hout bymekaar
en steek aan die vuur
ons sein vir die burgers
van die dooie stad
dat ons die maan
uit haar donker holtes wil lok
om met die pampoen te versoen
verder sê Woordfoël vir die vrou en die kind
vergewe my asseblief
mens maak gedig ook van stokkies en saad
om die sagte woorde op te vang
mens soek maar altyd rym en maat
en dan die brand van verwerkliking
julle moet dit vir niemand vertel nie
18
die kat krap toe
die mens trek ketting
as hy opstaan van die ketel
visse doen dit diskreet
in die see
die vlieg is geheel
sy eie stront
meeste voëls tjorts
bondig ’n vlugverslag
net die hond
het ’n vriend
wat agter hom aanloop
met sak of met blik
dan blaf hy nog ook
van weldadigheid
nou sê jy vriend
jy wil my pennevrugte bestudéér
nee asseblief néé
dit was gekraam vir die lees
om weggegooi te word
en die mond weltevrete af te vee
al wat ek wou hê
was om vir hierdie oomblik
my hand op die skaam land
van jou bors te lê
en te luister
wat jou hart in die blik
onderpols vir my sê
ontlasting is om die dood
uit die lyf te skryf
die donker engel se versuipte lyf
in die spieël
van die bladsy
te laat dryf
19
dis die boomkoelte oordag
soos ’n kleed van genade
gesnoer rondom die stam
dis die vuur in die nag
wat gat brand in die duister
dis daar waar die son
en die maan ondergaan
waar die aanspreeklikheid
van identiteit
geweeg geledig en beweeg word
die bose dinge weggepraat
die nie-ons is die bron van haat
met die saamhurk om vertroosting
word geheue tydsaam gemeet gemaak
en aangepas by woorde
weet ons wie ons is
een vir een
vir jou vir my
die bloed en die klei
en die onthouer se lied
maar wanneer die boom afgekap is
sodat die son ’n klad brand in die oog
en die vuur veras het
tot hierdie vaal vlek afwesigheid
is ons na die vier winde verstrooi
weet ek nie wie ek is nie
dwaal ek deur die vlammende dag
en die nag se koue geledinge
op soek na jou soos na ’n spieël
20
Die dooie digter dryf in die water –
hy is baie ver van die land
van sy geboorte.
Hy kyk terug na waar hy vandaan gekom het:
die gekruisde kerkie, die vissersbote op die strand
met groot lampe vir vannag se vangs,
die witgekalkte restaurant waar menere en hul dames
ansjovis en mossels eet
en witblits uit die wingerde drink
Vér sien hy kinders sandkastele bou,
jong meisies nog vol bons
van opwinding en onsekerheid,
ou mans met krukke vir bene
en vrouens met geoliede verskrompelde tiete.
Uit die groen soom om die sloep
spoel die swoel somerse damp
van den, eik, olyf en vy,
en hy wéét dieper in lê die goue vasgestampte aarde
van sonneblomme en amandels
waar die akkedis vlugvinger flits
soos ’n vis op vaste grond
Die dooie digter dryf op sy
