wink.
Katrien spring rats op die getroue Bes wat ook slenterend saam met die wa stap. Op ’n stadige stappie beweeg hulle al met die spore langs terug tot by Lukas en Andreas en die ander twee beeswagters wat die beeste aanjaag.
“Is hulle nog almal bymekaar, Lukas?”
“Ja, juffrou Katrien. Hulle is net lui. Hulle wil kort-kort eers gaan staan, en party wil sommer gaan lê.”
“Ja, ek het so gedink. Ons gaan net hier voor kamp opslaan. Ons sal môre probeer om ’n bietjie verder te trek as vandag.”
“Ja, dit sal goed wees, juffrou Katrien. Ons is nog op Kameeldrif. Hulle kan sommer hier by hierdie plaasdam suip.”
“Ja, ons het dit so beplan.”
Katrien spring van die perd af en oorhandig die teuels aan Lukas. Sy stap ’n draai deur die trop pragtige, vet afrikanerbeeste en haar hart swel van trots terwyl sy na hul blink, gladde lywe kyk wat knop maak van die vet onder die velle.
Hierdie beeste gaan hulle weer op die been bring. Dit het die afgelope klompie jare nie so goed gegaan nie. Daar het altyd iets opgeduik wat hulle ’n klomp geld uit die sak gejaag het. Hierdie spannetjie behoort egter ’n goeie sommetjie in te bring. Oumeneer Lewis van Windhoek het reeds sy prys gemaak en dit is baie beter as wat hulle hier in hul onmiddellike omgewing kan kry. Sy moet hulle net stadig aanjaag en gereeld laat oorstaan om te rus, sodat hulle nie te veel kondisie verloor nie.
Sy en haar oupa het die hele trek na Windhoek tot in die fynste besonderhede uitgewerk. Daar is oral langs die pad plase waar hulle die beeste kan laat suip. Verder aan is daar nog die Omaruru-rivier. Dit was ’n goeie jaar en water is volop.
Katrien kyk na die groen veld en digte ruigtes om haar en in haar hart is ’n groot dankbaarheid teenoor die Skepper wat aan hulle soveel milde gawes uitgedeel het. Hoe lief het sy nie hierdie wêreld met sy warm son en groen-groen velde nie!
“Lukas, nadat die beeste klaar gesuip het, kan hulle sommer daar op die kaal kol langs die dam oorstaan vir die nag.”
Katrien praat oor haar skouer met Lukas wat amptelik in bevel van die beeste is, terwyl sy weer in die saal wip.
“Ja, juffrou Katrien. Die oumeneer het gesê ons moet waghou vannag, so ons sal maar moet beurte maak. Die oumeneer is glad nie gerus nie.”
“Dit sal darem nie vannag al nodig wees nie, Lukas. Ons is mos nog sommer hier by die huis.”
“Almiskie! Ons sal maar waghou. Ons wêreld is te naby die berge en hulle sê juis daardie skelms hou hier naby die berge rond waar hulle kan wegkruip.”
Katrien lag net. Hierdie veediefstalstorie bekommer haar glad nie. Dit is darem taamlik vergesog en sy blaker die eerste een wat aan haar beeste wil vat vol lood. Lukas knyp sy mond op ’n stywe plooi en Katrien kan sien hy het hom vir haar vererg.
“Ag, toemaar, Lukas! As die oumeneer gesê het julle moet waghou, dan moet julle seker maar. Ek gaan in elk geval nie vannag help nie.”
“Nee, dit is goed. Oumeneer het immers gesê dat juffrou Katrien nie alleen mag waghou nie.”
“Jy en jou oumeneer is twee regte ou knoeiers! Julle twee bespreek glad te veel dinge agter my rug.”
Lukas lag net en skree in sy eie taal op die jong wagters.
By die kampplek het Filemon al die paar osse uitgespan en die rooster en kampstoeltjie van die wa afgehaal.
Katrien saal vir ou Bes af en stap met haar na die water toe sodat sy ook kan suip.
Die middagsonnetjie begin lang skaduwees gooi teen die tyd dat die diere versorg is, en die rustigheid van die stil veld kom kruip diep in Katrien se siel. ’n Vreemde eensaamheid kom skop nes in haar binneste. Skielik wens sy dat daar vanaand iemand was om hierdie vreemde stilte en hierdie vrede met haar te deel; iemand wat nog jonk en vrolik is, sodat hulle saam kan lag en saam die stilte van die aand kan geniet.
Katrien haal haar hoed af en die dik, bruin vlegsel lê breed agter teen die skraal ruggie af. Sy vee die sweet van haar voorkop af en wens sy kan haar hare afsny, maar haar ouma wil ’n aanval kry wanneer sy dit net noem.
Sy skuif haar gemaklik teen die boomstam reg en kyk in die helder vlammetjies van die vuurtjie waarop sy aanstons ’n vleisie gaan braai. Die werkers het vanaand hul vuurtjie naby die beeste gemaak, sodat hulle daar kan wees wanneer dit begin donker word. Lukas is baie beslis dat hulle vanaand al gaan wagstaan.
Katrien glimlag en staan dan op om vir haar ’n bietjie koffie te maak toe sy vaal stoom by die tuit van die ketel sien uitborrel.
Filemon kom staan stil eenkant langs die wa en wag op verdere opdragte.
“Filemon, jul meel en vleis is agter in die wa in die groen kis. Jy kan maar gaan, ek sal sommer my eie vleis braai. Sê asseblief ook vir Anna sy kan maar daar by julle bly, ek sal haar nie nodig hê nie.”
Katrien skud laggend haar kop terwyl sy aan Anna dink. Sy is Lukas se vrou en Stien het daarop aangedring dat sy moet saamkom om na Katrien te kyk. Katrien kan mos nie so alleen sonder ’n ander vrou rondry nie!
“Goed, juffrou Katrien. Dan sê ek maar nag, juffrou.”
“Nag, Filemon. Julle moenie te laat gaan slaap nie – die dae gaan nou lank wees en julle gaan moeg word.”
“Nee, dit is reg so, juffrou Katrien.”
Die aand is soel en warm en die rustigheid van die veld met sy kenmerkende naggeluide maak Katrien vroegaand lomerig. Nadat sy geëet het, sit sy nog ’n lang ruk so stil en staar droomverlore oor die kole voordat sy eindelik opstaan en haar gaan was. Daarna gaan maak sy haar tuis vir die nag in die watent.
Die dae vloei rustig die een in die ander. Die stilte van die veld en die stilte in Katrien se siel vloei ineen tot een stroom verlatenheid. Hierdie gevoel, wat sy nog nooit vantevore ervaar het nie, kom lê diep en onrustig binne-in haar.
Hulle is al vier dae op pad met die beeste. Hulle het die afgelope drie dae darem vinniger getrek as die eerste dag, maar sy wil probeer om oormôre die diere eers ’n slag goed te laat uitrus. Sover sy kan vasstel, lê hier vier of vyf plase langs mekaar wat nie bewoon word nie, en dis hier waar hulle vanaand oorstaan.
Lukas is van gister af al onrustig. Hy sorg dus ook dat die jong Herero’s vanaand ’n kraal van droë takke trek waarin hulle die beeste kan jaag.
“Juffrou Katrien, jy moet die wa vanaand nader aan ons kamp trek.”
“Wat is dit vanaand met jou, Lukas?”
“Ons is by die Waterberg. Die storie loop dat die rowers gewoonlik hier rondom die Waterberg toeslaan. Hulle het natuurlik ’n lekker wegkruipplek hier.”
“Ag, Lukas, dit is sommer stories. ’n Mens kan dit glad nie glo nie. Dit was Hendrik Oupos se storie en hy kan maar baie dinge uit sy duim suig.”
“Ek weet darem nie, juffrou Katrien. Die ander manne wat by hom was, sê ook dat hulle die beeste gesteel het en die wagters aan ’n boom vasgemaak het. Hulle het amper twee dae daar gesit voordat daar iemand verbygekom het wat hulle losgemaak het. Hulle sê die rowers het ook op hulle geskiet. Sê nou maar net hulle skiet
