ouma Betsie, die ouma wat nét hare was, dood is. Ouma het net vir Dora gehad en Dora net vir Emma. Broers en suster of niggies en nefies het Emma nooit geken nie.
Geneties is sy haar geliefde ouma se kind in geaardheid en voorkoms. Soos Ouma is sy skraal met ’n ligte vel en hare. Haar ma, Dora, daarenteen, aard na haar pa se kant van die familie. Sy is ’n Basson in murg en been, donker en groot soos die mense op die familiefoto’s wat in die gang gehang het. En hulle persoonlikhede is ’n verlenging van hulle voorkoms: sterk en dominerend. Ouma moes dit swaar gehad het met so ’n eggenoot en toe nog so ’n dogter ook, dink Emma. Seker dié wat sy altyd gebrom het oor wonderwerke wat nodig is om elke dag te oorleef. Emma het die moeilike oupa nooit geken nie, maar uit die baie staaltjies en stories kon sy later ’n duidelike prentjie van hom opbou.
Sy kyk op die horlosie en kry skielik skaam dat sy so lui is. Dis hoog tyd dat sy opstaan en haar tas uitpak.
Toe sy die kasdeur oopgooi om haar klere uit te pak, is sy verstom om nog van haar strandklere en skoene in die rakke te ontdek. Dit was al die jare die gewoonte om dié klere in die strandhuis te los – wat op aarde sou hulle in elke geval daarmee in Londen doen? – maar sy was so lanklaas hier dat sy nie regtig gedink het hier sal nog iets wees nie. Haar ouers het nogal ’n suinige streep. Ondanks al hulle geld, kan hulle komies versigtig wees met klein uitgawetjies. Die klere wat in die kas is, is weer eens bewys daarvan.
Vandag is sy dankbaar daaroor. Veral aangesien die klere wat sy saamgebring het vir seker verkreukel in die tas lê – omdat sy nie netjies ingepak het nie. Sy haal ’n uitgerafelde kortbroek en ’n hemp wat onder haar borste knoop uit die kas en trek hulle aan. Dit laat haar lekker voel, jonk en onbesorg soos toe sy ’n tiener was. Vir die pret besluit sy om voor ontbyt daarin te gaan stap. Die klere sit los aan haar lyf, en bietjie verbaas daaroor, kyk sy krities van die foto teen die muur na haar refleksie in die lang spieël teen die muur. Tien jaar gelede het sy beslis meer geweeg. En haar hare was ligter.
Sy gooi haar hare vorentoe en maak dit met ’n rekkie bo-op haar kop vas. Haar gesig is skielik heeltemal oop en dié keer skrik sy toe sy die twee beelde van haarself vergelyk. Sy lyk soveel ouer en moeër! Op die foto is haar wange vol en rosig en haar oë lag. In die spieëlbeeld is daar donker kringe onder haar oë, is haar wange hol en staan haar wangbene skerp uit. Die donker kringe kan wees weens die stresvolle vlug, maar sy kan nie dink hoekom sy so maer is nie. Dis maar net die afgelope paar dae wat haar lewe skielik op sy kop gaan staan het.
As sy elke nag so goed slaap en elke dag genoeg oefening kry, behoort sy gou weer net so gelukkig en ontspanne te lyk soos die meisie op die foto, troos sy haarself. Haar gemoedstoestand gaan verbeter sodra daar son op haar lyf kom. Dit kan nie anders nie.
Daar is nog ’n paar uitgetrapte tekkies onder in die kas, en dié trek sy vinnig aan.
Sy is skielik lus vir koffie, iets wat sy selde in Londen gedrink het . . . en honger. Die vorige aand het sy ’n bottel van haar pa se goeie wyn oopgemaak en ’n glas gesit en teug terwyl die son oor die see gesak het. Dit was dalk nie ’n goeie keuse op haar leë maag nie en nadat sy amper in die bad aan die slaap geraak het, het sy in die bed geval. Haar soektog in die spens lewer nou elke moontlike vorm van blikkieskos, beskuitjies in verseëlde pakkies en al die nodige speserye op. Daar is ook tee, ’n bottel koffie en etlike blikkies kondensmelk. Dit is ’n jammerte daar is nie graankos en rakmelk nie, maar sy sit dié items solank op ’n verbeeldingslysie in haar kop.
Die leë yskas en vrieskas se liggies brand. Lettie moes die twee toestelle aangesit het. Snaaks dat sy die vorige dag nooit aan kos gedink het nie. Sy het tog verby Melkbos gery waar daar winkels is. Kon sy nie gedink het om ten minste brood, eiers, melk, botter en vrugte te koop nie? Waar was haar gedagtes?
In Londen in die silwerskoon badkamer van The Princess Royal Research Hospital. Dís waar.
Sy glimlag wrang omdat sy dit darem regkry om bietjie met haarself te spot. Op ’n meer praktiese vlak beteken dit egter dat sy dadelik ’n plan sal moet maak om vars kos in die hande te kry – en sommer genoeg daarvan om die yskas vol te pak sodat sy nie kort-kort na die naaste dorp hoef te ry nie.
Met ’n beker soet koffie gaan sit sy buite op die stoeptrappie en kyk na die seevoëls wat mossels uit die see duik, hoog opvlieg en die skulpe laat val om hulle te breek.
Net toe sy wil ingaan, sien sy ’n bokkie aan die kant van die huis. Met sy ore gespits en sy oë op Emma, wei hy heerlik aan die sappige blomplantjies wat in netjiese rye geplant staan – definitief nie fynbos nie. Doodstil sit sy en kyk. Skielik begin sy ore senuweeagtig wikkel, hou hy op kou, en die volgende oomblik laat spaander hy. Dan eers hoor Emma die geluid van ’n naderende voertuig. Kort daarna draai ’n wit bakkie met die reservaat se embleem op die deur in na die huis toe.
Die bakkie hou stil in die sagte wit sand nie ver van haar af nie. Simon Sutherland spring uit. Met lang treë stap hy doelgerig na haar toe.
“Môre!” groet hy kortaf.
Hy lyk lekker bedonder, is haar eerste gedagte. Regte ou knorpot. Maar dan knip sy haar oë en kyk weer. In die helder lig van die oggend is hy selfs aantrekliker as wat sy die vorige dag gedink het. Definitief die aantreklikste man wat sy in ’n lang tyd gesien het, en nie net omdat hy ’n kortbroek aanhet nie.
“Goeiemôre, meneer Sutherland,” antwoord sy bedees. ’n Uniform beklemtoon natuurlik manlike bates. Eienskappe soos Atlas se skouers, smal heupe en sterk arms en bene. Sy netjiese kort hare lyk asof hy dit met mening plat gekam het toe dit nat was, maar dit maak klaar sagte golwe en een wederstrewige sliert sak reeds weer oor sy voorkop. Sy oë is verskuil agter ’n donkerbril, maar sy kan die kleur presies onthou. Kakie, net soos die uniform. Maklik.
“Simon,” antwoord hy dadelik, “of anders sal ek jou elke keer juffrou Smith moet noem.”
“Dit sal totaal onaanvaarbaar wees,” glimlag sy, “dus is dit Simon.”
Hy glimlag nie terug nie, knik net met sy kop. Dan frons hy weer. “Jou pa het vanmôre vroeg kantoor toe gebel. Hy wou weet of ek jou gesien het en hoe dit met jou gaan.”
“Dit gaan goed,” sê sy koel, maar sy kan voel hoe ’n blos teen haar wange opkruip. Dit moet die rede wees waarom hy so vies lyk, en dis haar skuld. Sy het doelbewus nie gisteraand gebel nie. ’n Teksboodskap behoort tog genoeg te gewees het. Maar waarom het Daddy kantoor toe gebel? Sy het immers ’n selfoon en daar is ’n foon in die huis.
Sy sit haar beker koffie langs haar neer en besef terselfdertyd dat sy die kort, uitgerafelde broekie dra wat sy in die kas ontdek het. En om die minste te sê, maak dit omtrent net die nodigste toe. Gelukkig dat sy nog op die trap sit, want met haar arms oor haar bobene gedrapeer, voel sy nie so ontbloot nie.
“Is jy seker dit gaan goed?” bring sy stem haar tot die werklikheid terug. Hy is besig om haar gesig te bestudeer, vermoed sy, maar omdat sy nie sy oë kan sien nie, bly dit ’n vermoede.
“Natuurlik! En ek hoop dis wat jy vir my pa gesê het.”
“Ek het gesê jy het veilig aangekom op die reservaat en ek het jou by die huis afgelaai.” Hy lyk asof hy ’n oomblik dink oor sy volgende woorde. “Ek kon vir hom gesê het ek dink jy lyk sieklik en baie bleek, maar dít het natuurlik niks met my te doen nie.”
Sy vererg haar onmiddellik. “Sieklik? Waar kom jy daaraan? Ek is net bleek omdat ek nou uit die winterweer van Engeland kom en dit het vir séker niks met jou te doen nie!”
“Daar is donker kringe onder jou oë.”
“En daarvan
