vrou vervies haar vir Ragel se geïrriteerde stem: “Juffrou, ek het onder Jankowitz én Van Sitterd gekyk. Is jy seker jy weet hoe om dit te spel?”
Ragel se humeur vlam op. “Toe maar, mevrou, ek het nie jou hulp nodig nie,” sê sy met ’n yskoue stem en sit die telefoon neer. Sy staan op, gryp haar handsak en stap by haar kantoor se deur uit. Frikkie is besig om ’n hele klomp boeke aan toeriste van die binneland te verkoop. “Ek gaan my prokureur spreek,” sê sy in die verbyloop. Frikkie staar haar kopskuddend agterna.
Dit is ongeveer nege straatblokke na die Strandgebied-gebou waar Van Sitterd se kantore is. Ragel besluit om te stap.
Haar vasberade treë en swaaiende handsak, haar hare wat liggies in die wind waai en haar gefrons laat sakemanne en smouse langs die pad vir ’n oomblik stilstaan. Maar sy sien niks.
Haar woede is nou gemik teen Dirk-wat-nie-kan-bel-nie en Van Sitterd, wat ten spyte van al sy professionaliteit en regskennis nie weet hoe om sy telefoonnommer aan die publiek beskikbaar te stel nie.
Die deurwag van die gebou herken haar en groet vriendelik, maar Ragel knik net haar kop en stap by die groot glasdeure in. Die liggie wat wys dat die hysbak op pad is, brand reeds. Sy druk die knoppie weer met punktuerende oorgawe.
Tien straatblokke se flinke stap het ’n gloed oor haar gebring wat haar subtiele parfuum sag en geurvol deur die hysbak versprei. Die vyf mans wat saam met haar opry, glimlag onderlangs vir mekaar as hulle dit koppel aan die vrou wat fier en regop in die hemelsblou rok langs hulle staan. Die blos op haar wange, die deinende borste, die hare wat net effens deurmekaar is, maak haar onweerstaanbaar. Maar hulle weet sy is onbereikbaar binne die reëls van die sosiale spel. Daarom kyk hulle net en glimlag, terwyl Ragel na die liggies staar wat die verdiepings aandui.
Op die sewende klim sy uit en stap in die gang af. Sy maak die deur oop waar Van Sitterd se ontvangslokaal is . . . maar die vertrek is dolleeg.
Ragel trek die deur toe en kyk vir ’n oomblik verward rond. Het sy op die verkeerde verdieping uitgeklim?
Dan sien sy die kantore van Goeie Hoop Lewens verder af in die gang. Sy onthou dat dit op dieselfde verdieping as Van Sitterd en Jankowitz was. Dan het sy seker die verkeerde deur oopgemaak. Sy stap onseker die gang af terwyl sy haarself verwyt. As sy meer opgelet het en minder aan meneer Kan-nie-bel-nie se arm gehang het . . .
Die name van ander maatskappye en ondernemings staan op die deure wat uit die gang lei. Dan het sy by die verkeerde verdieping afgeklim. Ragel stap hysbak toe. Tog begin al die nommers op die deure met ’n sewe. Dit moet die sewende verdieping wees.
“Kalm nou,” sê sy ferm vir haarself en maak die deur van Goeie Hoop Lewens oop.
Die ontvangsdame is jonk en spog met ’n krullebol-haredos wat haar kop soos ’n stralekrans omring. “Can I help you?”
Ragel verduidelik.
“Hulle het gistermiddag getrek.”
“Getrek?” sê Ragel verbysterd.
“Ja. Jy weet mos – as jy al jou goed in bokse pak en in ’n lorrie laai.”
Ragel merk nie eens die sarkasme nie. “Waarheen?”
“Hoe sal ék weet? Hulle was maar net drie weke hier, jy weet. Nie genoeg tyd om op speaking terms te kom nie.”
“Drie weke?”
“Dis reg.” Haredos geniet nou haar rol as draer van slegte nuus.
“Is jy seker ons praat van dieselfde mense?”
“Sure. Jankowitz en Van Sitterd. Net die man en die receptionist gesien. Die een met die baie make-up. Hulle was ook nie juis baie op kantoor nie.”
“En jy weet nie waarheen hulle is nie?”
“Ek het net gesien hoe ’n klomp werkers gister die meubels in die hysbak laai. Dit is al wat ek weet. Sorry.”
“Dankie,” sê Ragel oorbluf en stap by die deur uit. Krullebol staar haar agterna en skud haar kop in ’n stortvloed van kartels.
Ragel se humeur vlam behoorlik op as sy die deur waar Van Sitterd gesit het, weer oopstoot en instap. Hoe kon hulle dit doen? Het Dirk geweet hulle gaan na ander kantore trek sonder om vir haar te sê? Sy verwag . . . nee, sy dring aan op beter diens as dié. Sy gaan Van Sitterd die skrobbering van sy lewe gee. Hy moenie dink sy maak nie saak net omdat hy en Dirk groot vriende is nie. Sy staan na die mat en staar, waar ’n paar skuifspelde en die doppie van ’n balpuntpen al getuienis is dat hier voorheen mense was.
“Die opsigter,” sê sy hardop en draai om.
Krullebol gooi haar hare agteroor en rol haar oë as Ragel weer opdaag. “Ek het jou gesê ek weet niks meer nie.”
Ragel ignoreer haar houding. “Waar kry ek die opsigter?”
“Grond. Agter die hysbakke.”
“Dankie.” Sy stoot weer die deur toe en neem die hysbak na die grondverdieping. Sy kry gou die deur waarop staan Opsigter/Caretaker. Sy verwag ’n man, maar as die deur oopgaan, is dit ’n groot, ronde vrou.
Ragel stel haarself voor, verduidelik weer en vertel ook van haar gesprek met Krullebol. Die vrou waggel by die deur uit en staan die hele kosyn vol.
“Maggie Oosthuizen,” sê sy en steek ’n fyn handjie aan die punt van ’n massiewe arm uit. Ragel skud dit vlugtig. “Dit is heeltemal reg. Hulle het gister uitgetrek. Is daar ’n probleem?”
“Nee, ek soek na hulle. Hulle doen werk vir my . . .”
“Ek kry net die papiere.”
Sy verskyn gou met ’n swart boogkniplêer waarin sy begin rondblaai. “Nee, geen toekomstige besigheidsadres nie, net ’n posadres. Posbus 343731, Roggebaai.”
Ragel se verstand sukkel om dié deurmekaarspul te begryp. “Geen toekomstige . . . Ek verstaan nie.” Dan besluit sy om dié ding stukkie vir stukkie te ontrafel. Daar móét ’n eenvoudige verduideliking wees.
“Mevrou, ek is jammer om jou tyd te mors, maar dit is baie belangrik dat ek weet waarheen meneer Van Sitterd is.”
“Dis okay. Kom in, dan gesels ons,” sê Maggie en draai haar logge lyf met moeite in die deur om. Ragel sien dit is nie ’n kantoor nie, maar ’n woonstel. Die meubilering is eenvoudig, maar word oordonder deur die stapels en stapels vrouetydskrifte wat oral in netjiese hopies op rakke en op die vloer lê.
Die vrou laat sak haarself met moeite in ’n leunstoel. Sy sien Ragel kyk na die tydskrifte. “Ek is nie baie besig nie,” bied sy as verduideliking aan.
Ragel gee wat sy hoop ’n simpatieke glimlag is. “Die ontvangsdame van Goeie Hoop Lewens sê Van Sitterd-hulle was net drie weke hier?”
Die groot vrou slaan weer die lêer oop. “Dis reg. Hulle het net ’n kontrak vir drie maande se huur geteken. Ek het gedink dit is snaaks, maar hy het gesê hulle wag net vir hul gebou om klaar opgerig te word. Seker vinnig gebou.”
Ragel slaak ’n sug van verligting. Sy het gewéét daar moet
