soos ’n vuurstreep, erger as die destydse wond. Onwillekeurig ril sy en klem haar hand in ’n vuis, asof sy sodoende die gevoel van sy aanraking kan uitwis.
Hy laat dadelik haar hand gaan. Daar is ’n onleesbare uitdrukking op sy gesig toe sy blik oor haar smal skouers en tenger gestalte huiwer. Hy probeer haar gesig sien, maar dis agter haar lang hare weggesteek, wat soos ’n koperkleurige gordyn teen haar wang afhang.
“Goed, dokter Van Dyk, dis ’n goeie getuigskrif en ek glo jou,” gee hy toe, sy stem skielik grof. “Miskien is jy minder broos as wat jy lyk. Maar jy bly onteenseglik ’n vroumens, daaroor kan niemand stry nie. En dit skep ’n probleem. Balelapa is nie ingerig vir vroumense nie. Die kamp is nog in aanbou, sonder behoorlike fasiliteite.”
Het hy dit ook gevoel? wonder Aralie. Daardie … iets. ’n Vonk, ’n chemiese reaksie. ’n Man-vrou-bewuswording tussen hulle, daardie flitsende oomblik toe sy vinger aan haar palm geraak het. Of is dit net sy wat haar dinge wysmaak?
Sy probeer die gewaarwording afskud. “Dit sal nie die eerste keer wees dat ek ’n spieël aan ’n boom ophang of onder ’n windpomp stort nie. Ek gaan om te werk, meneer Conradie, nie om vakansie te hou nie. Niel het my voorberei. Ek verwag nie vyfsterhuisvesting nie.”
“Niel?” Franco gee ’n kortaf snuif. “Moes sy kop laat lees het,” brom hy onderlangs. “Wat het die man gedink?”
“Ekskuus?” vra Aralie.
“Nee, niks. Dis seker nie jou skuld nie.” Hy verduidelik nie wat hy daarmee bedoel nie. “Ek is nie ‘meneer Conradie’ nie. My naam is Franco. Noem my so.”
Sy knik. “Goed.”
“En jy? Wat het jy gesê is jou naam? Amalia?”
“Aralie.”
“Aralie …” Hy sê dit stadig, met sagte, volronde klanke asof hy aan die woord proe terwyl hy nadink. Dan knik hy goedkeurend. “Mooi naam, pas by jou. Ek belowe ek sal jou nooit Ralie noem nie, dit sal ’n sonde wees.”
Hy draai weg en staan hande op die heupe, terwyl hy nadenkend oor die aanloopbaan tuur. Hy is só lank stil dat sy begin dink hy het van haar vergeet. Maar dan draai hy om en sug.
“Goed, Aralie van Dyk, ek sal jou saamvat Balelapa toe, al sê my logika vir my ek maak ’n fout. Al waarsku my instinkte dis nie die regte ding nie. Maar dis omdat ek nie ’n keuse het nie. Ek is haastig en ek het ’n veearts dringend nodig by die reservaat. Daar’s nie tyd om iemand anders te soek nie en jy is beskikbaar. Jy sal moet deug tot ek ’n ander plan kan maak.”
“Dankie,” antwoord sy bedees.
Maar Franco is nog nie klaar nie. Hy lig sy wysvinger waarskuwend. “Twee weke,” sê hy ferm. “Dis jou proeftydperk, dokter. As jy in daardie tyd nie die mas opkom nie, bring ek jou onmiddellik terug Windhoek toe, sak en pak. Verstaan ons mekaar?”
Sy knik. Die groen lig? Só maklik? Sy wil nie te gou bly word nie. Franco Conradie is soos die goudprys: op en af, onvoorspelbaar. Netnou verander hy van mening, luister na sy logika en los haar net hier, sak en pak, en vlieg weg.
“Hoe gaan dit met Niel?” wil hy weet. “Wanneer sal hy weer op die been wees?”
Met ander woorde: wanneer sal Franco Conradie van haar ontslae wees …
“Oor ses weke,” antwoord sy.
“Dan moet ons nou maar die beste daarvan maak.” Franco haal sy skouers op en beduie na die hooggelaaide trollie. “Is dit al bagasie wat jy het?”
Al? Sy was bang dis te veel. Dan kon sy maar ’n ekstra tas gebring het, met darem een of twee rokke, pleks van net denims en T-hemde, oprygstewels en swaardiens-drafskoene. Haar vernielde hande is erg genoeg, sy wil darem nie heeltyd soos ’n sloerie lyk nie.
Franco neem haar tas en die opvou-operasietafel en kies koers na die uitgang. Hy kyk oor sy skouer toe sy nie dadelik volg nie en wink met sy kop.
“Komaan, jy daar met die rooi hare, wat jou so ’n tawwe tienie hou! Kom klim in, laat ons ry!”
Aralie lag. Dis soos ’n avontuur en daardie selfde sjampanje-tinteling van netnou is terug. Sy kyk die breë skouers en gespierde rug agterna. Natuurlik is hy ’n groot boelie. Oorheersend, dominerend en baasspelerig. Alles waarvoor sy bang was. Maar vreemd genoeg, sy gee nie om nie. Franco Conradie het so ’n onweerstaanbare sjarme dat sy haar nie vir hom wip nie. In plaas van kwaad word, is sy eerder geamuseerd wanneer hy hom kwaai hou en haar rangeer soos ’n trein op ’n stasie. Dit laat haar veilig en gekoester voel.
Is dit vir hóm wat sy ’n mooi rok wil aantrek? wonder sy, en skud dan die gedagte as onsinnig af. Liewe aarde, sy ken die man skaars! Sy gaan om te werk, nie om sosiaal te verkeer nie. Hy sal nie eens oplet nie, al dra sy ’n goiingsak. Al loop sy kaal. Solank die werk net gedoen word.
O ja? Dink jy regtig so, dom Aralie? vra sy haarself af. Nadat jy netnou daardie talmende tipiese-man-kyk gesien het wat hy jou gegee het? ’n Man soos hy sal nie onervare wees wat vroue betref nie – daardie kyk het dit duidelik gewys. Hy sal ’n kaal vrou beslis raaksien. En weet wat om met haar te doen. Nogal behendig wees ook in die proses …
Sy smoor ’n guitige lag. Voor sy weer raas kry, hang sy haar kamera om haar nek en gryp die res van haar bagasie. Al wil Franco haar nie daar hê nie, al dink hy ’n vroumens gaan ’n oorlas wees en nie die mas opkom nie, vat hy haar saam …
Dit gaan nie ’n wandeling in die park wees nie, weet sy. Eerder ’n klipperige opdraande vol distels en dorings. Maar sy is die eerste hekkie oor. Sy gaan saam Balelapa toe … En sy sien uit na die ses weke wat voorlê. Onverklaarbaar baie.
Die Beechcraft is swaar gelaai, met vrag tot teen die dak opgestapel. Houtkratte, bokse en trommels agter veiligheidsnette vasgebind. Daar is net twee sitplekke oop – heel voor in die stuurkajuit. Franco sit met oorfone oor sy kop getrek, in gesprek met die beheertoring, maar hy wink haar nader en beduie na die sitplek langs hom. Hy klik ’n ry skakelaars aan en verstel aan die meters op die instrumentepaneel.
Met sy los hand vat hy haar bagasie aan en help haar om dit weg te pak. “Maak vas!” beveel hy en rem haar sitplekgordel onder haar bobeen uit sodat sy die knip kan bykom.
Aralie was nog nooit in ’n klein vliegtuig nie. Die dak is laag, reg bokant haar kop, die vloerspasie beknop en die kajuit benouend om haar. Sy stry teen die dreigende gevoel van kloustrofobie en dink aan ander dinge om haar aandag af te lei. Het sy onthou om die kombuisvensters toe te maak en die ketel af te skakel? Die potplante vir laas water te gee? Sy kyk nie na die beknoptheid om haar nie – kyk doer ver deur die windskerm na die neus van die vliegtuig, die swartgrys teerblad van die aanloopbaan en die wye, oop lug bokant hulle.
Laasgenoemde is egter ’n fout. Die wolke bol uit soos geil blomkoolkoppe en sy onthou sy het êrens gelees dit beteken daar is lugstrome en lugleegtes wat die vliegtuig gaan laat skommel. Haar mond is droog en haar kiewe trek saam. Genade tog, dít ook nog! Sy gaan dit nie oorleef nie. Sy gaan naar word. Niel weet sy het hierdie swakte, hoekom het hy haar in hierdie ding gedwing? Sy sal hom nooit vergewe nie.
Asof deur ’n newel hoor sy Franco se stem oor die radio sê: “NAM 221 na beheertoring. Klaring vir opstyging … Roger. Oor en uit.”
Hier gaan hulle … Sy knyp haar oë toe en klou die armleunings só styf vas dat sy krampe kry. Die dreuning van
