stilgesit om as verpleegkundige te kwalifiseer? Sy was soos ’n skoenlapper, altyd op pad na die volgende kleurvolle blom. So na aan ADD as dêmmit aan ’n vloekwoord.
Sy moes vrek hard gewerk het, en nou kan sy als verloor weens mense wat nie verantwoordelikheid vir hul eie kortsigtigheid wil neem nie. Dís waarom hy die saak aanvaar het: om Anouk te help. Hy moet sy ego opsy stoot en professioneel optree. Sure, hy het ’n sagte plekkie vir haar, maar dit durf nie sy fokus befoeter nie. Vanaand sal hy sê hy is jammer, haar oortuig hy is aan háár kant. As sy hierdie saak wil wen, moet sy leer om haar stert nie so vinnig te wip nie. Die opposisie gaan haar nie met handskoene behandel nie.
Hy draai van die N2 af, ry deur Gordonsbaai, dan kuslangs Rooiels se kant toe. Die kronkelpad is besig. Dis Vrydagmiddag, die groot uittog in volle swang. Sy hande kramp soos hulle die stuurwiel vasklem. Hy rol sy skouers, strek sy nek van kant tot kant. Die son sak oor die see, en die weerkaatsing is verblindend. Selfs met sy donkerbril is bestuur moeilik. Bekende bakens flits by hom verby: die stilhouplekke langs die pad, die haai-uitkykpunt waar ’n swart vlag wapper, die uitgestrekte lagune. Hoeveel keer het hy en sy pa hierdie pad gery? Elke naweek, elke skoolvakansie tot sy pa daardie Januarie die strandhuis verkoop het. Sommerso, sonder ’n woord. Omdat hy en Anouk “die pap te dik begin aanmaak” het. Daai huis was die één plek waar hy sy ma nog kon voel, waar ’n handvol herinneringe oorgebly het wat hy gelukkig sou kon noem.
Hy het mooigepraat, gesmeek, maar dit was te laat. Hul huis het ’n nuwe eienaar gehad, en Pa het ’n strandhuis aan die Weskus gekoop, ver van Anouk af. Niks moes in die pad van sy enigste kind se sukses staan nie, veral nie ’n sigeunerin met bruin oë en ’n trailer trash-agtergrond nie. “Jy sal nog eendag vir my dankie sê,” het Pa hom verseker. Yeah, right, wanneer die water in die oseaan opgedroog het.
Dit was ’n gesukkel om uit te vind waar sy bly. Die gryskopsuster in die babasaal het met groot vermaak vertel van Anouk se nomadiese lewe, haar rondswerwery tussen ’n halfdosyn karavaanparke. “Daardie enetjie gaan waar die wind haar waai. As dit nie vir haar tuisgeboortepraktyk was nie, het sy soos ’n swaeltjie agter die warm weer aan getrek.”
Hy skud sy kop. Hoekom skiet sy dan nie wortel nie? Hy sou dink iemand met haar verlede sou juis haar eie huis wou hê. Oukei, eiendomme langs die kus is nie goedkoop nie, en Anouk is aan die see geheg, maar sy behoort tog ’n klein plekkie te kan bekostig?
Hy ry amper verby die karavaanpark se afdraai, sien die bord net betyds. Die sinkplaatpad dwing hom om stadiger te ry. Hy parkeer die Jag voor die houtkantoortjie, steek sy sonbril in sy bosak, en loop by die trappies op. Die vrou agter die lessenaar druk haar sigaret gou dood.
“Middag, het meneer ’n booking vir die naweek?”
’n Booking? Sy speel seker. Rough and tough is nie sy scene nie, dankie. As hy vakansie wil hou, doen hy dit waar iemand vir hom sy bed ooptrek en ordentlike kos kook. Hy werk sy gat af. Wanneer hy die dag afvat, wil hy rus.
“Middag. Ek soek vir Anouk Viviers?”
Die vrou glimlag dat haar oë toeskreef. “Staanplek 7. Draai links wanneer meneer nou hier uitloop. Mens kan haar woonwa nie mis nie, dis die een wat so mooi gedecorate is. Sy’s by die huis, is netnou verby met haar ancient Chevy.”
Kan dit nog haar ma-hulle se Bel Air uit die 1950’s wees? Hy sê dankie, stap uit en loer na sy Jag. ’n Kring seuns staan daarom.
“Hei! Wat maak julle?”
“Ons kyk net, oom,” roep ’n rooikop. “Dis ’n dêm mooi kar.”
“Dis dêm duur ook, so loop speel julle iewers anders.”
Hy kon netsowel met die meeue daar doer onder gepraat het.
“Watse kar issit, oom? ’n Lamborghini?”
Hy kners op sy tande vir die “oom”. Goeie donner, hy’s ses-en-twintig, nie ses-en-vyftig nie. Sy pá is ’n oom.
“Moenie simpel wees nie, ’n Lamborghini is geel,” meen een van die outjies. “Dis ’n Aston hierdie.”
Elke stowwerige seunsgesig draai na hom. “Dis ’n Jag F-type.”
“Jis, oom moes dit in rooi gevat het!”
“Ek hou van die swart. Toe, weg is julle.”
“Oom kan oom se kar nie sommerso los nie.” Weer die rooikop. “Sê nou die bobbejane kom? Hulle sal oom se dak vol duike spring. Ons sal dit vir oom oppas.”
“Oom kan net ’n lassie maak vir Coke en chips,” onderhandel ’n kort laaitie met ’n Stormers-pet.
“Bietjie laat vir bobbejane,” antwoord Rossouw.
“Nie te laat vir skollies nie. Hulle sal die wieldoppe van oom se kar afsteel vir tikgeld.”
“Dink op jou voete, nè?” Rossouw haal ’n noot uit sy beursie. Meer as wat die seuns verwag het te oordeel na hoe hulle na asem snak. “Hou tog maar ’n oog, ek gaan ’n rukkie wees. Maar as ek een van julle mannetjies aan my kar sien vat, trek ek julle velle af, oukei?”
“Sharp.” Die rooikop stoot sy borskas uit. “Ek sal kyk dat niemand eens op oom se Aston asemhaal nie.”
“Jag,” sê Rossouw in die wegloop. “F-type, coupé.”
Die vrou by ontvangs was reg: Net ’n blinde sou Anouk se karavaan kon mis. Rossouw fluit tussen sy tande deur. Nou het hy alles gesien. Sy het sowaar as wragtag die buitekant met ’n blommotief versier. Pienk en blou en wit, soos die lappieskomberse wat ou tannies maak. Slaat hom dood, dit lyk nogal mooi ook. Ánders, gesellig, nie simpel nie. Anouk het nie haar oog vir detail verloor nie. Daar is selfs ’n stukkie wit picket fence voor die woonwa, ’n wit houttafeltjie met stoele.
Die karavaandeur is toe, maar hy hoor musiek daaragter speel. ’n Babablou Bel Air met wit trimmings staan lewensgroot langsaan geparkeer. Lyk wraggies soos haar pa s’n, maar opgeknap. Sou Anouk ’n idee hê wat dit werd is? ’n Versamelaar sal sy hand diep in die sak steek vir daardie baby. Hy klop aan die deur.
“Ek ko-om,” roep Anouk.
Rossouw skakel sy onweerstaanbare glimlag aan, reg om haar uit haar sokkies te charm. Totaal onnodig, want dis nie Anouk wat die deur oopmaak nie. Dis ’n dogtertjie. Haasbek. Blonde boksterte. Oogkleur so blou as kan kom. Die enigste mens wat hy ken met sulke oë is … Shit. Waddehel gaan hier aan?
2
“Ek, um …” Rossouw hap na woorde. “Bly Anouk nie hier nie?” Asseblief, asseblief, sê nee. Sê dis iemand anders se geblomde woonwa en Bel Air. Sê jy kuier net hier. Jy kan nie Anouk s’n wees nie.
“Mamma! Hier’s ’n oom wat jou soek!”
Die kind draai weer na hom, haar oë nog net so blou. “My mamma bak pannekoek. Vrydagaand eet ons altyd pannekoek met roomys en karamel. En piesangs, want dis gesond.” Sy kreukel haar wipneus. “Ons moet gesonde kos ook eet.”
“So … Anouk is jou ma?” Hy sukkel om sy stembande aan die werk te kry.
“Ja-aa, ek sê mos.”
“Hoe oud is jy?” vra hy, al het hy ’n goeie idee.
“Jy
