eet. Sy voer die oorskietkrummels vir die spreeus, voor sy haarself dwing om nog ’n noodsaaklike euwel se bestaan te erken. Met ’n sug skakel sy haar selfoon aan en kry die verwagte skermvol stemboodskappe. Almal van Steve af.
Sy luister na die eerste en die laaste een. Albei is in dieselfde trant: ontsteld, verwytend en eisend. Wat de joos soek sy op Nelspruit? Hoekom is haar sel af? Sy moet hom dringend terugbel.
Sy stuur ’n SMS om te sê sy het veilig gery en skakel weer die foon af. Sy sit agteroor en luister of sy nie dalk van die rivier se kant af ’n visarend kan hoor roep nie.
“Goeiemiddag,” groet ’n manstem.
Sy is nie lus vir geselskap nie, maar hy is waarskynlik ’n hotelgas en sy kan nie onbeleef wees nie. Sy sit die koeldrankblikkie neer en kyk om.
’n Man in ’n oorpak staan by die afdak. “Joe,” sê hy. “Ek kom jou kar haal.”
Hy lig die enjinkap op; krap hier en snuif daar, druk-druk en voel-voel, soos ’n hond wat ’n been begrawe. Loop om die motor en hurk by die uitlaatpyp.
“Groot skade?” vra Cecilia bekommerd.
Hy skop teen een van die afgeloopte bande en skud sy kop. “Laat ek dit só stel: as hy ’n perd was, het ek hom geskiet.”
Cecilia is geskok. Hy oordryf. Dit kan nie só erg wees nie. “My kêrel het altyd na alles gekyk. Hy sou opgelet het as iets stukkend was.”
Joe snuif minagtend. “Kon hy nie sien die punte is gebrand nie?”
“Hy was baie besig en dikwels weg van die huis af,” verdedig sy Steve. En dink dan: Hoekom? Hy het haar motor afgeskeep. Háár afgeskeep. Net aan homself gedink en sy heilige Porsche – op dié mog nie ’n stoffie lê nie, terwyl haar motor uitmekaargeval het.
Joe bring die insleepvoertuig nader: metaalblou, met gechroomde magnesiumwiele en lekkende vlamme teen die deure geverf. Hy tru ’n U-draai en kom staan buffer teen buffer teen die Golf.
Haar Brandertjie het nog nooit só ’n gevaarte gesien nie en Cecilia kan maar net hoop hy skrik nie sy laaste bietjie olie weg nie.
Sy slaan haar hande saam. “Wat ’n vurige wa!”
“Self gebou,” spog Joe. “Reg so as ek die siek perd wegsleep?”
“Slagpale of skrootwerf toe?”
“Moenie worrie nie, meneer Meiring het gesê ek moet hom vir jou tiptop regmaak.”
Sy kan maar net gelate knik. Hy haak die Golf en sleep hom weg.
Dit word skemer en sy staan ’n rukkie op die patio en luister na die patryse wat slaapplek soek. Dan gaan sy in en pak die res van haar boeke uit.
Toe sy teen slaaptyd weer die foon aanskakel, lui en vibreer hy – amper verwytend, asof hy te lank te veel oproepe moes opkrop.
“Hallo,” antwoord sy.
“Is dit jy, of weer jou flippen voice mail?” bars Steve los.
Sy hou die foon ’n ent van haar oor af. “Dis ek. Hoe gaan dit?”
“Hoe dink jy? Ek kom by die huis en jy’t die pad gevat. ’n Simpel brief gelos en –”
“Dit was nie simpel nie.”
“Wat de joos gee ek om oor Pavarotti en ’n vervlakste optelkat?”
“Sy het kleintjies, en ek het nie die maalvleis met jóú geld gekoop nie. As dit te veel moeite is om soggens ’n skeppie daarvan in ’n piering uit te sit, vra die bure. Hulle is meer meelewend as jy. Het jy dalk my swart trui gekry?”
“Hou op om oor bog te praat! Ek sal vir jou ’n ander trui koop. Wat nou van ons? Ons troue en ons lewe saam?”
“Ek het vir jou duidelik gemaak hoe ek voel oor wat in Rome gebeur het. Maar jy gee voor dis niks as jy rondslaap en bed hopping doen nie – jy maak asof ek outyds en verkramp is. Ek ís nie. Ek is oopkop en modern. Maar ek glo aan eerlikheid en ’n etiese kode tussen ’n man en vrou. Ek wil eendag kinders hê, Steve. Ek wil hê my dogters moet trots wees op hul pa se onkreukbare integriteit. En my seuns moenie ’n straatkat se gene erf nie.”
Hy is lank stil. “Dit was ’n lae hou, Cilla,” sê hy dan. “Jy het nie die reg om sulke aantygings te maak sonder dat jy na my kant van die storie geluister het nie.”
“Ek het jou kant van die storie met my eie oë gesien!”
“Jy het net gesien wat jy wóú sien. Ek het jou gesê die vroumens was gekletter en het sélf haar klere uitgetrek. Dink jy ek sal so ’n kans vat, op die vooraand van ons troue?”
“Ja,” antwoord Cecilia en druk die foon dood. Sy is moeg en het nie krag vir ’n uitgerekte stryery nie.
Dit lui onmiddellik weer en sy raap dit op. “Ja, jy sál!” herhaal sy. “Dis presies wat jy sal doen, want jy is ’n kansvatter. Kry die boodskap: Ek wil nie met jou praat nie! Nie nou nie, nie môre nie, nie oor ’n honderd jaar nie.”
Daar is ’n stilte aan die ander kant, dan ’n verskonende kug. “Is jy kwaad omdat ek jou vir die casino verruil het? Ek kon nie anders nie, die skelm was besig om Mlala bankrot te steel.”
Cecilia is so geskok, sy kan nie ’n woord uitkry nie.
“Of oor die koffie wat ek belowe het en toe nie gemaak het nie? Jy’t niks gemis nie. Dis sommer kitspoeier en koue melk.”
Sy sluk droog. “Meneer Meiring, ek is jammer. Ek het nie bedoel om jou . . . jou sommer van ’n kant af in te vlieg nie.”
“Ek sal nooit weer bel nie, ek belowe, behalwe in ’n absolute krisis. Ongelukkig sal jy soms noodgedwonge met my móét praat, tensy jy verkies dat ek notas op jou lessenaar laat.”
Sy weet nie of hy ernstig is nie. “Ek het gedink dis . . . iemand anders wat gebel het.”
Melt se warm lag klink in haar oor. “Ek weet, ja. Wie is dit wat sulke wilde kanse vat? Joe?”
“Nee, dis nie Joe nie.”
“Die ou wat pas tevore gebel het, toe jou foon beset vas?” raai hy.
“Dis nie belangrik nie,” sê sy ontwykend. “Ek glo nie hy sal weer van hom laat hoor nie. Is die probleem by die casino opgelos?”
“Opgelos en opgesluit in ’n oornagsel by die polisiestasie. Ek het net gebel om te hoor of jou chalet skoon is en die yskas en geyser werk?”
“Alles werk, dankie. Die chalet is blinkskoon en baie gerieflik.”
“Geen mambas of knopiespinnekoppe in jou bed nie?”
“Nee.”
“Gaaf. Lekker slaap, en sien jou môre. Is agtuur te vroeg?”
“Glad nie.”
“Agtuur by die Eland, vir ontbyt?”
Sy
