hoor die man sag lag.
Ja, lag maar, dink sy. Jy en ’n horde ander mense. Vir my was dit nooit snaaks nie. Vir my was dit ’n stryd om elke keer vir die onderwysers by die skool te verduidelik dat dit is hoe ek tot die dag van my dood bekend sal staan. En ja, dis ook die naam wat op my grafsteen sal staan – vir die nageslag om oor te giggel.
O, sy hét al daaraan gedink om dit te verander, maar dit sou nie sin maak nie. Vir almal wat haar ken, sal sy steeds Breggie bly. Ou Breggie Bril, soos sy op skool bekend gestaan het. Geen amptelike stempel van die Departement van Binnelandse Sake sal iets daaraan kan verander nie. Haar naam, soos haar bril, is die doring in haar vlees waarmee sy lewenslank opgesaal sal sit en klaar.
“Breggie Bruwer,” laat die man weer hoor. “Daar’s ’n lekker klank aan. Breggie ... Breggie Bruwer.”
Sy het nie ’n idee wat om daarop te antwoord nie. “Dankie,” sê sy, vir ingeval dit as ’n kompliment bedoel is.
“Waarvandaan kom jou naam?”
Waddehel is dit met die man dat hy so ’n bohaai maak oor haar naam? Toegegee, dis ’n simpel naam, maar dis seker nie die ergste wat daar is nie. Wat van Kakebenia? Of Eufesia?
“Ek is na my ouma vernoem,” antwoord sy so kortaf as moontlik.
“Laat ek raai – Heibreght?”
“Nee. Erger. Gerbrecht.”
Hy lag! Hy lag sowaar! Asof die hele wêreld haar nie al genoeg bespot nie, lag hierdie wildvreemde man nog vir haar naam ook. Hoeveel vernedering kan ’n mens op een dag verwerk?
“Aan vaders- of moederskant?” vra hy. “Hierdie ouma Gerbrecht wie se naam jy geërf het?”
“Vaderskant,” antwoord sy koud.
“Aard jy na haar?”
Breggie draai haar om en gee Erik ’n kyk wat die laaste paar hare op sy kop kan skroei. Hy sit en verkneukel hom daar in die hoek in die deel van die gesprek wat hy kan volg.
“My ouma Gerbrecht was ’n nooi Van Helsdingen,” vertel sy met lus. “Een van daardie kaalvoet-oor-die-Drakensberge-tipe, jy weet? En ja, ek is veronderstel om na haar te aard.” Hopelik sal hy haar nou met meer respek behandel.
Natuurlik is sy nie so ’n reputasie waardig nie. Sy sal deesdae nie eens kaalvoet oor Tygerberg-heuwel kan kom nie. Sy’s nie ’n sterk vrou nie. Kyk hoe het sy die afgelope maande gevou! Sy beskik oor niks wat van haar ouma ’n nooi Van Helsdingen gemaak het nie.
“Nou maar dan is jy presies waarna ek soek,” laat hoor dokter Condor, oënskynlik in sy skik.
“Miskien ... as jy my beter leer ken ...” stamel Breggie.
“Dis die plan, ja. Om mee te begin, verkies ek dat ons mekaar in die oë kyk terwyl ons gesels. Selfs al is dit in die kuberruimte. Het jy Skype op jou rekenaar?”
“Skype?” Die woord is genoeg om haar nekhare te laat rys.
“Ja. Of enige ander program wat sal toelaat dat ons mekaar kan sien terwyl ons praat. Ek gebruik Skype, met goeie resultate, en ek stel voor jy skakel ook daarby in.
“As jou rekenaar ’n ingeboude kamera het, behoort dit goed te werk. Maar ’n ordentlike webcam met sy eie mikrofoon, verkieslik met ’n wye lens, gee selfs ’n beter beeld. Al wat ek nodig het om by jou uit te kom, is jou gebruikersnaam.” Breggie bespeur weer die geamuseerde klankie in sy stem. “Ek neem aan jy gebruik die naam, Breggie? Maklik genoeg om jou te roep, want ek twyfel sterk of daar iemand anders is wat as sulks geregistreer is.”
Die man se stem het ’n hipnotiese uitwerking op ’n mens, dink Breggie. Selfs as hy oor iets so tegnies soos ’n internetverbinding praat, klink dit of hy ’n gedig voordra. Hoe moet dit klink, wonder sy vlugtig, as hy die dag tere liefdeswoordjies in jou ore fluister? Sy skud haar skouers. Die dekselse man sal kondensmelk deur ’n mens se are laat vloei as jy nie versigtig is nie.
“As jy probleme het met die programmetjie, kan ek jou oor die telefoon deur die proses help.”
Breggie wil hom verseker dat hy háár niks daarvan kan vertel nie, maar sy laat hom praat sodat sy die kans het om haarself bymekaar te maak. Die herinnering is nie soet nie en die pyn is met wreedaardige felheid terug in haar bors.
Sy’t lank om Leon se ore gekerm om dieselfde programmatuur wat hy vir sy video-konferensies gebruik, op haar rekenaar te installeer. “Dan kan ons mekaar sien terwyl ons gesels al is jy duisende kilometers ver.”
Hy’t haar onbegrypend aangekyk. “Ek weet mos hoe jy lyk.”
“Ja, maar jy gaan lank weg wees. ’n Week, twee weke, hoe lank is dit hierdie keer?”
Dit was net voordat hy weer op een van sy gereelde sakereise sou vertrek, dié keer weer New York toe. Haar keel wou toetrek by die gedagte daaraan. Die Empire State-gebou, die winkels, die stadsligte, Central Park waar die gras groen groei, al daardie mooi meisies in Manhattan wat met hoëhakskoene in Fifth Avenue rondloop. Alles dinge waaraan Leon blootgestel sou word terwyl sy ewe kuis by die huis sit en wag.
Sulke tye was die horlosie nie haar maat nie. Bedags terwyl sy gewerk het, kon dit nog gaan. Dan was daar ander stemme om haar en het die eensaamheid nie met sy yskoue asem in haar nek geblaas nie. Maar saans het die stilte haar versmoor. Die toegetrekte gordyne, die netjiese kombuis, die lazyboy wat leeg teenoor haar staan en koggel het: Hier sit jy, jou arme drommel! Stoksielalleen op ’n Saterdagaand!
Naweke was die ergste. Die duiwel het soms op haar skouer geklim om haar geselskap te hou. “As hy rêrig vir jou omgegee het ... as hy net so intens na jou verlang het soos jy na hom, sou hy sy reëlings so getref het dat hy ten minste naweke by jou kon wees,” het hy met sy duiwelstem in haar oor gefluister. “Daar word nie oor naweke vergaderings gehou nie en Leon sit vir kwaadgeld rond. Of in Johannesburg, of in Parys, die een week in Europa, die volgende in Londen, Chicago, New York, you name it!”
Leon het die wêreld deurkruis, maar haar nooit saamgenooi op hierdie reise van hom nie. “Wat sal jy nou daar gaan maak, Breggie? Ek gaan om te werk. Jy sal jou morsdood verveel.”
Morsdood verveel in wêreldstede met alles wat daar aangebied word, met alles wat ek kan sien en ervaar? het sy gedink. Maar haar ingeboude ordentlikheid het haar daarvan weerhou om hom te smeek om haar saam te vat. Totdat sy ’n bonus by die firma verdien het en self begin planne maak het vir ’n oorsese vakansie. Toe kon hy nie langer ’n verskoning vind nie. “Ons gaan sommer Disneyland toe,” het hy besluit. “Dis die maklikste.”
Die maklikste? Miskien, ja. Maar dis nie wat sý wou doen nie. Sy het ’n poging aangewend om hom tot ander insigte te bring, en toe besluit dis nie die moeite werd nie. Sy sou gaan waar hy wou gaan en die beste van die saak maak.
Hulle sou as ’n paartjie allerhande avonture beleef en saans saam in die hotelkamer wees. Sy in die sexy nagklere wat sy spesiaal vir die okkasie gekoop het. Miskien, so het sy heimlik gehoop, sou dit Leon aanspoor om die jawoord te vra sodat sy hom voor die preekstoel kon kry. Daarna kon hulle ’n ware wittebrood beplan, waardig en wettig saam wees.
Maar die vakansie was ’n ramp. Alles om haar was van swak gehalte. Pure plastiek! het sy heimlik gedink. Selfs die Amerikaners in hul geblomde kortbroeke en duur sonbrille
