#fb3_img_img_3f2083ee-10b6-58ee-ae77-b94a40d6b565.jpeg" alt="cover.jpg"/>
Fluisterliefde
Ettie Bierman
SATYN
1
Beamari is besig om ’n huilende foksterriër met ’n happie biltong te troos toe Krisjan van die garage se kant af roep.
“Liefieding! Ek soek my gedaan na jou. Waar’s jy?”
“Hier, by die hondehokke! Gee my vyf minute. Ek is nóú by jou ...” Sy gee haar nuwe loseerder ’n laaste drukkie en vryf sy ore.
“Ek weet jy’s bang en alleen, jy dink jou mense het jou by die dierehotel afgelaai omdat hulle jou nie meer wil hê nie. Maar dis nie so nie, outjie. Hulle is baie lief vir jou. Hulle is Gauteng toe en oor ’n week is hulle terug, dan kom hulle jou haal. ’n Week is nie lank nie, net sewe slapies, dit sal gou-gou omgaan.”
“Ek het nie vyf minute nie,” jaag Krisjan haar aan. “Ons speel drieuur en ek moet daar wees vir die spanpraatjie, om te hoor wat die game plan teen die Bulle is. Ek’s laat, ek moet ry!”
Beamari kyk op haar horlosie en skrik. “Jammer, ek het nie besef dis al so laat nie! Jy kan nie ry voor jy iets geëet het nie.”
“Dis oukei, ek sal sommer daar ’n hot dog of ’n ding kry.” Krisjan kom met lang treë tussen die rye hokke aangestap, maar bly ’n oomblik staan om die prentjie aan die onderpunt van die paadjie te geniet: sy mooi rabbedoevrou in geel waterstewels, ’n uitgerafelde denimkortbroek en ’n T-hemp, op haar hurke met haar arms om die bruinbont foksterriër. Hy loop tot by Beamari, buk oor haar en lig die lang, donker poniestert op om ’n soen in haar nek te druk.
“Jy werk te hard. Los die brak, hy sal wel tuis raak en ophou kerm. Gaan klim in ’n lekker skuimbad, lees ’n tydskrif of speel ’n CD en ontspan, anders is jy te moeg vir vanaand se braai by Zac-hulle.”
’n Skuimbad, met Mozart en ’n glanstydskrif ... Weelde waarvan sy al vergeet het en wat sy nie kan bekostig nie. Haar diereherberg is ’n nuwe projek, ’n heeltydse onderneming met werk wat nooit opraak nie. Dis kos en water gee, hokke skoonmaak, sement afspuit, beddegoed was en ontsmet, die telefoon antwoord, besprekings en administrasie.
Sy het darem ’n voorman en ’n kok – Khumbu en Giftness – en hul kinders en kleinkinders, elkeen met ’n taak sodat Die Herberg omtrent ’n familiebesigheid geword het. Dis werkverskaffing vir ’n hele uitgebreide familie en hul aanhangsels. Maar dit alles voel vir Beamari soos ’n Boeing met net een enjin, te swaar gelaai om van die grond af te kom. Agtuur saans val sy uitgeput in die bed. En môre begin alles weer van voor af – ’n vlerk breek, ’n wiel is pap, ’n rekening word nie betaal nie ... Sy soek morele ondersteuning, begrip en simpatie by haar man.
Dis somer. KwaZulu-Natal het goeie reën gehad en volop son, sodat hulle nie hoef te besproei of teen swaminfeksies te spuit nie. Die piesangboerdery is in ’n rusperiode terwyl die vrugte uitswel. Die luidrugtige gekef van Beamari se viervoetige loseerders lewer ’n groot bydrae om erdvarke en blouape uit die plantasies te hou, wat arbeid beperk en skade bekamp. Die minste wat Krisjan in ruil daarvoor kan doen, is om te help met afdakke oor die honde se slaaphokke, iets wat op die oomblik dringender is as fiksheidsessies by die gim. Altans wat háár betref. Groot, rugbymal Krisjan Naudé en sy Haaie-spanmaats sal seker nie met haar saamstem nie.
Wat baat dit sy het ’n man wat met brute krag ’n skrum kan laat swaai, ’n oorstootdrie afdwing en ’n opponent in ’n plettervat platduik as sy vrou self sinkplate moet rondsleep en spykers inslaan? As daardie bultende spiere van hom net voor die yskas en TV benut word – om ’n bier uit te haal of sportkanale te wissel – en slegs in die slaapkamer tot sy vrou se beskikking is?
Krisjan het ’n enkelbesering en is vir ’n paar maande op die krukkelys. Hy moes geopereer word om die ligamente te heg en sy been was in traksie. Maar dit was drie maande gelede. Krisjan het lankal weer begin draf, hy doen kragoefeninge en ses dae van die week fiksheidsessies in die gimnasium. Sy hande en arms makeer niks. ’n Hamer weeg tog nie meer as ’n sespak bier nie. Is dit te veel gevra dat hy ’n hamer en ’n hand vol spykers optel en arme Khumbu met die afdakke help?
Die Herberg behoort nie net aan haar nie. Dis hulle albei s’n, en Stian s’n. Sekerheid vir die hele gesin, vir die toekoms. Vir die dag as Krisjan dalk ’n langtermynbesering opdoen of nie meer plek kry in die span nie en hulle die inkomste nodig het.
Krisjan is ’n ou wat meisies laat swymel – die hartklop van ’n partytjie en die enjinkamer van ’n skrum. Die soort man wat sy lewe vir jou sal waag, deur vuur en vloedwater sal jaag as jy swanger is en in die middel van die nag ’n onbedwingbare lus ontwikkel vir aspersies met sjokoladesous. ’n Bedrewe minnaar en ’n wonderlike pa vir sy seun. Maar in haar hart weet Beamari haar man is nie ’n boer nie. Solank die elemente saamspeel, gaan dit goed, in hoogste rat teen die afdraande af. Maar wanneer rampe en swaarkry die pad steil maak, vol klippe en slaggate, gaan haar man teen die opdraande sukkel.
Al wat groot Krisjan Naudé goed kan doen, is rugby speel. Hy het geen ander opleiding of kwalifikasies nie. As afrigters en spanpraatjies, wedstrydplanne en drome van die Wêreldbeker uit sy lewe verdwyn, gaan hy ’n verdwaalde klein seuntjie in ’n vreemde wêreld wees. Hy sal nie as boer die mas opkom nie, hy sal ’n buffer nodig hê. Dan moet sy daar wees vir hom, om die vakuum te vul en hom weer rigting te gee. Te ondersteun en finansieel by te staan. Dis waarom sy haar vingers deurwerk – hokke skrop, sinkplate sleep, kruiwa stoot en op haar knieë by huilende honde sit: om ’n agterdeur te hê as die bal eendag vir hom verkeerd wip en haar man ’n vangnet nodig kry.
Hy, en hul lieflike, kosbare vierjarige seuntjie. Naudésrust mag nie in vreemde hande beland nie. Dis Stian se erfenis en die regmatige deel wat hom toekom.
Asof Krisjan haar gedagtes kan lees, kyk hy vraend om hulle rond. Beamari sit steeds die foksterriër en paai. “Waar’s ons grootman?”
“In die hok hier agter, by ’n werpsel maltesies wat mense hier aangebring het. Hulle is nou twaalf dae oud, ek sal hulle hier moet hou tot op ses weke. Die dierbaarste wollerige goedjies ... Stian is mal oor hulle, hy speel asof dit teddiebeertjies is.”
“Is Khumbu by hom?”
“Ja. Hy hou ’n ogie tussen die dakslanery deur. Maar Khumbu is nie meer jonk nie. Jy weet self. Die fisieke arbeid raak te veel vir hom, hy kan nie alles behartig en nog vir Stian ook oppas nie.”
“Ek weet. Ek sal hom kom help, dingetjie, ek belowe.” Hy trek haar orent tot teen sy bors. “Lief vir jou,” fluister hy.
“Vir jou ook ...”
Sy arms vou besitlik om Beamari en hy soen haar. Eers saggies op elke wang en die punt van haar pikante wipneus – elke sprinkeling goudbruin sproete, een vir een – daarna die digte wimpers wat haar blou oë omraam, voor sy kop laer buig en sy lippe hare soek. Sy arms skuif om haar rug en heupe om haar lyf stywer teen hom vas te trek. Sy asemhaling versnel. Hy beur teen Beamari en ’n kreun breek uit hom, soos ’n versugting diep uit sy binneste.
“Ek wil nie ry nie, ek wil liewer by jou wees ...”
Beamari rem weg. “Krisjan, wag! Nie nou nie.”
“Hoekom nie?”
“Ek het ’n tuinslang wat loop.”
“Maak nie saak nie, al oorstroom die hele plek.” Sy oë vonkel en hy gee haar T-hemp ’n waarderende kyk – die dun katoenmateriaal met die heerlike beloftes van dit wat ónder die hempie wag. Hy lig die soom op en vryf oor die strokie lyf wat uitsteek bokant die band
