jy nou digterlik daaroor?” Katrien se stem is net so lig en vrolik soos Dewald s’n. “Is jy bang, prinses?”
“Ja, ek is doodbang!”
“Vir my? Is jy bang om so saam met my deur die donker nag te ry?”
Die perd draf gemaklik en Katrien besef dat Dewald hierdie wêreld baie goed moet ken. Hy ken elke rots en koppie en stuur die perd doelgerig op sy bestemming af.
“Nee, ek is nie bang vir jou nie.” Verbaas oor haar eie woorde bly Katrien stil. Dit is die waarheid, besef sy. Sy is nie bang vir hom nie. Sy voel so veilig en rustig hier teen hom. Dit is vir haar lekker om by hom te wees, om hier so vas teen hom te sit met sy arms so beskermend om haar. Sy arm om haar middel span stywer en hy trek haar vas teen hom aan. Gewillig laat sy hom begaan en sit haar hande voor op syne wat die teuels vashou. Liggies ril sy toe sy sy warm asem in haar nek voel, en dan sy lippe wat liggies met haar oor speel.
“Moenie, Dewald!”
“Katrien . . .”
Sy draai haar gesig om na hom te kyk en dan sluit sy lippe warm oor hare. Die tyd staan vir hulle stil en net een wete bly klop-klop in haar binneste: sy is lief vir hom. Sy is lief vir hierdie skurk; hierdie man wat ander mense beroof.
7
’n Tydlose paar sekondes is hulle net van mekaar bewus. Nie eens die ritme van die perd se draffie of die donker nag om hulle kan hulle uit hierdie betowering skud nie.
Van ver af hoor hulle ander perdepote en traag en onwillig laat Dewald haar gaan en hou die perd in.
Verskrik kyk Katrien om haar rond, maar nou is die ander perdepote ook stil.
“Wie is daar?” roep Dewald in die donker, maanlose nag in. “Is dit jy, Dewald?”
“Ja.”
“Waar is die vroumens?”
“Sy is hier by my. Haar perd het van die kranse afgeval.”
“O.”
Skielik verskyn die donker gestalte van ’n ruiter op ’n perd van agter ’n bos en kom neem reg voor hulle in die pad stelling in. Hierdie man is gemasker, met ’n groot hoed op en ’n sakdoek om die onderste gedeelte van sy gesig gebind.
“Julle is vroeg. Ek het beplan om julle by Trawal voor te keer.”
“Ek het vroeër begin, omdat ons net een perd het. Ek kan nie so vinnig beweeg nie. Ons sal in elk geval eers môrenag by ons bestemming wees. Ek kan nie deur die dag ry nie.”
Die gemaskerde man oorweeg hierdie woorde eers ’n oomblik lank en knik dan liggies.“Ja, dit is slim van jou om vroeër te begin. Ek sal jou daardie eer toegee. Jy handel op eie inisiatief en wag nie dat alles vir jou voorgesê word nie.”
Katrien skuif vaster teen Dewald en sy voel hoe sy arm gerusstellend stywer om haar middel span. Die stem van die gemaskerde man het ’n vreemde aksent en hy is ook taamlik geset. Dit is beslis nie die een wat haar gevang het nie.
“Kom!” Die gemaskerde man draai uit die grondpad uit en ry oor die veld. Hy ry op ’n vinnige galop en hulle moet ook na ’n galop oorslaan om by te hou.
“Dewald,” fluister Katrien agtertoe.
“Ja?”
“Ek is bang.”
“Moenie bang wees nie. Ek is by jou en ek sal jou beskerm.” Die man voor hulle hou sy perd in en klim af. “Kom.”
Dewald spring van die perd af en hou sy hand na Katrien uit wat gewillig in sy arms afgly. Hy sit sy arm styf om haar middel en help haar tot by ’n groot klip daar naby.
Die nag is te donker om te sien wat hierdie toneeltjie aan die uitdrukking in die gemaskerde man se oë doen. Katrien se vrees van so effe sou heeltemal gegrond gewees het as sy dit kon sien.
“Maak die vroumens vas, ek moet alleen met jou praat.”
“Sy kan nie wegkom nie. Sy het haar enkel beseer.”
“Maak vas die vroumens. As sy jou hart sag gemaak het, skiet ek haar hier voor jou dood.”
“Jy sal dit nie waag nie. Klaus het haar nog nodig.”
Dewald praat nie verder teë nie, maar sy hande is sag en teer terwyl hy haar hande agter haar rug vasbind.
“Waaraan moet ek haar vasmaak? Hier is nie ’n boom nie.”
“Bring net die perde saam sodat sy nie een van hulle kan gryp nie.”
Dewald gee haar ’n sagte drukkie op haar skouer en Katrien voel effens beter.
Die hele situasie is vir haar onverstaanbaar. Die een oomblik wil sy graag vir Dewald vertrou en voel sy ook dat sy dit kan doen, maar dan gebeur daar skielik weer iets vreemds en weet sy nie wat om te dink nie.
Sy sien hulle agter die rots inbeweeg en sluip saggies nader. Haar enkel is al baie beter en sy kan al met redelike gemak daarop trap. Sy sien die flikkerligte van ’n vuurhoutjie toe die ander man ’n sigaret aansteek en dan hoor sy die diep gemurmel van sy basstem.
Sy hoor Dewald se gedempte stem. “Nou wat het nou gebeur? Van watse probleem praat jy?”
“Daar is ’n hele klomp Beskermingstroepe op Otjimbingwe. Ons het hulle nie nou al daar verwag nie. Hulle sou eers volgende maand kom, aangesien hulle daar om Windhoek gekonsentreer was. Jy het tog self gesien en gehoor dat hulle alles regmaak vir ’n moontlike aanval deur ons. Ons het dit juis so beplan om die beeste hierdie keer net anderkant Otjikango oor te neem en hulle dan eers ’n week of twee op Skurwekop te los en hulle dan af te jaag Rehoboth toe.”
“Ja, ek weet. En nou?”
“Dit is hoekom ek julle kom voorkeer het.”
“Wat kan nou aan die saak gedoen word?”
“Jy en die meisiekind sal julle by die beeste moet aansluit.”
“Hoekom ek ook? Sy kan mos alleen gaan.”
“Man, moenie onnosel wees nie. Iemand sal haar moet oppas sodat sy nie ’n boodskap kan deurkry na die troepe toe nie.”
“Goed. Goed, ek verstaan. Maar wat gebeur nou? Oorspronklik sou sy en Klaus met die wa vooruit gery het tot op Bloukrans en daar sou ek haar gekry het om haar dan weg te steek op Skurwekop. Wanneer die beeste die dag op Bloukrans aankom, sou ons haar net vir haar werksmense gewys het en hulle moes dan dink dat ek en sy weer verder vooruit ry. Die blaam sou dan later op haar neergekom het, omdat sy haar beeste en haar werksmense in die steek gelaat het om saam met ’n man rond te flenter.”
“Ja, dit is hoe dit sou wees. Dan sou hulle die beeste nog aangejaag het tot anderkant Otjikango en daar sou ons oorgeneem het. Ons sou dan die klomp werksmense met ’n draai naby Windhoek gaan los het, sodat hul storie heeltemal verwarrend kon klink.”
“Wel, ek het nou net gedink ek is deurmekaar
