nee!” sê sy geskok. “Jy sê dan jy het haar pols gevoel en dit was so swak. As sy . . . as hulle gesny was, sou jy mos dadelik gesien het.”
“Ek veronderstel so,” sê hy verward. “Ek het nie eintlik helder gedink nie en daar was so ongelooflik baie bloed, maar toe sê Bettie iets van die baba en . . .” Hy lyk ongemaklik.
“Die arme ding,” sê Corrie simpatiek en gaan sit oorkant haar broer. “Ek wonder of hulle die baba kan red?”
Johan antwoord nie, maar al weet hy nie veel van sulke goed nie, voel dit vir hom na ’n onrealistiese hoop. “As hulle net haar lewe kan red,” sê hy somber. Hy drink die sterk koffie wat sy voor hom neersit en voel dadelik beter. Uit sy sak skud hy sy sigarette en steek dankbaar een aan. “Bettie het ’n ding gesê,” onthou hy skielik. “Dat sy, die vrou, vanoggend al vir Jakobus gesê het daar is fout en hy’t glo net gesê sy moet bietjie gaan lê en toe is hy vort.”
Corrie se wenkbroue lig. “Ja,” sê sy dan. “Maar laat ons die man nie te gou oordeel nie. Sy is sy vrou, die arme man moet teen dié tyd baie gekweld wees. Foeitog.” Sy skud haar kop. “En hy was so bly oor die erfgenaam. Hy was ook so lank vrygesel, hy het seker nie vanoggend al besef wat regtig verkeerd is nie.” Sy kyk haar broer berispend aan. “Soos jy seker ook maar sal wees as jy die dag tot trou kom. Dis wat gebeur as mens niks van vrouens af weet nie.”
Johan moet glimlag. Corrie laat nooit ’n kans verbygaan om hom te verwyt nie. “Jy weet hoe ek voel,” sê hy. “En as ek dit vir jou vertel, sê jy ek is verwaand.”
“Jy is,” sê sy verontwaardig. “Jy’s moeg vir meisies wat agter jou aanhardloop. Van die dag dat jy klaar was op universiteit en die plaas by Pa oorgeneem het, hol hulle agter jou aan.”
“Maar dis waar,” protesteer hy. “Was daar een dans of geselligheid in die omtrek waarna ek nie genooi was nie en was ék ooit die een wat die nooiery gedoen het? Nee. Ek het nooit eens die kans gekry nie, my telefoon het elke dag gelui. Selfs die skooljuffrouens het my na hul gesellighede genooi. Dis genoeg om enige man te verskrik.”
“En toe jy uiteindelik een kry agter wie jy moet aanhardloop, toe wil sy jou nie hê nie.”
“Presies.”
Johan is verbaas om te voel dit maak steeds seer. Twee jaar lank het Elise hom aan ’n lyntjie gehou, het hy omtrent op sy knieë voor haar gestaan, en op die ou end het sy sonder ’n terugwaartse blik weggegaan en met haar ou jeugmaat getrou. Die laaste keer toe hy van haar gehoor het, het sy op ’n Bosveldplaas gebly, en het sy al twee kinders gehad.
Corrie klik haar tong gemaak simpatiek. “En toe jy eindelik bietjie van jou eie medisyne terugkry, is jy so gekrenk dat jy niks meer van meisies wil weet nie.” Sy staan op en maak die yskas oop. “Dis nou al so laat, jy kan net sowel hier eet. Die kinders kan enige oomblik terugkom van die skool af, dan is hulle altyd uitgehonger. ’n Mens sal sweer ek gee nie vir hulle toebroodjies saam nie.”
Johan kyk na sy horlosie. “Ek weet nie wat vandag op die plaas aangaan nie, die dag is nou so totaal opgekoffie.”
“Dan kan jy net sowel maar by my kuier. Jy kom selde genoeg hier.”
“Dis nie waar nie! Ek kom nooit dorp toe sonder om hier in te wip nie.”
Sy lag gemoedelik. “Ek dink dis nog ’n rede waarom jy nie tot trou kom nie. Dis te gemaklik hier by jou suster. Ek behoort jou weg te jaag sodat jy ander vrouegeselskap kan opsoek.”
“Ek is doodgelukkig soos ek is,” sê hy.
Sy kyk hom moederlik aan terwyl sy koue vleis en tamaties sny en borde op die tafel begin regsit. Hulle ma is jonk al dood en omdat sy ses jaar ouer as Johan is, het sy oorgeneem as moeder en van toe tot nou het sy ’n baie sagte plekkie vir dié broer van haar. Fisiek verskil hulle baie. Sy is kort en veg haar hele lewe teen ’n gewigsprobleem. Hy was nog altyd lank en gespierd, veral vandat hy heeltyds op die plaas is. Sy het yl donkerbruin hare wat krul as sy net naby die ketel se stoom verbyloop, hy het ongelooflike dik hare wat geen haarkapper getem kan kry nie en wat altyd oor sy voorkop val. Sy brand sproete as sy net naby die son kom en hy is permanent bruingebrand. Haar oë is blou soos hul ma s’n was en syne is byna swart. Maar, dink sy altyd filosofies, sy het ’n man gekry wat dink sy is wonderlik, wat van haar hou nes sy is, en Johan sit steeds alleen op die plaas.
Enkele oomblikke later storm haar drie dogters in en vir die volgende uur is daar nie tyd vir praat of dink nie. Hulle is in die wolke om hul geliefde oom in die kombuis aan te tref, spring omtrent bo-op hom, wil elkeen haar eie storie vertel of somme vir hom wys of ’n opstel vir hom voorlees en tussenin kla hulle ook van verskriklike honger sodat Corrie moet spring om al die mae te vul.
Dis eers toe hulle klaar geëet het dat Johan weer op sy horlosie kyk. “Ek moet wraggies nou aanstaltes maak,” sê hy. “Anders melk hulle voor ek terugkom op die plaas.”
Corrie druk haar hare reg. “Wil jy my nie by die apteek aflaai nie? Ek stap sommer terug.” Sy verdwyn na haar kamer toe om haar gesig op te knap, terwyl sy al die pad opdragte gee vir die dogters.
Toe hulle in die motor sit en hy weer in die hoofstraat af ry, kyk hulle na die hospitaal wat aan die punt van die straat en byna langs die apteek lê.
“Ek wonder of ons nie gou moet gaan vra nie,” sê hy. “Net om te hoor of alles goed afgeloop het. Dit sal my gerusstel.”
“Natuurlik,” stem sy dadelik in en kyk om haar rond toe hy weer voor die hospitaal inry. “Dis Jakobus se bakkie daardie, is dit nie?”
“Dan is hy darem hier,” sê hy verlig.
“Maar ons gaan vra buitendien,” sê sy ferm. “Hy sal seker ook wil dankie sê. As dit nie vir jou was nie . . .” Sy sidder. “Mens wil nie eens dink wat kon gebeur het nie.”
Hoofstuk 2
Johan wou bloot by die ontvangstoonbank verneem na mevrou Duvenage se toestand, maar toe hy en Corrie instap, is dit duidelik dat die hele plek op horings is. Dis nie ’n groot hospitaal nie en Johan is nog altyd getref deur die rustige, gemoedelike atmosfeer van die plek. Almal ken almal – een pasiënt se besoekers is, indien nie familie nie, dan goeie vriende van die ander pasiënte en daar word oor en weer gekuier, na die weer of boerderybelange uitgevra. Veel geheime is daar nie, daarvoor is die gemeenskap te klein.
Vandag is die plek egter in rep en roer. Die meisie agter die toonbank staar na hulle met groot oë en êrens uit die gang bulder ’n man se stem soos ’n brullende leeu. Ander stemme, skerp en berispend, probeer hom tot bedaring bring.
“Genade,” sê Corrie, haar oë ook groot. “Wat gaan vandag hier aan? Ons wil eintlik net verneem na mevrou Du- . . .” Sy kom nie verder nie, die volgende oomblik word Jakobus letterlik die portaal binnegestoot deur ’n dokter en twee susters.
“Ek dink u moet liewer huis toe gaan,” sê die dokter baie verontwaardig. “Onder die omstandighede dink ek nie u teenwoordigheid kan . . .”
Jakobus stoei, ruk hom los uit die dokter se hande en storm by die verslae Corrie en Johan verby. Dis duidelik dat hy hoegenaamd nie van plan is om Johan te bedank nie. Hulle hoor hom met die trappe af strompel en enkele oomblikke later brul sy bakkie oor die parkeerterrein.
“Ons wil . . .” probeer Corrie weer en kyk na die meisie agter die toonbank, maar sy kry nie haar vraag
