kom tot stilstand en draai om. Hy vloek saggies toe hy die waarheid van haar woorde besef. Hy gooi die hoed vir haar terug, stap na haar perd toe en ruk die saalsak oop. Sonder die minste selfbewustheid krap hy alles uit haar saalsak en staan ’n oomblik lank met haar fyn onderklere in sy hand. ’n Siniese glimlaggie verskyn in sy oë toe hy dit spottend ophou voordat hy dit saam met die ander goed in die sand neergooi.
Die verleentheid laat rooi kolle op Katrien se wange uitslaan en sy staar net stip voor haar op die grond. Katrien maak die rooi serpie wat sy altyd om haar nek bind vir die sweet en stof los en stap na die ongepoetste man. “Vat dit en los my goed uit, jou ongeskikte ding! Hulle ken my serp.”
Klaus gryp die serp by haar en druk dit in sy sak. “Ons moet ry. Julle moet maar jag vir vleis en daar is ’n bietjie meel en koffie in die hut. Vandag oor ’n week kan julle hiervandaan begin, dan behoort ons mekaar op Otjimbingwe te ontmoet.”
Klaus swaai hom gemaklik op sy perd wat die twee Ovambo’s nog stilswyend vashou en wink vir die twee mans om te kom. Hy draai egter weer na die man wat nog teen die rots aanleun. “Bring haar lewend. Haar mense sal haar anderkant Otjimbingwe moet sien, sodat hulle nie onraad sal merk nie. Almal moet dink dat dit as gevolg van haar eie agtelosigheid is dat haar beeste gesteel is. Maak haar vas wanneer julle kom; sy is ’n klein feeks!”
Hy lag en knipoog vir die ander een wat dan klaarblyklik Kas is na wie die vorige nag verwys is. “Geniet dit. Ek kan aan onaangenamer maniere dink om ’n week deur te bring.”
Die man is egter doenig met sy perd en Katrien kan nie sien watse uitwerking hierdie woorde op hom het nie.
Katrien voel die paniekerigheid in haar opstoot. Hy moet haar tog net nie alleen saam met hierdie wellustige man in die veld los nie. Hulle kan haar vasmaak en mishandel, maar hy moet haar nie alleen by hierdie man los nie! “Laat my asseblief saam met jou gaan. Ek . . . ek sal niks doen nie. Jy kan my vasmaak!”
“Wel, wel! Dit is nou vir jou te sê! Hier soebat die skone dame my om haar saam met my te neem.” Klaus buk vooroor en vat haar gesiggie in sy groot hand. “Toemaar, my poppie, ou Klaus sal jou darem nie so in die steek laat nie. Ek kom weer terug, dan kan ons tweetjies ’n week of twee na die hut toe gaan.”
Vererg klap Katrien sy hand weg. Sy is egter baie na aan trane. “Ek wil nie. Ek wil nie alleen saam met ’n man in die veld gelos wees nie . . .”
Klaus lag hard en sonder om haar te antwoord, druk hy sy hakke in die perd se sye en dan verdwyn hy en die twee helpers agter die rotsagtige koppie.
Katrien tel haar goedjies op en sit dit terug in die saalsak. Die vrees vir die stil man hier agter haar met wie sy ’n hele week lank alleen in die berg gaan wees, maak haar verstandeloos en heeltemal lam. Sy meet die afstand van hom af na haar toe. Ongemerk maak sy die perd se teuels los en gooi dit oor sy kop. Dan, sonder waarskuwing, spring sy op die perd se rug.
Voordat die perd besef dat hy ’n ruiter op sy rug het, is die groot man langs haar en ruk hy haar sonder ontsag van die perd se rug af. “Is jy simpel?” Hy sit haar voor hom neer en skud haar aan haar skouers terwyl sy hande soos staalklemme om haar arms knel. “Waarheen dink jy wil jy gaan?”
“Ek gaan soek liewer my dood as om alleen saam met jou in die veld gelos te word.”
“Wel, jy is een dood skuldig! Maar ek moet jou ’n week lank oppas, en dit gaan ek doen. Ek sal nie toelaat dat ’n vrou nou al my planne kom deurmekaarkrap nie. Jy is reeds vinnig besig om dit te doen.”
Woedend ruk Katrien haar arm los. “Los my, jou walglike ding!”
“Jy gedra jou, anders maak ek jou vas! Ek gaan nie met jou sukkel nie.”
Dewald kyk af in die onstuimige, bruin oë en hy skaam hom vir wat hy aan hierdie pragtige, onskuldige kind moet doen.
“Gmf! Waag dit net!” Katrien staan regop voor hom en haar oë blits vuur.
Sonder om verder met haar te redeneer, maak Dewald haar hande stewig voor haar vas en met gemak buk hy af en tel haar op. Sy skop wild, maar voordat sy tot verhaal kan kom, het hy haar sonder inspanning opgeswaai tot in die saal. “Jy moet aan die saal vashou, ons gaan berg toe.”
Katrien kan niks anders doen as om voor aan die saal vas te klou nie. Dewald het haar perd se teuels en stadig, op ’n gemaklike stappie, begin hy die tog, al kronkelend tussen die rotse deur die berg in.
Katrien se tong klou aan haar verhemelte vas van dors en die sweet loop in straaltjies teen haar slape af. Dankbaar dink sy daaraan dat sy dit darem reggekry het dat die nare Klaus haar hoed vir haar teruggegee het, anders sou sy vandag doodgebrand het hier in die berg.
Die man voor haar het al ’n rukkie gelede die doek van sy gesig afgehaal, maar sy het nog nie sy gesig gesien nie. Hy vee net kort-kort die sweet met die doek van sy nek af. Hulle is seker al twee uur of meer op hierdie steil, rotsagtige kronkelgangetjie – ’n paadjie kan ’n mens dit nie noem nie. Die man hier voor haar weet blykbaar waarheen hy gaan, want hy stuur die perd doelgerig sonder om na die regte pad te soek.
Stil en verwese staar Katrien voor haar op die saal. Sy het alle besef van rigting verloor en vir al wat sy weet, kan hulle nou op pad Griekeland toe wees. Dit dring stadig tot haar deur dat sy teen die perd se nek langs afkyk. Nou eers merk sy op dat hulle afsak en nie meer klim soos ’n rukkie gelede nie. Met meer belangstelling kyk sy om haar rond. Skielik is hulle in die pragtige valleitjie. Groot bome staan knus op mekaar op ’n operige kolletjie in die hart van die berg.
Eers toe hulle heeltemal agter die rots uit is, sien sy die ruwe, bruin houthut effe verskuil teen die rots en heerlik koel onder ’n groot boom. Die berg vorm punte alkante van hulle en hier sal niemand haar ooit kry nie. ’n Vuur se rook sal nie van agter die berg af gesien kan word nie.
Sy sien hoe die man hier voor haar hom van sy perd afswaai en toe sy weer opkyk, staan hy voor haar. ’n Oomblik lank is sy heeltemal uit die veld geslaan. Hy lyk glad nie soos iemand wat hom aan sulke lae, gemene misdade skuldig sal maak nie. Sy gesig is bruingebrand van die son en die twee helderblou oë steek vreemd af teen sy donker hare en vel. Die uitdrukking in sy oë kan enigiets van jammerte tot verleentheid wees.
Vererg ruk sy haar reg. Sy is darem nie meer ’n bakvissie wat haar deur ’n aantreklike gesig om die bos sal laat lei nie. Sulke mans is gewoonlik die gevaarlikste. Sy sal elke oomblik op haar hoede moet wees. Vinnig kyk sy weg toe sy die spottende lig in sy oë sien. “Kom!” Hy staan langs haar perd en steek sy hande na haar toe uit. Onwillekeurig deins sy terug. Hy steek egter sy hande onder haar arms in en tel haar van die perd af.
Sonder om weer na haar te kyk, vroetel hy met die toue aan haar hande en die hoop vlam hoog in haar op dat hy haar gaan losmaak. Hy trek egter net die knoop stywer en beduie dan na die hut. “Jy kan maar daar gaan rus as jy wil.”
Katrien kners op haar tande. Oor haar dooie liggaam sal sy in daardie hut ingaan waar hy haar kan vaskeer.
“Is jy bang om my hande los te maak? Wat kan ek tog aan ’n groot man soos jy doen?”
Dewald glimlag breed af in die vuil, stowwerige gesiggie. “Ek vertrou jou nie.”
“Wel, ek vir jou nog minder. Maar ek dink darem dit is net regverdig dat ons met dieselfde wapens veg. Watse kans het ek terwyl my hande vasgebind is?”
Hy gooi sy kop agteroor en lag skaterend sodat die klank daarvan teen die klowe vasslaan en vrolik na hulle terug weergalm.
“Dit
