gebeentes klik
soos grafte vol woorde
kyk van heinde en ver
trek die swart onweer laer
en onnodige geraas
ons gee pad
ons neem saam
die bewegings van die maan
wat die son se intieme naam is
in die nagte stil van sterre
toe sê die dief vir die vrou en die kind
ek weet julle voete en harte is seer
ek is jammer ek het julle verkeerd voorgesê
maar dit belowe ek weer
op my eer as dief
as ons honger word vir liefde
steel ek ’n hele brood lewe
so groot soos ’n gedig
en so voedsaam soos ’n vis
seën die brood
en aanbid die vrugte
uit die aarde van geboorte
toe sê die dief vir die vrou en die kind
ons sal onthou
die ewige blou vlam van die hemel
en ons neem met ons mee
die see en die berg
en die stof van ons voete
dis klaar stap vir stap die gesig
van die begin van die einde
van ’n derde en laaste ballingskap
5
laat die woordvoël se pad jou dan lok
deur ruigtes van selfverbeelde angste
al langs weë toeka toegegroei
soos die leë geskiedenisse
van nisse en neste
waar soldate se geraamtes
grond geword het
nog voor hulle sin kon spel
die verlede sal nooit ophou verdwyn nie
maar as jy aanhou beweeg
kry jy die betekenis van tot niet gaan –
strek dan jou maak-maar-so-vlerke
en die skrikkerige skaduwee
in die stof is ’n vangs
daar hét jy dit nou
pluk in die veld ’n lat
van die naaste doringboompie af
en slaat jou gat
totdat die babbeling van lof der