net in koerante lees. Dit kán nie wees nie. God, gee dat dit nie so is nie! Dit mág nie!
Toe dokter Simpson en suster Jo by sy bed kom staan, is hy waternat gesweet van angs. En toe sy ergste vrees bevestig word, dat sy rug gebreek is, raak sy verstand dof. Die dokter se verduideliking dat die hoofsenuwee tussen sy vierde en vyfde borskaswerwels geskeur is, dring nie werklik tot hom deur nie. Sy stem klink vir Rudolf soos hol simbale en ’n oorverdowende gesuis spoel deur sy ore. Allerhande drogbeelde verskyn in sy gesigsveld. Een van hulle breek weg en kom na hom aangerol. Toe dit by hom kom, eien hy die gedrog as hy self in ’n rolstoel!
“Nee! O, God, nee!”
Rudolf se kreet weergalm deur die gebou, klou aan die plafon en slaan met soveel geweld teen sy oortromme terug dat hy gil van pyn.
’n Rilling deur suster Jo se lyf laat haar ’n oomblik aarsel, maar dan hou sy die bakkie met die spuitnaald na dokter Simpson uit. En Rudolf is nie eens bewus van die prik in sy arm voordat ’n genadige duisternis oor hom toesak nie.
3
Dit is of alles in saal B4 ’n paar oomblikke lank tot stilstand kom na Rudolf se wanhoopskreet. Selfs die getjilp van die dagbrekertjie buite die saalvenster waar oom Thysie lê, het stil geraak.
Oom Hansie Boonzaaier verbreek eerste die stilte. “Wie gil so nes ’n maervark?” vra hy.
Oom Thysie antwoord hom. “Dit was daardie man in die private vertrek. Hy het voor ’n duwweltjiepad te staan gekom. Ons moet vir hom bid.”
Bossie en Mynhard kyk stil na mekaar voordat hulle aarselend voortgaan om die laaste takies af te handel sodat die nagpersoneel van diens kan gaan.
Suster Jo stap die dienskantoor binne om Rudolf se tante te gaan bel. Haar stem is effens hees toe sy vir tant Betta sê Rudolf het sy bewussyn herwin en die dokter het hom ingelig omtrent sy gebreekte rug. Sy is koorsagtig van haas om weg te kom van die hospitaal af, weg van die pyn en lyding, weg van die man wie se kind sy in die lewe gebring het!
’n Rukkie later glip haar motortjie dan ook ietwat onverskillig deur die uitgang van die hospitaaltuine om met die verkeersvloei na Pinelands saam te smelt. Rudolf se kreet weergalm steeds in haar ore. Dit is of sy nie helder kan dink nie. Een ding is seker – hy mag nooit weet van klein Anton nie. Hy mag nooit weet dat sy opname in Conradie-hospitaal haar enigsins raak nie. Anton glo sy pa is dood. Vir haar bestaan hy ook nie. Hy is maar net nóg ’n pasiënt.
Haar kat kom haar bly tegemoet toe sy in die oprit van haar kothuisie stilhou, maar suster Jo sien hom skaars raak. Haar bewegings is stram en traag toe sy die huis oopsluit en binnegaan. Voor die vergroting van Anton teen die sitkamermuur steek sy vas. Haar blik gly soekend oor haar kind se laggende gesiggie. Oor die pikswart haartjies, lewendige donker ogies en laggende mond. Dit verstar op die kuiltjie in sy ken. Gaan hy net soos sy pa lyk wanneer hy groot is?
Die kat kom skuur teen haar bene. Sy tel hom op en druk haar wang teen sy sagte warm pels. “Ai, Mattewis, hoekom is die lewe so ingewikkeld? Hoekom moes my pad weer met dié van Rudolf Mulder kruis? Was daardie één keer dan nie genoeg nie?”
Sy sug liggies toe sy die kat neersit en agter hom aanloop kombuis toe om vir hom sy melk te gaan gee. Genadiglik hoef sy nie vanaand terug te keer hospitaal toe nie. ’n Koorsagtige haas neem van haar besit. Sy pak haar tasse vinnig in die motor. En nadat sy Mattewis se kos by die buurvrou gelaat het, ry sy vinnig uit die stad uit.
Eers toe sy Worcester nader, haal sy meer verlig asem. Nou moet sy net vir Anton op die plaas by sy peetouers gaan oplaai, dan sal sy nog beter voel.
Sy wil nie aan haar verlede dink nie, maar dit doem onwillekeurig in haar gedagtes op. Sy was in haar matriekjaar toe haar weduweemoeder onverwags aan ’n hartaanval oorlede is. Skielik was sy wees, en daar was nie geld om verder te studeer nie. Die skoolhoof het vir haar ’n uitweg gebied deur haar in kontak te bring met die skatryk Mulder-familie van Kaapstad. Dié goeie kennisse van hom het nie ’n dogter gehad nie en sou vir haar studie betaal as hulle haar soos ’n eie dogter in die huis kon neem.
Aanvanklik was sy baie ingenome met die toedrag van sake, onthou suster Jo. Dit was lekker om skielik so ’n weeldelewe te kon lei. Sy het haar bes gedoen met haar skoolwerk uit dankbaarheid vir hul bystand. Die Mulders se seun het aan die Universiteit van Stellenbosch gestudeer. Daar was ook ’n foto van hom in die huis. En natuurlik kon sy sien dat hy aantreklik was, maar dit het haar nie geraak nie. Tot hy een Saterdagmiddag onverwags sy opwagting by die huis kom maak het terwyl sy alleen daar was.
Sy en ’n skoolmaat het pas ’n stel tennis agter die rug gehad. Van moegheid het sy op die bed gaan lê en aan die slaap geraak. ’n Vreemde geluid het haar laat wakker skrik. Toe sy haar oë oopmaak, het hy in haar kamerdeur gestaan, ongetwyfeld die aantreklikste man wat haar oë nog aanskou het! Sy het vervaard regop gebeur en haar kort tennisrokkie probeer langer rek.
Hy het gelag en nader gekom. “Gits, as ek geweet het my aanstaande stiefsussie is so mooi, het ek lankal kom kuier!”
Sy het skaam en verleë geglimlag. “Jy is Rudolf?”
“Dis reg, en jy, neem ek aan, is Jolene Jordaan?”
Hy het ewe vrypostig by haar op die bed kom plaasneem toe sy haar kop knik, en skielik het haar kop wolke toe gesweef.
Die aand, toe sy ouers tuiskom, was die atmosfeer gespanne. Sy het gou agtergekom waarom dit so was. Rudolf se ouers was bekommerd omdat hy soveel aandag aan haar gegee het.
“Sy is benede ons stand,” het sy sy ma hoor sê toe hulle gedink het sy kan hulle nie hoor nie. “Jy moet onthou haar pa het maar op die paaie gewerk. En na sy dood moes hulle van haar ma se ou pensioengeldjie leef.”
Sy het stil omgedraai en teruggeloop kamer toe. O, sy het teen daardie tyd geweet Rudolf se ouers is erg snobisties, maar sy’t nie gedink dit is só erg nie!
Van daardie oomblik af het sy Rudolf probeer vermy. Maar dit was asof haar afsydigheid hom net aangespoor het om haar al meer op te soek. Hy het tydig en ontydig huis toe gekom. En toe die Desembervakansie aanbreek, het hy moedswillig volgehou om haar met aandag te oorlaai. Aan sy ouers se afkeurende houding het hy hom min gesteur.
Op ’n dag het hy haar in die skemering van die trap vasgedruk en gesoen! Sy onthou nou nog daardie soen. Dit was die eerste keer dat ’n man haar só gesoen het. Dit het gevoel asof die hemelruim se sterre om haar neergetuimel het. Vir daardie aand het sy ouers ’n partytjie gereël gehad en alles moes net vlot verloop. Eers later het sy vasgestel dit was omdat daar ’n ministersdogter onder die genooide gaste was . . . spesiaal na die partytjie genooi sodat Rudolf met haar kon kennis maak.
Sy was verskriklik jaloers, maar sy het nie haar gevoelens getoon nie. Ondanks haar afsydigheid het hy onophoudelik met haar bly dans – totdat sy ’n hoofpyn geveins en kamer toe gevlug het omdat sy sy ma se kil blik en die misnoegde keep van haar mondhoeke nie langer kon verduur nie.
Die volgende aand is hulle na die minister se huis vir ’n partytjie genooi. Maar sy het gevra om verskoon te word en het die verligting op sy ouers se gesigte gesien. Daardie aand van die ministerspartytjie, terwyl sy haar hart gelê en uitsnik het in die kamer, het Rudolf onverwags teruggekom.
“ ’n Mens sal sweer ek is nie oud genoeg om te besluit met wie ek mag uitgaan nie,” het hy bars gesê en by haar op die bed kom sit.
“Hulle gaan jou kom soek,” het sy benoud gesê. “En die duiwel gaan los wees as hulle jou hier by
