dink Lucky met ’n glimlag.
“Dis rock of niks, dude,” het hy vir die DJ gesê. “Sit af hierdie sokkiemusiek and be true to yourself.”
Toe almal na die Barbas Café is om die eerste smakie van vryheid te proe, het hulle vier gaan inbreek by die putt-putt-baan. Hanke se partner het ’n sigaret opgesteek en hulle het almal ’n trek gevat. Lucky het begin hoes. En aan haar ma gedink.
Die foto’s lyk nie sleg nie, moet sy toegee toe sy dit ná die laaste periode gaan afhaal. Dalk sal dit vanoggend se woordewisseling by die huis beter maak.
Lama is so warm soos die binnekant van ’n leë coke-blikkie op ’n galadag toe sy in die motor klim. Toe sy vir Elsa by haar skool oplaai, het dié net een ding op die brein: Haar ousus gaan Europa toe. Maar by die huis is die atmosfeer nie veel beter as die oggend voor hulle weg is nie.
Haar ma takel haar ná aandete.
“Wat van jou toekoms, Carla?”
Lucky ruk haar hand uit die te warm seepwater. Gewoonlik toets sy eers voor sy die skottelgoed begin was, maar haar kop is te vol van ander dinge.
Sy is egter gereed vir daai vraag.
“Ma, dis ’n gap-jaar. Dit beteken ek vat ’n gáp.”
“Waar gaan jy bly? Hoe gaan jy die lewe daar kan bekostig? Jou pa … gaan nie vir jou tyd hê nie. Dis ’n vreemde stad en hulle praat ’n vreemde taal.”
“Hy’t my genooi en ek gaan! Môre doen ek aansoek vir my visum en sodra ek my laaste vak geskryf het, vlieg ek.”
Lucky se stem klink vir haar te hard. Iewers het iets net skiet gegee. Sy skud die seepwater van haar hande af en loop kamer toe. Gaan sit op haar bed en skop die deur toe, ’n bietjie harder as wat sy wou.
Laataand lê en staar sy nog steeds na die wit plafon. Gaan hulle orraait wees? Wie gaan die sproeiers regmaak as dit breek? Wie gaan vir Elsa langs die netbalbaan aanmoedig? Wat as haar ma weer begin drink?
Dis nie vir altyd nie, probeer sy haar gewete sus.
Sy staan op en loop uit, buitentoe. Haar ma sit op die houtbankie op die stoep. Met haar bene opgekrul sit en staar sy die donkerte in. Lucky gaan sit langs haar en luister saam na die nag se stilte.
“Kan Ma al weer nie slaap nie?”
Daar is ’n lang stilte voor haar ma antwoord.
“Gaan jy mooi na jouself kyk, my kind?”
“Ek belowe, Ma. En ek kom dadelik terug as dit nie vir my lekker is nie.”
Of as jy weer bottel vat en weird begin raak, dink sy, maar byt die woorde terug.
Haar ma vou haar hand om hare. Saam drink hulle die nag se stilte en die kriek se eensame geskree in, tot die nagkoue hulle binnetoe jaag.
Voor sy haar kamerlig afsit, gaan staan Lucky voor die foto van haar en haar pa. Sy kyk lank daarna.
Dit was die laaste keer wat sy hom gesien het.
Hoofstuk 2
Lucky moet haar bene drie of vier keer skuif voordat sy haar sit kry. Die ry stoeltjies by die OR Tambo-lughawe is so hard soos die finale bye-sê wat sy oral om haar sien.
Elsa se kop rus op haar skouer terwyl sy vir oulaas deur haar WhatsApp-boodskappe gaan. Haar ore bly gespits vir wanneer British Airways die instapnommer op haar kaartjie aankondig.
“Ek gaan dit mis om ’n smart phone te hê,” sê sy.
Elsa se kop roer op haar skouer. “Jy weet nie wat ’n smart phone is nie. BlackBerry is going down, down, down.”
“Ja, ja …”
Sy kan voel hoe haar suster se wang in ’n glimlag vertrek. Dit gaan ’n moeilike koebaai wees.
Liftoff in 3, 2, 1 … Kan nie meer wag om Barcelona te ontdek nie! tik sy haar nuwe status op Facebook in. Vir ’n slag kan sy ook met ’n check-in spog. Sy sien hoe Hanke haar oë vir dié status rol. Haar emo-vriendin rebelleer teen alle vorme van sosiale media, al skyn haar liggie altyd groen op Facebook.
Lucky voel weer vir die boarding pass in haar handsak se sysakkie. Dis presies waar dit twee minute gelede was. Sy laat sak haar kop teen Elsa s’n en kyk oor die blink teëls van die vertreksaal.
Haar gedagtes gaan terug na hul matriekuitslae. Hanke se vier A’s was g’n verrassing nie. Gideon “all B’s”, en sy weet nie of sy moet vrede maak met haar drie B’s, vier C’s en een D nie.
Heeltemal goed genoeg en gebalanseerd, was Gideon se kommentaar op haar uitslae.
Sy kan sien hy is online, maar huiwer om ’n boodskap te stuur. Nie lus om haar boesempel te groet nie. Bang sy kry ’n ander mens as sy wie-weet-wanneer terugkom. Sy hoor gereeld dat skoolvriendskappe gou oorwaai as varsity jou eers tref. Sy sal nie verander nie. Feite. Sy asem diep in. Saterdag 4 Maart, sê haar foon. Alles voel so onwerklik.
Met al haar afwesige dae vroeër die jaar toe haar ma in die rehabilitasiesentrum was, het die ekstra klasse tog gehelp. Maar sy het geweet sy gaan nie wegstap met ’n rits onderskeidings nie. Eintlik het sy net nie meer omgegee nie. Háár grootste prestasie van die jaar was om die front van normaliteit voor te hou. En dit het haar uitgemergel. As iemand moes weet dat sy alleen na haar suster gekyk het, was daar perde.
Haar ma kom aangestap van die ladies af, die maskarastrepe nou weg. Met haar handsak oor haar skouer gehaak, lig sy haar ken teen die huil. Haar swart rok sit mooi aan haar lyf en haar rooi lippe vang die oog. Haar ma was nog altyd vir Lucky ’n mooi vrou … striking, soos hulle sê. Dis so jammer dat die effek van die drank haar gesig effens harder laat lyk, dat dit soveel jare gesteel het. Die helder base-ligte van die lughawe help ook nie.
Lucky trek die ritssluiter van haar handsak toe.
“Cheers, G-Man, sien jou op die flip side.” Sy sit haar foon met ’n swaar hart af en gee dit vir haar ma.
“Attention, all passengers. We are now boarding Flight 498 at Gate 14 …”
Lucky se ribbes pyn al; haar ma se greep dreig om wreed te raak. Sy voel skielik angstig, ’n drang om los te skeur. Sy wriemel in die omhelsing en haar ma gee uiteindelik skiet.
“Onthou om vir Kitty kos te gee,” herinner sy haar ma vir oulaas. “En moenie vergeet om die budget uit te werk nie. Ek kan dit ook van my laptop af doen die eerste ruk, maar Els weet nou hoe dit werk … Sluit élke aand die voordeur, moenie die vensters ooplos nie … En Ma mis nie een groepterapie nie. Nie één nie. Els sal vir my sê as Ma een gemis het. En kyk asseblief mooi na mekaar!”
Elsa se lip bewe. Nou is daar geen keer aan die trane nie.
“Jy gaan oukei wees, Els. Ek belowe.” Lucky gooi haar arms om haar snikkende suster. Haar lyfie voel so klein soos die aand voor haar eerste skooldag toe sy so gehuil het omdat sy bang was vir wat voorlê.
“Hier.”
Elsa druk ’n blikkie in Lucky se hand. Sy kyk af en sien
