Vir ’n hele ruk. Totdat die rooikop haar klere aangetrek het.”
Dis weer ’n hele rukkie stil voordat hy sê: “Pennie, wanneer kan jy hiernatoe kom? Ons moet praat. Ek kan verduidelik. Dis nie wat jy –”
“Ek dink nie ons het enigiets verder vir mekaar te sê nie,” onderbreek sy hom. En voel regtig lus om haarself op die skouer te klop toe sy die gehoorstuk terugplaas op die mikkie en die muurprop uittrek.
Dis goed ’n uur later toe sy die telefoon terugprop. Tant San bel haar gewoonlik hierdie tyd van die week, dus kan sy dit nie die hele aand ontkoppel hou nie. En Anton sou darem seker al moed opgegee het as hy haar weer wou kontak.
’n Rukkie later lui die foon. Maar dis nie tant San óf Anton nie. Dis iemand wat sê hy is Pieter Wasserman.
Die naam en stem klink vaagweg bekend, maar sy kan om die dood nie onthou waar sy dit vroeër gehoor het nie. “Waarmee kan ek help, meneer Wasserman?”
“Noem my asseblief Pieter. Ek het net gewonder . . . hoe dit met jou gaan. Of jy al oor jou ergste hartseer is.”
“My hartseer?” vra sy verbaas. “Wat bedoel u?”
“Wel, jy was beslis nie gelukkig en vol vreugde toe ek jou verlede Vrydagmiddag by jou woonstel afgelaai het nie.”
“O, is dit jy! Jammer, ek het jou naam vergeet. Luister, ek is baie jammer oor die sakdoek. Ek sal dit in ’n koevert sit en jou naam daarop skryf. En dit dadelik by die verpleegsterstehuis se kantoor gaan afgee. Wat het jy nou weer gesê is jou naam? Piet . . .?”
“Pieter Wasserman. Maar los dit, ek sal die sakdoek sommer daar by jou woonstel kom haal.”
“Nie vanaand nie. Ek gaan uit.”
“Saam met die ou wat jou so laat huil het?”
“Nee, saam met . . . iemand anders. Sommer ’n vriend.”
“En wat doen jy môreaand?”
“Ek weet nog nie. Ek kan nie belowe dat ek hier gaan wees nie.”
“Luister, ek het twee kaartjies vir ’n opvoering vir vanaand. Kan jy nie jou afspraak met jou vriend kanselleer en my vergesel nie?”
“Nee.”
“Hoekom nie?”
Sy frons. “Hoekom vat jy nie jou vrou saam nie?”
“Wat ek waar moet kry? Ek het nie eens ’n meisie nie.”
Dis ’n infame leuen dat hy nie ’n meisie het nie, dink sy. Sy het weliswaar nie veel notisie van hom geneem nie. So min dat sy nie eens sy naam onthou het nie. Maar sy kan darem onthou dat hy nie so onaansienlik is dat hy op sy ouderdom nog sonder ’n vrou of meisie sal wees nie. “Jammer, maar ek glo jou nie,” sê sy dan ook terstond.
“Dis regtig. Ek gee jou my woord. As jy gewillig is om my beter te leer ken, sal jy sien ek praat die waarheid.”
“Ek stel nie daarin belang om jou beter te leer ken nie.”
“Ag, komaan. Ek kan mos nie alleen na ’n opvoering gaan kyk nie. Dit sal nie lekker wees nie.”
“Dankie, maar ek stel nie belang nie. Jy kan môreoggend jou sakdoek –”
“Die sakdoek kan wag. Dis nie so dringend soos ’n metgesel na die opvoering nie.”
“Maar ek sê mos ek stel nie belang om jou te vergesel nie.”
“Voel jy nie ’n titseltjie jammerte vir my nie? Ek was dan so jammer vir jou toe jy so hartseer was dat ek vir twee nagte nie ’n oog kon toemaak nie.”
Sy deursigtige wit leuentjie laat haar effens glimlag. “In daardie geval sal ek iemand anders kry wat saam met jou kan gaan.”
“Iemand anders?”
“Ja, ek ken ’n baie mooi meisie hier in die woonstelgebou wat verskriklik graag ’n opvoering sal wil bywoon. Sy was nog nooit by so iets nie en sal wat wil gee om saam met jou te gaan.”
“Jy bedoel ’n blind date?”
“Jy sal nie spyt wees nie. Sy’s jonk, mooi en alles wat ’n man van ’n meisie kan verlang.”
“Ek stel nie in háár belang nie. Waaroor moet ek met ’n vreemde meisie gesels?”
“Ek is net so vreemd vir jou. Haar naam is Janie Viljoen. Sy is nog nie so lank hier woonagtig nie en wil regtig graag ’n opvoering bywoon.”
“Hoekom wil jý nie saamgaan nie?”
“Omdat ek ’n mannehater is.”
Hy gee ’n laggie. “Wie sê sy sal saam met my wil gaan? As sy so mooi en oulik is, sal die mans mos toustaan om haar uit te neem.”
“Sy is van die skamerige soort, dus maak sy nie so gou vriende nie. Dit sal haar die wêreld se goed doen om ’n bietjie uit te kom.”
“As ek besluit om haar saam te vat, sal jy my aan haar voorstel?”
“Ja, enige tyd. Ek sal sommer nou by haar gaan hoor hoe laat jy haar kan kom oplaai. As jy my so oor ’n halfuur terugbel, sal ek jou kan sê.”
Op pad na Janie se woonstel op die derde vloer neig ’n skuldgevoel om in Pennie pos te vat, maar sy skud dit vinnig af. Dis tog duidelik dat Pieter Wasserman net op plesiersoek uit is. Daar is talle mans wat die kuns verstaan om ’n meisie se hartseer tot hul voordeel uit te buit. Hy moet hom darem verbeel sy is só onnosel! Nee, as hy plesier wil hê, kan hy dit kry, maar teen ’n prys. Janie sukkel om ’n bestaan te maak, want sy’s nie regtig ’n gebore prostituut nie. Dis omstandighede wat haar daartoe gedryf het. En sy’t geld nodig. Sy draai kort-kort vas met haar woonstelhuur en dan is dit sy, Pennie, wat moet help. Nou kan dié twee mekaar se hande was, dan is albei geholpe.
Toe Janie ná ’n kloppie die deur oopmaak, sak Pennie se moed tot in haar skoene. “Ag nee, Janie, kyk hoe lyk jy al weer. Jy’t dan belowe om die drank te los!”
“Ag, dokter, as die geld nie inkom nie, raak ek moedeloos. My woonstel se huur is ook al weer agter. Maar ek is darem nie dronk nie.”
“Jy beter jou regruk. Ek het vir jou ’n afspraak gereël vir vanaand, maar as jy só lyk . . .”
“ ’n Afspraak? Hoe bedoel dokter nou?”
“Ek het vir jou ’n afspraak gereël met ’n man wat ’n metgesel na ’n opvoering soek. Ek bedoel, dis die verskoning wat hy aangevoer het. Maar ek weet van beter. Of het jy genoeg geld om jou woonstelhuur te betaal?”
“Nee, maar ek verstaan dokter nou nie so mooi nie. Dokter sê dan altyd ek moet dié soort lewe los?”
“Ek wil hê jy moet dit los, maar of jy nou met Piet of met ’n ander man bed toe gaan, jy sal tog nie hierdie soort verdienste los alvorens jy ’n eerbare werk bekom het nie.”
“Van waar ken dokter dan hierdie . . . e . . .
