te maak om buite te kom. Flip, sy moet haar kop laat lees. Hier sit sy in die grootste professionele bollie denkbaar, en eerder as om te fokus, speel sy spot the differences.
“As dit nie in jou notas is nie, is dit haar woord teen joune.”
“Ek het haar nie in ’n professionele kapasiteit gaan sien nie.” Anouk stoot haar stoel agtertoe. Sy gaan wraggies nie na hom sit en opkyk nie. “Sy was nie meer my pasiënt nie. Sy’t my gevra om as haar vriendin te kom, net om seker te maak dat sy wel in kraam is.”
“Is dié soort ding nie obvious nie?” vra hy.
“Vals alarms is algemeen. Marielle het toe reeds vir ’n paar dae Braxton-Hicks gehad. Oefenkontraksies.”
“En toe jy daar aankom?”
“Toe tref ek ’n train smash aan. Marielle was in skok van die inwendige bloeding, haar baba het skaars ’n hartklop gehad. Notas maak was die laaste ding op my brein, ek was te besig om hulle lewens te probeer red.”
Rossouw blaas ’n asem deur saamgeperste lippe uit. “Jy preek vir die koor. Ons verstaan dalk hoekom jy nie boek gehou het van die gebeure nie, maar ons is nie die regter nie.”
“Wat van ’n skikking?” vra Anouk. “Kan MedInsure nie vir die ouers ’n aanbod maak nie? Ek’s seker hulle sal settle vir minder.”
“Ek het MedInsure geadviseer om nie te skik nie,” antwoord Rossouw. “Ons staan ’n uitstekende kans om die hofsaak te wen.”
“So alles gaan nog steeds vir jou oor wen of verloor? Ons praat oor menselewes, nie oor beach volleyball… of ’n potjie skaak nie.”
“Ons praat ook oor miljoene rande,” sê hy koel, “en dis die bottom line. Jammer as dit jou seepbel bars, sweetheart, maar dís besigheid.”
Patronising poephol! Sy klim sommer oor die tafel en verwurg hom met sy rooi das. Hoe durf hy só met haar praat?
Hy haak sy duime deur die lussies van sy belt. “Hei, ek’s nie die vyand nie. My werk is om my kliënte teen gold diggers soos die Lategans te verdedig. Jy’s ook ’n kliënt, ingeval jy daardie deel misgeloop het.”
“Hulle is nie gold diggers nie, net ouers wat vir hul kind omgee.”
“Werklik?” Al is sy stem sag, kriewel ’n rilling by haar ruggraat af. Geen wonder Hanno dink die son skyn uit sy gat nie. Kan nie pret wees om in die getuiebank te sit wanneer hy ondervra nie. Nee, kyk, Pappie het Van der Linde junior ’n intimidasietegniek of twee geleer.
“Ek het nog nie kinders nie,” gaan hy voort, “so ek’s nie ’n ekspert oor ouerskap nie.”
Kolle vuur slaan in haar nek uit, maar Anouk bly uitdrukkingloos sit. Nie nou wegkyk nie, die man is skerper as ’n spuitnaald se punt. Dank vader hy is so mal oor sy eie stem, anders het hy sweerlik die bloed deur haar are hoor suis. Sy voel of ’n neonlig op haar voorkop flits.
“Maar ek kan nie verstaan hoe ouers so met hul kind se lewe kan dobbel nie. Om teen mediese advies ’n ‘unassisted homebirth’ te hê?” Hy krom sy wysvingers om die term. Kan die versoeking nie weerstaan om te wys hoe deeglik hy sy huiswerk gedoen het nie. “Ouers wat omgee, neem nie sulke besluite nie.”
Hy het ’n punt, maar sy sal haar toonnaels een vir een met ’n tang uittrek voor sy dit erken. “Mens dink mos altyd sulke goed gebeur met ander.”
“Soos jy gedink het ánder vroedvroue word van wanpraktyk aangekla?” Hy lig sy goue wenkbroue.
Sy draai na die hospitaalbestuurder. “Hanno, móét ek hierdie man gebruik? Kan ek nie ’n ander prokureur kry nie?”
“Wel …” Hanno knyp sy neus tussen sy duim en voorvinger vas. “Soos ek gesê het, sy firma is die beste. En aangesien MedInsure betaal …”
“Hulle sal sekerlik heroorweeg. Aangesien hul regshulp dit duidelik gemaak het dat hy my nie behoorlik gaan verdedig nie.” Sy gluur na Rossouw. “Daar’s ’n … wat noem julle prokureurs dit nou weer? Conflict of interest.”
“Dit wíl voorkom asof julle twee, ahem, unfinished business het,” sê Hanno.
“Daar’s geen unfinished business tussen ons nie.” Rossouw se Arktiese kykers boor in hare.
Anouk gee ’n onprofessionele snork. “Uiteindelik iets waaroor ons saamstem.”
“Ook nie belangekonflik nie,” sê hy. “Maar ek staan met graagte opsy. Wil jy hê my pa moet jou verteenwoordig, suster Viviers? Hy hét meer ervaring.”
’n Vloekwoord vreet haar tongpunt soos ekstra skerp peri-perisous, maar sy spoeg dit nie uit nie. Die bliksem weet hoe sy en sy pa oor mekaar voel. Magnus van der Linde sal die sleutels van sy rykgat-SUV in die see smyt voor hy ’n vinger lig om haar loopbaan te red.
“Moet jou pa asseblief nie verontrief nie. Ek sal self met MedInsure se mense praat.” Anouk swaai om en kyk oor haar skouer na die ander wat haar en Rossouw oopmond sit en aangaap. Shame, seker die meeste opwinding wat hulle sedert die Curriebeker-finaal beleef het. “Nou sal u my asseblief moet verskoon,” sê sy. “Ek’s laat vir my voorgeboortekliniek.”
Way to go, Van der Linde, dink hy toe hy later die middag agter die stuur inskuif. Sien jy nou hoekom jy nooit hierdie donnerse saak moes aanvaar het nie? Anouk is reg, jy sit met belangekonflik groter as die Skiereiland. Jy kan nie objektief bly nie. Kon nog nooit, wanneer dit by haar kom nie.
Hel, toe sy by die deur instap, het die jare weggesmelt. Voel almal so oor hul skoolliefde? Nie dat hy en Anouk saam op skool was nie. Hy was in ’n privaatskool in Kaapstad, sy pa se alma mater, terwyl sy elke dag moes skoolbus ry na die naaste openbare skool. Vyftig kilo’s soontoe, vyftig terug. Hulle het mekaar net naweke gesien. Vakansies …
Sewe jaar, en sy lyf onthou haar soos gister. Die rondings van haar borste. Die duikie aan die onderpunt van haar keel, net bo haar borsbeen. Die welige bos hare waarin ’n ou se vingers kon verdwaal. Anouk Viviers, sy longest-running fantasy. Die een wat weggekom het, wat hom geleer het om die pad te vat voor hy te veel voel. Los hulle voor hulle jou kan los. Never spend the night. Dis sy filosofie ná Anouk en dit werk vir hom.
Deur die jare het hy dikwels gewonder waar sy is, wat sy doen. Hy het haar selfs ’n keer of wat deur die internet probeer opspoor, maar hy kon nie eens ’n Facebook account kry nie. Wie is deesdae nie op sosiale media nie? Is sy nog altyd ’n technophobe?
En toe beland die lêer verlede week op sy lessenaar. Hy het wipplank gery tussen die opwinding om haar weer te sien en bekommernis oor die eis teen haar. Sy vingers het reeds haar selnommer halfpad ingetik voor hy besef het wat hy doen.
Rossouw flikker sy hoofligte vir die geroeste skedonk voor hom. Die vinnige baan is nie vir miskruiers nie, magtag! Hy sit sy voet neer en die enjin spin soos die oerwoudkat waarna dit vernoem is.
’n Vroedvrou. Moeilik om te glo. Hý was die een wat medies wou geswot het as sy pa nie ’n koronêr daaroor sou skiet nie. Dié het omtrent “en Seun” by die firma se naam gevoeg toe Ma haar eerste kraampyn kry. Gelukkig is die mediese eise waarin hulle spesialiseer stimulerend genoeg om sy dae interessant te hou.
Hy het Anouk nog altyd in ’n kreatiewe rigting voorgestel, iets met minder verantwoordelikheid. Gedink sy sal
