kan ek binne minute daar wees.”
Dit klink nie so nie, maar eintlik is hulle afgesonder, vasgekeer op die eiland, besef Irene, en frons. Sy twyfel of hulle die eiland sommer enige tyd sal kan verlaat. Skielik pla dit haar.
“Is iets verkeerd, dokter Basson?” wil Nicholas Barton dadelik weet en sy swart oë kyk stip, bykans streng, na haar.
“Nee, niks nie, dokter Barton.” Sy glimlag. “In elk geval, nog nie.”
Sy swart wenkbroue lig.
4
Op Corfu word die mense van die Nikos Trust baie vinnig deur doeane geneem na ’n luukse bussie met die Trust se blou-en-grys logo op die deur. Die bestuurder dra ’n uniform, soos ’n chauffeur. Nicholas Barton en Maritsa Papas ry saam en sit heel voor. Irene en Suzette sit agter hulle. Irene drink die mooi eiland in. Gou is hulle by ’n hawe waar die seevliegtuig met die bekende logo vir hulle wag.
Nicholas en Maritsa loop vooruit en die ander kom agterna. Irene kyk verwonderd rond, terwyl hulle bagasie gelaai word in die vliegtuig wat lyk of dit op twee ski’s balanseer en liggies wieg op die water langs die kaai. Twee mans help die passasiers in en Irene gaan sit weer agter Nicholas-hulle. Sy wens sy kan vrae vra, maar hy kommunikeer net met sy assistent en praat skaars met die ander mense. Sy kyk van agter na die welgevormde kop, die effens windverwaaide hare, die sterk profiel.
Dit alles maak haar noodwendig lugtig vir hom. ’n Man wat gewoon lyk, sou vir haar makliker wees om mee oor die weg te kom. Nou moet sy heeltyd op haar hoede wees. Dit is nie ’n goeie grondslag vir ’n professionele verhouding nie. Hy is haar baas en sy moet haar afstand handhaaf. Dit lyk darem asof hy syne hou. Hy raak nie eie met sy personeel nie en woon ook nie naby hulle nie.
Die seevliegtuig skeer oor die water en styg met ’n draai op. Irene sug kliphard toe sy afkyk na die skoonheid van die eilande en die kobaltblou en turkoois see.
“Ek het lanklaas so ’n mooi plek gesien,” sê sy vir Suzette.
Tot haar verbasing draai Nicholas om en kyk na haar. Sy het nie gedink hy kan hoor nie.
“Wag tot jy Manos sien. Dit is nog mooier.”
“Ek kan nie wag nie,” sê sy.
Hy glimlag en draai weer weg, praat met sy assistent.
Hulle vlugtyd is taamlik kort. Toe Irene weer sien, daal hulle en vlieg oor ’n beboste eiland met hier en daar ’n spierwit strandjie. ’n Hawe met ’n paar witgekalkte geboue en ’n groot kaai, voertuie en mense verskyn tussen die bome. Met ’n ligte stampie land die vliegtuig op die water en skaats na die kaai.
“Sjoe, kyk net daar,” sê Irene.
“Verruklik, sowaar,” sug Suzette. “ ’n Klein paradysie.”
Toe hulle afklim, voel sy iemand se sterk hand haar arm vat en skrik toe Nicholas sê: “Is jy nie bly jy het gekom nie? Jy het so onwillig gelyk.”
Sy aanraking stuur gloede deur haar lyf. Moenie verspot oorreageer nie, probeer sy haarself vermaan.
“Ek is bly ek het gekom,” verseker sy hom.
“Moenie hier gly nie, anders moet ek induik om jou te red,” skerts hy. Nadat hy sy hand weggevat het, voel sy nog die sensasie van sy kontak.
Weer is daar ’n bussie wat hulle vervoer. Hulle ry van die kaai af op ’n teerpad tussen hoë dennebome. Voor hulle doem ’n wit muur en groot ysterhek op. Daar is twee wagte in grys uniforms met blou pette en epoulette. Op die hek is die kennisgewing: Nikos Clinic, in Engels en volgens die Griekse alfabet in letters van brons. Die wagte salueer vir Nicholas Barton asof hy ’n generaal is, en die bussie ry deur.
Voor hulle lê witgekalkte geboue met helderblou dakke en koepeltjies. Dit lyk eerder soos ’n vakansieoord as ’n kliniek. So mooi soos die prentjies in toeristebrosjures van Griekse eilande soos Santorini. Dis opvallend dat die tuine pas aangelê is. Op plekke is die plante nog klein, maar daar is ook blomme en struike en groot skadubome wat behoue gebly het toe die kliniek gebou is.
“Mooi, nè?” vra Nicholas, wat uit sy sitplek opgestaan het en vir hulle kyk.
Daar is ’n koor van beïndrukte stemme.
Hulle hou by ’n ingangsportaal stil, klim uit en stap binne. Irene kyk belangstellend rond. Binne lyk dit soos ’n hospitaal en nie ’n hotel nie – baie wit, met blink blou-en-grys vloere. Silwerskoon en klinies. Daar is ’n ontvangstoonbank waaragter twee mans en twee vroue staan. Hulle kom uit om Nicholas Barton te groet en aan die nuwe personeellede voorgestel te word. Irene luister mooi na hul name.
“Konstantina sal julle drie dames na julle woonstelle neem,” sê Nicholas Barton. “Maak julle tuis, ons stuur julle bagasie onmiddellik agterna. Kom asseblief binne ’n uur hierheen sodat ek julle op ’n toer deur die kliniek kan neem. Julle moet dit goed genoeg ken om nie te verdwaal nie.”
Die kort, vriendelike meisie in ’n blou-en-grys uniform beduie dat Irene, Suzette en Nancy haar moet volg. Hulle gaan by ’n sydeur uit en al met ’n paadjie langs tot by geboue ’n ent van die hoofgebou af.
“Dis mos soos ’n hotel op Mykonos, net met meer bome,” sê Suzette. “Ek kan my oë nie glo nie.”
“Ek het vooraf foto’s van die plek gesien,” sê Nancy Dewar. “Ek het geweet wat om te verwag.” Nicholas Barton en Nancy is dan blykbaar op meer intiem vriendskaplike voet as wat hy met die ander personeellede is, dink Irene.
Irene se woonstel is die eerste een in die ry. Konstantina sluit ’n helderblou deur oop en hulle betree ’n koel, wit ruimte. Die meubels is van blonde hout en die stoffering van die stoele is blou-en-wit. Die eet- en sitkamer is aaneen en van die kombuisie geskei deur ’n toonbank met hoë stoele. Irene ondersoek alles. Die plek lyk vars en nuut, die kombuis goed toegerus. Die sitkamer loop uit op ’n stoepie met wit houtmeubels. Konstantina maak die skuifdeur oop. Irene hoor die see en sien dat daar slegs ’n grasperk en bome tussen haar stoep en die blouste blou see is.
“Wow,” sê sy met ontsag.
Konstantina lag. “Dokter se slaapkamer, badkamer en kantoor met rekenaar en al die nodige toerusting is bo.”
Sy lei Irene by ’n trap op. Daar is nuwe beddegoed op ’n groot bed in die slaapkamer, ’n pragtig ingerigte badkamer en ultramoderne toerusting in die kantoor.
“Dit is werklik meer as wat ek my ooit kon voorgestel het,” sê sy. “Te luuks vir woorde.”
“Ek hoop dokter bly lekker,” sê Konstantina. “E … u is baie mooi … sulke mooi blou oë, sulke blink goue hare … u lyk amper nie vir my soos … ”
Sy bly verleë stil.
“Soos ’n psigiater nie,” voltooi Irene haar sin.
“Ekskuus … ”
“Toemaar, ek word gereeld onderskat.” Irene lag.
“Gaan my huis ook soos dié een lyk?” hoor sy Suzette agter haar sê. “Ekskuus, ek is so nuuskierig! Ek kan nie wag om te sien hoe dit binne lyk nie.”
“Nie
