span iets oor sy oë. Hulle het hom dus geblinddoek. Daar bly vir hom net een ding oor. Hy gaan die doek vinnig afpluk en terselfdertyd opspring. Miskien kan hy die booswig onkant betrap. Maar ’n verblindende pyn skiet deur sy kop en bors toe hy sy arm probeer oplig.
“Moenie beweeg nie,” waarsku ’n onsimpatieke vrouestem hom. “Daar is ’n aarvoedingsnaald in jou arm.”
Vuilgoed, flits dit deur Rudolf se gedagtes. G’n wonder sy verstand voel so benewel nie. Hulle jaag hom natuurlik verdowingsmiddels in! Maar dan verstar hy, want die man praat weer.
“Jy is in die hospitaal, Rudolf. Kan jy onthou dat jy in ’n motorongeluk was?”
Motorongeluk? Wat probeer die man sê . . . dat hy, Rudolf, in ’n motorongeluk was? Maar hy lieg mos. Hy was nog nooit in sy lewe in ’n motorongeluk nie! Of . . . was hy?
Hy luister verbyster toe die man hom vertel dat hy dokter Simpson is, en dat hy, Rudolf, in De Waalrylaan beheer oor sy motor verloor het.
“Verstaan jy wat ek vir jou sê?” vra die dokter. En toe hy met moeite knik, gaan dokter Simpson voort; hoor hy dat daar verbande oor sy oë is omdat hulle glassplinters uit sy oë moes verwyder. Hy hoor ook van ’n borsbesering en van harsingskudding wat hy opgedoen het. En sonder dat hy vra, lig die dokter hom ook in dat Julia Saunders, sy passasier, ongedeerd daarvan afgekom het. Na behandeling vir skok is sy reeds vroeër die aand ontslaan.
Rudolf voel ineens doodmoeg, dus stry hy nie daarteen toe die vaak hom oorval nie.
Dokter Simpson is tevrede. “Laat hom maar slaap,” sê hy vir suster Jo. “Sy gestel is baie sterk.”
En ’n rukkie later, nadat Mynhard teruggekeer het en terwyl hy en suster Jo in die dienskantoor sit: “Rudolf Mulder is gelukkig om nog te leef. ’n Ooggetuie van die ongeluk het vir die ambulansbestuurder gesê hy het glo teen ’n roekelose snelheid gejaag.”
Suster Jo het niks oor Rudolf te gesels nie, maar dokter Simpson kom dit skynbaar nie agter nie. “Ek onthou hom van die dinge wat ek al oor hom in die koerante gelees het. Hy is glo die jongste multimiljoenêr in die Kaap,” brei hy uit oor die man van wie sy eerder niks sou wou hoor nie.
“Ja, dit wys jou net niemand is te goed om deur ’n ramp getref te word nie,” voel sy verplig om iets oor Rudolf Mulder kwyt te raak toe dokter Simpson skielik meer intens na haar kyk.
Hy wonder meteens wat agter die geslotenheid van haar fynbesnede gesig skuil. Sy was nog altyd erg professioneel en afsydig, maar vanaand is daar ’n ongewone kilheid by haar te bespeur. Hy gee onnadenkend ’n suggie.
“En dié sug?” vra sy met ’n ligte fronsie tussen haar twee besonderse groen kykers.
“Hoe lank ken ons twee mekaar, suster Jo?” vra hy onverwags.
Sy skrik toe sy sien op watter manier hy na haar kyk. Dit ook nog! Hoekom vra hy so ’n vraag? wonder sy verward.
“Seker so twee jaar lank . . .” En om weg te kom van die loop wat die gesprek wil neem: “Wil dokter nie ’n koppie koffie drink nie? Ek sal gou vir ons gaan maak.”
“Dankie, dit sal lekker smaak.” Maar toe sy haastig na die klein kombuisie loop, volg hy haar. En sy is oorbewus daarvan dat hy elke beweging van haar dophou. G’n wonder sy is skielik so onhandig me.
Hy sien haar senuweeagtigheid raak en dit gee hom moed om te vra wat hy lankal dreig om te vra. “Wil jy nie saam met my gaan uiteet wanneer jy weer een nag vry het nie, Jo?”
“Ek vertrek vanoggend ná diens met verlof, dokter. Dit sal dus nie vir my moontlik wees nie.”
“Hm, ek het daarvan vergeet. Gaan jy ’n bietjie weg?”
“Ja, ek gaan Durban toe.”
“Alleen? Of gaan iemand saam met jou?”
“Alleen,” sê sy sonder aarseling. Want niemand in die hospitaal weet dat sy ’n seuntjie het nie.
“Ek hoop nie jy waag dit om per motor te ry nie?”
“Nee, ek reis per vliegtuig,” jok sy sonder om te blik of te bloos.
“Sal jy dan wanneer jy terugkom saam met my gaan uiteet?”
Sy kyk anderpad en verwens sy moedswilligheid. “Miskien, ons sal maar sien.” En sy weet nie of sy bly of bang is nie toe Bossie vir hulle kom sê Mynhard soek hulle, want Rudolf begin allerhande vrae vra.
Toe Rudolf wakker skrik, lê hy eers ’n lang ruk stil om te luister na die veraf vreemde geluide. Hy kan nie verstaan hoekom Katryn so vroeg aan die gang is nie. Eers toe hy sy hand wil oplig om die kombers van sy gesig te verwyder, kom hy agter daar skort iets. Iemand hou sy arm terug en waarsku hom om dit stil te hou, aangesien daar ’n naald in sy arm is. Eers tóé onthou hy dat iemand vir hom gesê het hy lê in ’n hospitaal omdat hy in ’n motorongeluk was.
Hy wil die persoon hier langs sy bed uitvra, maar sy tong en lippe voel horingdroog. Hy voel ook so moeg . . . Tog flits die feite deur sy gedagtes. Van die ongeluk kan hy niks onthou nie, ook nie wat dit voorafgegaan het nie. Maar hy onthou dat iemand vir hom gesê het daar was glassplinters in sy oë. Hy onthou ook die onsimpatieke vrouestem wat hom gewaarsku het oor die aarvoedingsnaald in sy arm. Glassplinters in sy oë, ’n borsbesering, harsingskudding. Genade, wat nog? wonder hy en word yskoud toe die gedagte by hom opkom dat hy dalk blind kan wees!
Angs dwing sy lippe van mekaar. “Is ek blind?” wil hy in ’n skor stem weet.
“Nee, meneer Mulder,” sê Mynhard en loer benoud deur se kant toe om te kyk of suster Jo en dokter Simpson tog nie wil opdaag nie. Sy’t dan dadelik vir Bossie gestuur om hulle te gaan roep toe sy agtergekom het Rudolf raak rusteloos. “U het maar net ’n verband oor die oë omdat u ’n operasie moes ondergaan om glassplinters uit u oë te verwyder. Met u sig behoort daar niks te skort nie. Die verbande kan egter eers oor so vyf dae verwyder word.”
Rudolf sug verlig. Sy sal darem seker nie vir hom lieg nie. “Wat het gebeur?” vra hy moeisaam.
“U was in ’n motorongeluk in De Waalrylaan.”
“Ja, iemand het so vir my gesê,” raak hy ongeduldig. “Maar ek wil weet hóé dit gebeur het. Ek kan niks daarvan onthou nie.”
“Ek weet nie hoe die ongeluk gebeur het nie, maar oor u geheue hoef u nie bekommerd te wees nie. U behoort wel later alles te onthou wat gebeur het.”
Rudolf raak stil. Hy doen sy uiterste bes om te onthou, maar dit is of daar ’n hap uit sy lewe gesny is waarvan hy niks weet nie. Die dokter het genoem van Julia wat ongedeerd is . . . Maar hy kan dan nie onthou dat hy en Julia al ooit saam in een motor gery het nie! Hy wens hy kan gemakliker lê. As hy in ’n sittende posisie kan kom . . .
Toe hy egter sy bene wil optrek, kom hy agter dit voel leweloos. Dit voel amper asof hy glad nie ’n onderlyf het nie. Maar toe hy sy hand onder die kombers insteek, voel hy met verligting dat sy bene tog daar is. Hy lê seker so sleg dat die bloedtoevoer afgesny is. Dit het al voorheen gebeur dat sy arm so gevoelloos raak van verkeerd lê.
Maar hoe hy ook al probeer, sy bene wil nie verroer nie. Hy knyp homself aan die bobeen . . . en voel niks nie! Hy knyp homself weer. Begin dan paniekerig raak. Hoekom voel hy niks nie? Sê nou . .
