doel dien: om haar weer heel te maak. Om haar te laat besef sy is nie ’n rankplant nie en kan sonder ’n stut funksioneer. Sonder ’n man wat haar in die rug steek sodra sy vir hom lief geraak het . . .
Melt Meiring is nie die antwoord nie. Hy is té gaaf, té sjarmant, en sy het met die eerste ontmoeting té maklik vir hom geswig. Dit alleen moet haar agterdogtig en versigtig maak. Hy gaan nie pleisters opplak nie, net nuwe wonde veroorsaak. Sy moet van hom wegbly en die verhouding tussen hulle op ’n suiwer professionele vlak hou. Dis goed hy het nie vanmiddag vir haar koffie gemaak nie, en goed ook dat sy sterk genoeg gaan wees om nee te sê vir ontbyt saam met hom. Vera sal trots wees op haar . . .
“Die Eland maak wonderlike cappuccino,” lok Melt. “En die lekkerste seekosomelette suid van die Sahara.”
“Dankie, dit klink heerlik,” antwoord Cecilia en haat haarself omdat sy ’n swakkeling en ’n masochis is. As sy in die cappuccino stik of ’n visgraat in haar keel kry, sal dit haar verdiende loon wees.
Hoekom swig sy altyd vir die verkeerde mans? Hy gaan ’n tweede Steve wees. Of erger: ’n getroude man met ’n vrou en kinders. Ouens met Melt Meiring se persoonlikheid en voorkoms loop nie los rond nie, tensy daar ’n skroef los is of hy ’n geraamte in sy kas het.
Sy sug, staan op en loop badkamer toe. Nou het sy ’n warm skuimbad nodig.
Die grootste luukse van die chalet is die groot geyser en die feit dat die badkamer hare alleen is. In die woonstel het sy altyd skuldig gevoel oor die warm water en as sy te lank of te dikwels gebad het. Sý kan in die hardloop lipstiffie en maskara aansit, haar hare jel en met haar vingers stileer, maar Vera en Melanie het spieëls en tyd nodig.
Die hawermoutkleur van die teëls herinner haar aan Steve se badkamer, maar sy laat nie toe dat dit haar ontstig nie. Daardie seer bêre sy in ’n diep laai – saam met ’n ruiker wit lelies, ’n diamantring met ’n kring granaatstene en ’n wasige trourok weggepak in ’n boks.
Sy steek ’n kers aan, lê agteroor in die bad en strek haar behaaglik uit. Pretoria voel ver weg. Waterval-Boven, Montrose en Nelspruit flits deur haar kop, toeters en motors en swaarvoertuie wat op die snelweg verbydreun. Meubelwaens en suikerlorries . . . en tussenin ’n diep, warm stem: Ek het nie bybedoelings gehad nie . . .
Toe sy later onder die kerspitdeken inkruip, raak sy vir die eerste keer in weke rustig aan die slaap, sonder ’n natgehuilde kussing.
9
“Proe!” nooi Melt.
Cecilia tel die erde-koffiebeker op, amper soos ’n outydse sopkommetjie met ’n oor, en neem ’n sluk van haar eerste Mlala-cappuccino. Dis alles wat hy belowe het, beter as Rome en die Hotel Fiori s’n. Haar oë kry ’n dromerige uitdrukking. “Hemels!”
Toe Melt lag, vergeet sy haar bedenkinge en voorbehoud. Niemand met so ’n mooi mond en sulke blink oë kan ’n ontroue mens wees nie. Sy was bevooroordeeld. Die ontbytuitnodiging was om haar welkom te heet en te laat tuis voel.
Sy neem nog ’n sluk en bieg dan: “Ek het gejok.”
“Ek weet, ja.” Hy lig ’n wenkbrou. “Waaroor?”
Sy bloos. “Dit klink asof ek ’n gewoonte daarvan maak om leuens te vertel.”
“Nee, want anders sou jy dit beter kon doen. Waaroor? Oom Lotz?” raai hy.
“Ja. Maar dit was nie omdat ek bang was jy krap aan my kar nie.”
“Dis te hope!”
“Dis omdat ek nie wou hê jy moes sien die enjin lyk soos ’n olie-toffie nie, omdat ek skaam was, want ek wou ’n goeie indruk maak.”
“Jy het reeds, met die heel eerste kyk. Dis hoekom ek jou aangestel het en jou vir ontbyt genooi het.”
Netnou se speelsheid is weg en sy oë wat hare gevange hou, is ernstig.
Cecilia byt op haar onderlip. Sy soek na die teelepel en roer haar cappuccino energiek om en om.
Sy hand vou om hare. “Jy mors in die piering en roer al die skuim weg.”
Die uitwerking wat sy aanraking op haar het, is hewiger as gister toe hy haar ’n handdruk gegee het. Hoeveel volt kan deur ’n mens skok sonder dat jy doodgaan? wonder sy. Haar hart gaan tekere soos ’n tromspeler in ’n poporkes.
“Moet ons nie die . . . e . . .” Sy kan met die beste wil nie die woord “omelet” onthou nie. “. . . geklitste eiers by die toonbank gaan haal nie? Ons het al ’n halfuur gelede bestel en dis seker al koud.”
Toe sy mik om op te staan, hou hy haar teë. “Vyf minute gelede. Die kelner sal dit bring wanneer dit reg is. Cecilia . . .”
Hy aarsel ’n paar oomblikke. “Ek weet dis gou en ons ken mekaar skaars – vanaf die dag in die foyer is hierdie maar ons vyfde ontmoeting . . . Ek is nie ’n halsoorkopmens nie en ek het daarteen gestry. Dit ontleed en probeer keer . . . Maar jy kan dit tog sekerlik ook aanvoel?”
Sy kán, van die heel eerste oomblik af, en sy kan ook intuïtief aanvoel wat hy wil sê. Sy is skielik bang en gee hom nie kans nie. “Dis ’n buffetontbyt – selfbediening . . . Die kelner sal nie na ons tafel toe kom nie.”
“Ek weet wat die woord ‘buffet’ beteken. Hou op ander dinge praat. Sit rustig, kyk my in die oë en luister na wat ek probeer sê.”
“Nee.” Sy skuif agteruit op haar stoel. “Asseblief, moenie. Ek is nie gereed vir so iets nie.”
Hy sit ’n servet in haar piering sodat die skuim nie moet drup nie. “Hoekom nie?” wil hy weet. “Wat makeer?”
“Ek werk vir jou; jy is my baas.”
Hy frons onbegrypend. “Wat het dit daarmee te doen? Ek het jou nie onregverdig bevoordeel nie; jy het die werk op eie meriete gekry. Die komitee het eenparig besluit dat jy die beste kandidaat was – dis nie dat ek my posisie misbruik het nie. Ek erken eerlik en openlik dat ek tot jou aangetrokke is, van die begin af. Ek het gedink jy kan die tekens lees en gehoop êrens in jou voel jy miskien ook ’n . . . ’n soort toegeneentheid teenoor my.”
Cecilia kan hoor hy het sy woorde versigtig gekies, maar hare kom agterstevoor uit.
“Ek het ’n verlede. Daar was . . . iemand. Dis nie nou ter sake nie, en dit beteken nie ek gaan my werk afskeep nie, maar die feit is dat ek mans afgesweer het. Ek hou nie van julle nie, ek wil nie vir julle lief wees nie en ek sal nooit met een van julle trou nie. Al hoekom ek hier sit, is omdat ek nie geweet het wat om in Tibet te doen nie. Ek kan nie bergklim nie en is nie die soort meisie wat in ’n klooster sal aard nie.”
Sy het verwag Melt gaan vra of al haar varkies op hok is. Maar hy sit gemaklik agteroor en vra nie waar Tibet of die klooster inpas nie. Toe sy dit waag om ongemerk na hom te loer, is sy verstom om te sien dat hy breed grinnik.
“Moenie vir my lag nie!” roep sy kwaad uit.
Hy lyk verbaas. “Ek lag nie vir jou nie. Ek geniet jou: die twee rooi kolle op jou wange en jou oë wat grasgroen word as jy kwaad is.”
Haar neus trek op ’n plooi. “Ek klink soos ’n appel.”
“
