Hy is nie ’n man vir wie jy simpatie wys nie, want hy glo daaraan om alleen te staan … sterk te wees, sonder die sagter dinge van die lewe wat die swaarkry draagliker maak.
“Nog niks gekry nie?”
“Nee.”
Hy maak nie sy oë oop nie. Bly net so sit.
“Jy het nie juis ’n keuse nie, of hoe? Jy sal die polisie net móét …”
“Nee. Ek sal hom nog tot môreoggend kans gee.”
Sy swyg. Môreoggend kan te laat wees, Ruben. Vir ’n seun in die toestand waarin Hein is, gaan môreoggend te laat wees – veral as hy nou in verkeerde geselskap verval, wat waarskynlik teen hierdie tyd reeds gebeur het. Maar wie is sy om Ruben Brynard voor te skryf?
“Ek wens ek kon help. Ek wens ek kon weet waar om te gaan soek …”
Hy maak sy oë oop, kyk na haar.
“Jy het my vertel jy het nie kinders nie. Maar jy was getroud, was jy nie?”
Die vraag kom so skielik op haar af dat sy hom ’n oomblik net verslae kan aankyk, dan laat sak sy haar ooglede verward.
“Ja, ek was getroud.”
“Is hy dood?”
Sy skud haar kop, tel haar koppie koffie op. Sy weet nie hoekom sy hom antwoord nie. Dis onnodig. Sy het nie nodig om enige persoonlike feite van haar lewe aan hierdie man te vertel nie. “Ons is geskei.”
“Hoe lank was julle getroud?”
“Sewe jaar.”
“Geen kinders nie?”
Sy skud haar kop. “Ek het verwag, maar toe my baba verloor en is ons geskei.”
“Maar jy sal weer trou, sal jy nie? Jy is nie werklik gelukkig met jou lewe soos dit nou is nie, is jy?”
Sy kyk verbaas na hom. Sy kan nie begryp waarheen al hierdie vrae lei nie.
Wat het dit te doen met Hein wat weg is? Of probeer hy maar hierdie paar oomblikke met onbenullighede vul – want haar persoonlike lewe moet vir hom iets onbenulligs wees – net om weg te kom van sy eie kommer?
“Ek is gelukkig in my werk.”
“Maar jy is nie tevrede met jou lewe soos dit is nie, is jy? Jy is nie gemaak vir ’n spreekkamer nie.”
Sy kan hom net verstom sit en aankyk. Sy blik is ondersoekend, speurend. “Jy sal graag ’n gesin wil hê, nie waar nie?”
Sy staan op, stap van hom af weg. Sy wens hy wil stilbly. Sy is tog nie ter sprake nie. “Daar is baie dinge in die lewe wat ’n mens graag wil hê, meneer Brynard, wat jy nie kan kry nie.” Sy lag kortaf. “Meestal kry jy nie die dinge wat jy graag wil hê nie.”
“Dikwels kry ’n mens nie die dinge wat jy graag in die lewe wil hê nie om die eenvoudige rede dat hulle nie werklik bestaan nie. Jy jaag ’n gekkeparadys na. Jy hardloop agter iets aan wat nie daar is nie, na die einde van ’n reënboog, en jy kry dit nooit nie.”
Sy glimlag wrang. “Jy is reg. Dié dinge wat ek graag in die lewe sal wil hê, bestaan seker nie. Daarom is ek wat ek nou is, en sal dit seker bly.”
“Maar ’n verstandige mens, ’n mens wat sy nugter verstand gebruik, sit iets terug in die plek van daardie drome wat nie werklikheid kan word nie. Keer terug aarde toe en word prakties. Of dan … verwerklik soveel van jou drome as moontlik en staar jou nie blind teen daardie stukkie wat nie moontlik is nie.”
Sy draai om en kyk op na hom. “Ek begryp nie wat jy by my wil tuisbring nie, meneer Brynard.”
“Jy soek na idilliese geluk in die huwelik, in die gesin … Daar is nie so iets nie. Maar ’n mens kan ’n huwelik hê, ’n gesin, sonder om heeldag op ’n wolk te wil sweef.”
Haar oë flits verward. Het hierdie gebabbel enige sin?
“As u onder die indruk verkeer ek is iemand wat met verspotte onmoontlike drome rondloop, begaan u ’n fout, meneer Brynard. Ek het die lewe leer ken soos dit is. Ek weet daardie idilliese geluk bestaan nie. Ek weet die werklikheid is iets heeltemal anders.”
“Dan is dit goed. ’n Mens moet nooit te veel verwag nie. Dan word jy nooit te diep teleurgestel nie. Kom ons veronderstel jy kan dít kry wat jou werklik gelukkig sal maak, of so gelukkig as wat menslik moontlik is. ’n Man, ’n gesin, ’n huis.”
Sy kyk fronsend na hom. “Wat probeer jy sê, meneer Brynard?”
“Ek probeer niks sê nie, doktor Louw. Ek wil jou iets vra.”
“Ja? Wat is dit?”
Hy draai van haar af weg, stap enkele treë, draai weer om. “Sê my, as Hein jou seun was … Vergeet heeltemal daarvan dat jy sy sielkundige is. Ek sê, veronderstel Hein was jóú seun, wat sou jy doen?”
Sy kyk hom vol ongeloof aan. Is hy werklik besig om haar hulp te vra?
“Ek sal probeer begryp hoekom hy dit alles gedoen het. Ek sal probeer agterkom wat hom daartoe dryf.”
“En as jy dit vasgestel het, en jy besef dalk dis iets waaraan jy niks kan doen nie?”
“Dan sal ek hom help om dit te verwerk, want hy móét dit verwerk. Ter wille van sy toekoms. Daar is niks in die lewe wat jy nie kan verwerk nie.”
“Werklik, doktor? Glo jy werklik niks in hierdie lewe is onaanvaarbaar nie? Wat hier binne bly vassteek …?” Hy swyg, kom weer ’n tree nader. “Maar dis nie wat ek jou eintlik wou vra nie.”
“Wel, wat wou jy eintlik vra, meneer Brynard?”
Hy staan teenoor haar, deurboor haar met sy skerp blik. “Ek wou jou eintlik vra om met my te trou, doktor Louw.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
