na woorde laat soek.
Vir wat wíl ek nou ook ’n indruk maak? wonder sy vies. Wat op aarde maak dit saak wat hy van my dink? En tog is daar genoeg Evastrots in haar om te wens sy was beter voorbereid op hierdie virtuele ontmoeting.
“En daardie bril, Breggie?” vra hy en weer hoor sy die lag in sy stem.
Sy sug innerlik. Die man skop haar vandag op haar achilleshiel asof hy opleiding gekry het daarvoor. Eers haar naam waarvoor sy haar haar lewe lank al skaam, en nou natuurlik ... die bril! Die ewige, altyd teenwoordige ou bril! Die albatros om haar nek wat sy al van haar kinderdae af dra.
Reg aan die begin het sy nie ’n idee gehad wat nog alles vir haar sou voorlê nie. Daardie tyd was sy ’n dolgelukkige ou dogtertjie vir wie die son elke dag opgekom het en die toekoms gelag het. Destyds, toe sy skaars begin skoolgaan het en niemand anders in haar klas ’n bril gedra het nie, nie eens juffrou Nolte nie.
Juffrou was dierbaar en het soos ’n blomtuin geruik. Al dertig graadtwee-leerders het haar bewonder asof sy ’n engel uit die hemel was. Hulle sou appels aandra en flikflooi tot hulle flou val om haar te plesier. Om Juffrou se witbroodjie te wees, was ’n droom, ’n statussimbool!
En sy wat Breggie is, het dit nogal reggekry. Want sy was slim! Sy kon al die moeilike name op die boeke lees lank voordat die res van die klas dit kon baasraak, en Juffrou het haar graag gevra om die boeke uit te deel. Ja, sy moes haar neus feitlik teenaan die boek hou om die letters uit te maak, maar sy kon dit nogtans regkry.
Dit was juis dié takie wat Juffrou se aandag daarop gevestig het dat sy moontlik probleme met haar sig kon hê. Toe Juffrou vir haar ’n afspraak by die skooldokter reël, was sy nie bekommerd nie. O nee, sy was trots daarop. Dit het tog gewys hoe spesiaal sy is, dan nie?
En toe ... Ag, droewe dag! Toe moet sy vir die skooldokter die letters van die kaart aflees, eers met die een oog en toe met die ander. En toe ... maak sy net soveel foute soos arme ou Hendrik wat hakkel as hy lees en altyd nul uit tien vir sy speltoetse kry. O, die skande! Die verskriklike skande! Sy’t gehuil, sy onthou. Haar neus het geloop en Juffrou het vir haar ’n snesie uit haar handsak gehaal en haar probeer troos.
Daar was net een uitweg: as sy slim wou bly, moes sy ’n bril kry.
“Hierdie bril, Graham,” antwoord sy nou afgemete met spesiale klem op sy naam, “is mý bril.” Haar stem bewe toe sy sê: “Ek dra dit om beter te kan sien, my kind.”
Dis ’n ou grappie, ’n flou grappie wat sy dikwels maak wanneer iemand haar na die bril vra. Dan probeer sy effens uit die hoogte teen haar neus af praat soos met ’n kind wat die verhaal van Rooikappie ken en die verwysing sal verstaan. Sy wou uitdagend klink, maar soos gewoonlik kry sy dit nie heeltemal reg nie. “Ek dra darem nie altyd bril nie,” vra sy verskoning. “Net soms.”
“Om te lees?”
“Onder andere, ja.”
“En te bestuur?”
“Wel ... ja.”
Wat neuk die man so met haar bril? Ja, goed, hy ís ’n oogarts, hy sal seker daarin belangstel, maar sy is nie een van sy pasiënte nie.
“En as jy op die rekenaar werk?”
Breggie sluk. “Ja. Ek het ’n bril vir elke geleentheid. En nee, ek kan nie kontaklense dra nie – ek het probeer.”
Die plafon druk op haar kop. Al weer die ou-ou storie. Al weer haar bril wat haar pootjie. Die moedeloosheid vou soos ’n swaar mantel om haar. Nou goed, sy weet ’n mens kry nie ’n prikkelpop of ’n sekskat met ’n bril nie ... Sy verwag nie dat mans soos honde wat ver gehol het aan die hyg moet gaan die oomblik wat hulle haar sien nie, wil dit ook nie hê nie. Maar sy is keelvol daarvoor dat haar bril haar dadelik as sekskat diskwalifiseer en as Sondagskoolonderwyseres klassifiseer. Soms, net soms wil ’n vrou hê mans moet na jou kyk met dierlike drange in hul oë.
Sy’s mooi genoeg, sy weet. Sy sien dit as sy in die spieël kyk, selfs sonder haar bril. Sy’t ’n besonderse boskasie blonde hare, ’n bietjie te krullerig na haar smaak, maar nogtans mooi genoeg om soos die Lorelei van ouds mans taamlik mal te maak wanneer hul vingers daarin verstrengel raak. Oor haar oë het ’n medestudent, wat tot oor sy bakore verlief was, in haar eerste jaar op universiteit ’n liriese gedig geskryf. En as sy haar lippe inkleur, was daar in die verlede genoeg mans wat wou toustaan om daardie lippe te soen – op voorwaarde natuurlik dat sy haar bril by die huis los.
Verder is sy nog mooi gebou ook, of altans, sy was altyd. Lekker wulps en sexy genoeg. Dis maar net die afgelope ruk, vandat alle kos soos saagsels proe, dat sy so skraal is soos ’n anoreksiese besemstok. Maar dis tog die beeld wat die modebedryf aan mans voorhou as begeerlik: vroue wat lyk of hulle enige oomblik kan flou val van die honger. Alles dinge wat in haar guns tel dus, maar wat met een veeg weggevee word die oomblik wat sy haar bril opsit sodat sy kan sien wat om haar aangaan.
“Daardie raam pas glad nie by jou mooi hartvormige gesiggie nie, meisie.” Graham se stem het sagter geraak, meer intiem. Asof hy haar vriend is, iemand wat haar belange op die hart dra. Maar voordat sy hom die voordeel van die twyfel kan gee, wys hy weer sy ware kleure.
“Dit lyk asof jy na ’n sonsverduistering kyk deur een van daardie skrefiebrille – soos daai wat ’n mens gebruik in ’n driedimensionele fliek.”
“Ek het hierdie raam gekies op aanbeveling van die oogarts wat my oë getoets het.” Sy hoor hoe bitsig sy klink, maar sy gee nie om nie.
“Die ou het seker opgeskeep gesit met ’n bestelling rame waarvan hy nie ontslae kon raak nie.”
“Jy sal beter as ek weet of oogartse van nature skelm genoeg is om dit te doen.”
“Nie hierdie oogarts nie, hoor,” verseker hy haar. “Maar dis niks om jou mooi koppie oor te breek nie, Breggie Bruwer. Ons sal dit regstel sodra jy in Londen land. Ek weet presies watter raam die kleur van jou slaappopoë sal beklemtoon en die besonderse vorm daarvan sal komplementeer.”
O ja? Nou het sy al slaappopoë! Hoe digterlik, al is dit ook die tipe ding wat ’n graadtien-seun sal kwytraak. Hierdie man beweeg hopeloos te vinnig vir haar, hy met sy gladde bek.
Praat, jou bobbejaan! waarsku die deel van haar brein wat nog werk. Vergeet nou eers van jou bril en die hoendervel wat ál neuk om op jou arms uit te slaan. Vertel vir hom wat aangaan, dat hierdie hele ou sirkus ... wel, ’n sirkus is. Roep vir Erik nader dat hy kan kom verduidelik hoe jy in hierdie penarie beland het, die luis! Hy sit hier kort agter jou en verkneukel hom in jou gestotter en gehakkel om dokter Graham Condor se vrae te beantwoord. Speak now, or forever ...
Vir ’n genadige paar oomblikke is Graham se oë nie op haar gerig nie. Hy blaai blykbaar deur haar CV, wat sy net so graag onder oë sou wou hê.
“Ek sien jy het nie veel ondervinding in my veld nie,” mymer hy.
Sy weet ten minste dat ’n mens nie ’n oogarts kan vertrou nie.
“Jy beskik seker oor die basiese kennis van die anatomie van die oog, of hoe?”
“Wel ...” Sy weet nie veel nie, dis waar. Eintlik maar net wat sy in die biologieklas in matriek geleer het, en biologie was hoeka nie een van haar gunstelingvakke nie. Al daardie tekeninge van derms en organe en goed, jig! Maar as sy op skool in die eksamen genoeg kon gorrel om die vak deur te skraap, kan sy dit nou ook doen.
“Ek
