Maryna
se liefdeslied
Schalkie van Wyk
Melodie
Met liefde opgedra aan Miemie van der Merwe
1
Maryna Fourie kyk bekommerd deur die windskerm van haar ou Duitse motortjie na die donker reënwolke wat tydsaam agter die bulte probeer uitklim en dan deur die versengende hitte van die somerson gestuit word. In ’n motor sonder lugreëling sal ’n skielike reënbui ’n verfrissende lafenis wees, dink sy hoopvol, maar onthou gekweld: soms haak die reënveërs van haar motor vas en moet sy noodgedwonge stilhou en wag totdat …’n Luide knal in die motorenjin agter haar skok haar gedagtegang tot stilstand, en jaag haar hartklop dawerend aan in haar ore. Sy luister benoud na die vreemde klapgeluide in die enjin, trek haar motor van die pad af en skakel die enjin af.
Wat nou? wonder sy ongeduldig, klim uit en maak die enjinkap oop. Sy staar oomblikke lank asof gehipnotiseerd na die motorenjin, vat-vat hier en trek-trek daar aan die naamlose onderdele, brand haar vingers en vee hulle aan haar jeans af. Sy het haar laaste breinsel weggeskrik, besluit sy bedroë, en sy weet in elk geval niks van ’n motorenjin nie, en om haar aan die enjin te vergaap sal haar ook niks wyser maak nie. Maar iets het gebreek, en ry sy verder, val die enjin dalk uit. Miskien kan sy ’n verbyganger stop en …Nee, dis te gevaarlik. Dis selfs gevaarlik om langs die pad in haar motor te sit en wag dat …dat haar pa na haar kom soek, of die een of ’n ander wonderwerk gebeur. Boonop voel sy klaar soos ’n uitgebraaide kaiing in die verskroeiende strale van die son.
Maryna kyk vinnig rond, sien enkele motors op die snelweg verbyry, en sak op die grond langs haar motor neer. Seker dat sy onsigbaar is vir die verbygaande verkeer, skuif sy vinnig onder in. Versmorende walms van warm olie en brandstof laat haar haar kop vinnig wegdraai, haar hand bak langs haar neus. Sy sal nie van sonstraal beswyk nie, want dis koeler onder die motor as in die stekende son, maar sy kan moontlik aan die giftige walms beswyk, dink sy. Sy gaan haar liewe ma in ’n senukliniek laat beland, en haar dierbare pa sal heel waarskynlik ’n aanval van beroerte kry as sy nie teen aandete tuis is nie. As sy en Leonie nie tot laatnag gesels het nie, het sy moontlik onthou om haar selfoonbattery te laai, en kon sy haar pa nou gebel het. Wat het mense in die ou dae gedoen wanneer hulle …? Hulle. Meervoud.
Sy is alleen, ongewapen en sonder foon. Daar is openbare telefone langs die snelweg, maar sy weet nie hoe ver die naaste een is nie, en sy is nie dapper genoeg om langs die snelweg te loop asof sy piekniek gaan hou nie.
Sy luister na die verbyswiepende verkeer, dankbaar dat niemand tot dusver stilgehou het om haar motortjie van nader te betrag nie. Goeiste, onthou sy ontsteld, sy het skoon vergeet om haar motorsleutels te verwyder. Maar as iemand haar motor wil steel, laat hulle gerus maar probeer: die enjin gaan in elk geval binnekort uitval, troos sy haarself halfhartig.
Sy raak bewus van die dieper gebrul van ’n kragtige motorfietsenjin en hoor hoe dit in volume afneem. Nee, dis net haar verbeelding, probeer sy haarself paniekerig gerusstel. Die motorfietsryer sal nie stilhou nie. Motorfietsryers is in elk geval nie moorddadige boewe nie. Haar pa het ook ’n motorfiets gehad totdat haar ma gedreig het om te skei voordat hy van haar ’n weduwee maak.
Die voorwiel van die motorfiets kom teenoor haar gesig tot stilstand, die enjin word afgeskakel en voetstappe knars op die gruis langs die teerpad. Vir slegs ’n kortstondige oomblik word Maryna oorweldig deur vrees en wanhoop wat haar weerloos laat wag dat die persoon haar skuilplek ontdek en haar aan sy wil onderwerp.
Die volgende oomblik pomp die adrenalien van ergernis egter deur haar are oor die vermetelheid van die onbekende man wat dit durf waag om, sonder haar uitnodiging, haar ryding te inspekteer. Dit kan net ’n man wees, want geen vrou dra sulke groot swart stewels nie, redeneer sy met sekerheid.
Die stewels van die motorfietsryer loop weg van die motorenjin en bly digby haar gesig staan. Sy sien haar motortjie effens beweeg toe die stewels wegdraai en die man met sy rug daarteen aanleun. Weet hy miskien sy is onder die motor? wonder sy benoud. Nee, dis tog onmoontlik. Niemand het gesien toe sy onder haar motor ingeskuif het nie, probeer sy haarself gerusstel, maar vrees steek in haar bors toe ’n manstem gemoedelik bokant haar praat: “Die waaierband het gebreek, juffrou.”
Hy klink nie soos ’n misdadiger nie, maar ’n mens kan nooit te versigtig wees nie. Sy sal maak asof sy nie hier is nie, besluit sy, knyp haar oë styf toe en hoop die stewels sal verdwyn. Sy is doodseker hy kon haar nie gesien het nie. Hy vermoed net sy is onder haar motor, moontlik omdat hy haar skouersak in haar motor gesien het, maar hy raai net. As sy net doodstil bly lê en hom ignoreer, sal hy op sy motorfiets klim en wegry.
“Kruip jy weg of inspekteer jy jou motorenjin, juffroutjie?” vra die manstem hoorbaar geamuseerd.
Wat ’n verwronge sin van humor, dink sy en kry skoon hartkloppings. Sý is ’n bondeltjie vrees en oorspanne senuwees, oortuig dat sy in lewensgevaar verkeer, bekommer haar terselfdertyd oor haar ma en pa, en versmoor in die olie- en brandstofwalms van haar motor – en hý lag haar uit.
“Jy weet nie ek is hier nie,” sê sy so ewe.
“O, ek weet,” antwoord hy, met ’n glimlag in sy stem. “Ek het op die voorstoep van ons ou plaashuis gesit en jou deur my verkyker dopgehou. Of hoop jy ek dink dis jou kar wat met my gesels?”
“Koekeloerder! Ek dink dis ’n sonde …e …teen die wet om mense af te loer. Gaan nou weg. My pa sal my binnekort kom haal. My pa …enne …my drie broers. Hulle sal dit nie waardeer as jy my lastig val nie,” jok sy stamelend en klink selfs in haar eie ore onoortuigend.
“Dis gaaf van hulle. Het jy ’n posduif met ’n boodskap om sy poot huis toe gestuur?” vra die man treiterend.
“Ja! Nee! Ek het my pa gebel. Ry nou asseblief, meneer. Dankie vir jou belangstelling, maar ek het werklikwaar nie hulp nodig nie.”
Sy hoor die man sug. “Het jy van my verkyker vergeet? Jy het niemand gebel nie, en die foon wat op die passasiersitplek lê, moet gelaai word. Wil jy nie maar uitklim en my toelaat om jou te help nie?”
’n Hoflike, hulpvaardige, wildvreemde man – nee, dis te goed om waar te wees. Sy is twee-en-twintig, besit haar graad in Verpleegkunde, en het pas haar jaar van gemeenskapdiens in ’n provinsiale hospitaal voltooi. Sy is veels te intelligent om ’n vreemde man met haar lewe te vertrou.
“Baie dankie, meneer, maar ek verkies om in die koelte onder my kar op my pa-hulle te wag. Jy kan nou maar ry. Tot siens,” antwoord sy met gedwonge hartlikheid en skrik toe haar motortjie ineens beweeg. “Haai, jy! Los my kar uit,” roep sy kwaai uit.
“Dít, juffroutjie, was nie ek nie. Terwyl jy onder jou motor weggekruip het, het ’n storm opgesteek. Dis die afwaartse winde wat jou kar rondpluk. Die storm gaan binnekort uitbars en bly jy lê waar jy is, spoel die reënwater jou af rivier toe,” verduidelik die man geduldig.
Dit hét skielik skemer geword, besef Maryna verras. Sy skuif versigtig onder haar motor uit, kyk na die laaghangende, donker reënwolke en knip haar oë toe een van die eerste groot druppels op haar wang neerplons. “Dit reën sowaar. Ek sal in my motor wag,” sê sy, kyk vinnig na die man vlak langs haar, en bly vasgenael staan.
Hy is ’n lang, donker man met die liggaamsbou van ’n atleet: ’n gespierde bolyf, breed van skouer, met smal heupe en lang, gespierde bene onder sy noupassende swart jeans. Geklee in ’n roomkleurige hemp wat halfpad oopgeknoop is en met sy gespierde bors gedeeltelik ontbloot, straal hy ruwe manlikheid uit. Hy lig sy regterhand om sy windverwaaide
