is bevrees ek het geen idee nie,” erken Johan. “Ek hét vroeër al bloed geskenk – by die skou en so aan – maar dis net een van daardie goed wat ek nie onthou nie.”
“Ons het, soos ek u vanoggend gesê het, net ’n baie beperkte voorraad bloed hier vir noodgevalle, maar ons besit natuurlik ’n lys van skenkers wat bereid staan om te help. Ongelukkig kan ons niemand vandag in die hande kry nie. Klein Jan van die bank is een van ons staatmakers en het toevallig ook die regte bloedgroep wat ons soek, maar hy is in die bed met ’n virus. Sou u omgee dat ons u toets sodat ons kan vasstel of u kan help?”
“Nee, natuurlik nie,” sê Johan. “As ek dit geweet het, het ek nie vroeër gery nie, maar julle het gesê daar is niks wat ek verder kan doen nie.”
“Ek weet,” sê die dokter en wink na ’n verpleegster. “Haar man kon ook nie help nie.” Sy stem is koud. “Sy bloedgroep is nie geskik nie.” Hy wend hom tot die verpleegster. “Sal jy sy bloed toets?”
Johan word meegeneem na ’n kamer waar die vriendelike meisie eers sy vinger prik en dan verdwyn. Dit duur nie lank voor sy terug is nie.
“Is dit nou nie ’n wonderwerk nie?” merk sy op. “U kry ’n tweede geleentheid om mevrou Duvenage te help, want u bloedgroep is presies wat ons wil hê.” Terwyl sy gesels, rol sy sy mou op en bind ’n rubberbuis om sy arm. “Pomp u hand so ’n bietjie. Dis reg. Dankie.”
Hy kyk liewers weg terwyl sy die naald indruk. Hy is nie pieperig nie, maar miskien juis omdat hy so min kennis dra van hospitale, vind hy dit alles ’n bietjie vreesaanjaend. “Het haar man toe darem gou opgedaag?” vra hy. “Ek het sleg gevoel om sommer net te ry.”
“O ja,” sê sy, haar oë op die sakkie wat stadig vul. “Maar hy’s ’n snaakse man, jong. Ek ken hom. Hy’t my ’n paar keer uitgeneem verlede jaar, maar ek kon sommer sien dit gaan nie werk nie. Ek wil nie regtig op die plaas gaan sit nie en hy . . .” Sy skud haar kop. “Hy’s van daardie soort mans wat jy nie kan vertrou nie. Een oomblik so dierbaar dat jy dink jy oordeel hom te gou en die volgende oomblik ’n gemene bees.” Sy klik haar tong. “As u hom vanoggend kon sien. Ek dog regtig dokter gaan hom te lyf. Simpatie? Moenie glo nie. Hy’s woedend oor wat gebeur het. Kan mens dit glo? Dis wat ek bedoel toe ek gesê het ek vertrou hom nie. Ek het dit aangevoel in hom. Jy weet nooit hoe hy gaan wees nie, bedagsaam of wreed. Sulke mans . . . aikôna. Ek bly ver weg van sy soort. Foeitog, die arme vrou. Sy lyk vir my so . . . Ek meen, hoe kan ’n mens vir haar kwaad wees oor so iets? Sy kon dood gewees het.” Dis asof sy skielik besef sy praat glad te veel. “Lê net stil,” sê sy professioneel. “Dis amper klaar.”
Corrie kom skigtig om die deur en loer in. “Mag ek maar by my broer sit?” vra sy. “Is dit bloed vir mevrou Duvenage? Dis Johan wat haar in die huis gekry het en . . .”
“Ja, ons weet. En Jako- . . . meneer Duvenage kon ook maar weggebly het. Dis die laaste ding wat ons nou nodig het.”
Johan besluit om haar terug te dwing na hul eerste prioriteit. “Hoe gaan dit met haar? Dis wat ons wou kom hoor.”
“Nie goed nie. Dit was ’n buisswangerskap. Arme vrou moes dae lank in die verskriklikste pyn gewees het. Sy moet tog iets gesê het. Hoe kon hy nie daarvan geweet het nie? Hoe kon hy haar gelos het en op die lande loop foeter het?”
Corrie kyk vinnig na Johan en dan terug na die verpleegster. “Sal Johan se bloed darem help?”
“In hierdie stadium help elke bietjie.” Sy kyk na Johan. “Sou u bereid wees om môre weer te kom as dit nodig is? Ons gaan die ander skenkers in die hande probeer kry, maar as ons mevrou Duvenage wil deurhaal . . .”
“Natuurlik,” sê hy, al draai sy kop effens.
Toe sy klaar is, plak sy ’n pleister op sy arm, gebied hom om te bly lê en verdwyn vinnig. Corrie en Johan bly alleen agter, ’n bietjie verslae deur die snelle opeenvolging van die gebeure.
“Jakobus het glo die plek uitmekaar probeer breek,” sê Corrie met ’n fluisterstem. “Die arme man. Seker siek van bekommernis.”
Johan sê niks nie. Vir hom het sy buurman nie bekommerd gelyk nie, eerder woedend. Vir wie hy so kwaad was, weet hy nie.
Die verpleegster kom terug met ’n skinkbord waarop twee koppies tee en koekies is. “Hier,” sê sy vir Johan. “U sal sommer gou weer reg voel.”
Corrie is te nuuskierig om taktvol te wees. “Hoekom was Jakobus so deurmekaar?” vra sy. “Ek meen, julle het hom half hier uitgegooi. Dit is mos sy vrou.”
Die verpleegster kyk na haar met geligte wenkbroue. ’n Paar jaar vantevore was sy nog in Corrie se man se klas. “Hy was nie bekommerd nie, glo my. Hy was kwaad. Ons moes hom vertel wat gebeur het, dat die swangerskap vanselfsprekend beëindig is en dokter Nel het verduidelik dat dit nooit in die ware sin van die woord eens ’n swangerskap was nie. Hy was buite homself van woede, het op sy vrou begin gil, gesê sy het dit doelbewus gedoen en . . . Ag!” Sy klik haar tong kwaad. “Dit was regtig onplesierig en ongevraag. Glad nie wat ’n mens onder die omstandighede verwag het nie. Sy vrou is werklik in ’n baie ernstige toestand.” Sy kyk na Johan. “As u nie toevallig vanoggend daar aangekom het nie, was dit te laat. Ons sou haar verloor het. Dokter Nel het dit vir meneer Duvenage gesê, maar al waarin hy belanggestel het, is of ons die baba kan red. Sy erfgenaam. Ek het regtig gedag dokter Nel gaan hom te lyf.” Sy lyk skielik skuldig, asof sy te veel gepraat het. “Drink julle tee klaar,” sê sy saaklik. “En baie dankie, meneer Norval. U het vandag vir die tweede keer gehelp om haar lewe te red.”
Johan sit regop en hoewel sy kop vir ’n oomblik dronkerig voel, gaan dit vinnig verby en tien minute later loop hy en Corrie terug na sy motor toe.
“Laai my maar by die huis af,” sê Corrie somber. “Ek is nou nie meer lus vir rondloop nie. Genade, wat ’n dag.”
“Dink jy ek moet met hom gaan praat?” vra Johan. “Ek is seker dis kwelling wat hom so woes gemaak het. ’n Mens kan nie oordeel nie, elke mens reageer verskillend.”
“Jong,” sê Corrie, “ek was saam met hom op skool, onthou. Jakobus was altyd ’n anderste soort mens. Fanaties, sou ’n mens amper kon sê. Ek onthou hoe verslae hy was toe hy hier in standerd ses nie eens vir die laagste rugbyspan gekies is nie. Ek weet nie of jy onthou nie, hy was toe nog so kort en rond. Maar hy het begin oefen en oefen, hy’t gedraf en gewigte opgetel, en teen matriek was hy kaptein van die eerste span. Dis miskien nie die beste voorbeeld nie, maar glo my, Jakobus kry wat hy wil hê. En nou wou hy ’n erfgenaam hê en dis voor sy neus weggeraap deur wat hy ongetwyfeld as ’n wrede noodlot sien.”
“Wat van die vrou?” vra Johan afkeurend. “Ek ken haar van geen kant af nie, maar sy hoef mos nie so ’n vloerlap te wees nie? Het sy nie ook ’n sê in die saak nie? Wil jy my sê sy was bereid om dood te gaan om hom tevrede te stel?”
Corrie sug. “Jong, jy weet hoe Piet altyd vir my sê ek moet my neus uit ander mense se sake hou. Ander mense se boeke en al daardie goed. Ek het haar ook nie goed geken nie, maar nee, ek sou nou nie sê sy is die vloerlapsoort nie. Aan die ander kant sou ek ook nie reken hulle het mekaar baie goed geken voor hulle getroud is nie. Hoe lank was Jakobus weg? Twee weke?”
“Ek weet regtig nie,” sug Johan. Hy voel hy het vir een dag genoeg gehad van sy bure. Hy hou voor Corrie se huis stil, maak die deur vir haar oop en soen haar op die wang.
“Is jy seker jy kan plaas toe ry?” vra sy besorg.
“Baie
