daardie nuttelose stukkie grond en die seerooggeboutjie aangebied. Jy sal ’n dwaas wees om die aanbod van die hand te wys.”
“Soos ek meneer Bothma ook in kennis gestel het, is Sesdorings nie te koop nie.” Terwyl haar stem in die prokureurskantoor koel was, is dit nou ysig. “Ek het nie jou geld vir Sesdorings of jou hulp met my motor nodig nie. Jy kan maar ry, meneer Meiring. As jy vanuit jou sitkamer die dreuning kon hoor, neem ek aan dat ek naby my grond is. Ek sal huis toe loop en die motor môre laat insleep.”
Hennie sien dat Carl Meiring baie lus het om haar voorstel te aanvaar en weg te ry. Hy kyk na sy eie roomkleurige Mercedes en dan weer na die Volkswagen in die middel van die pad. Dit lyk asof hy iets wil sê, dog Hennie spring hom voor.
“Ek het afgelei dat jy ’n kenner van insleepdienste is,” sê sy sarkasties. “Kan jy moontlik ’n betroubare motorhawe aanbeveel, meneer Meiring?”
Carl het genoeg skaamgevoel en ordentlikheid om verleë te lyk, maar dis vir Hennie verlore, want in die donker kan sy nie sy gesig sien nie.
“Moontlik dieselfde garage wat my oupa se motor weggesleep het,” voeg Hennie by.
Carl vervies hom vir die houding van hierdie parmantige meisiekind wat met intrapslag vir hom moeite op die hals gehaal het. Wat hom nog méér kwaad maak, is dat hy seker vir haar veiligheid verantwoordelik is. Sesdorings is omtrent nege kilometer hiervandaan. Hoe kan hy wegry en ’n vroumens – al is dit Hendrikus Vermaak – alleen in die donker laat aanstap? Wat gebeur as sy vermoor word of weer ’n keer verdwaal? Hierdie een is onnosel genoeg om so iets oor te kom en dan rus dit op sy gewete.
Carl beduie ergerlik na die oorsaak van die probleem. “Selfs ’n kind weet dat ’n motorenjin olie nodig het. Het jy dit nie geweet nie?”
“Ek het die motor tien dae gelede gekoop en die verkoopsman het my verseker dis in ’n werkende toestand.”
Carl kry opnuut ’n renons in die rooikopmeisie. Sy is heel duidelik ’n presiese weergawe van haar oorlede oupa. Niks was mos ooit sy skuld nie. Nee, hy is altyd die ene onskuld en probeer altyd die blaam op ander plaas. Om te dink hy sal die teenwoordigheid van hierdie onaangename meisie so te sê reg op sy drumpel moet verduur en vir haar verantwoordelik voel …
“En dit het seker nooit by jou opgekom om net die enjinkap op te lig en seker te maak of daar wel olie in die enjin gegooi is nie?”
Hennie hou nie daarvan om op die verdediging te wees nie, veral nie teenoor ’n Meiring nie. Sy besluit dat aanval die beste verweer is.
“Ek glo nie dit het iets met jou te doen in watter toestand die motor was toe ek hom in ontvangs geneem het nie.”
“Jy is verkeerd,” sê Carl. “Dit het baie met my te doene, want dis op my plaas wat die ding gaan staan het en dis in die middel van my pad wat die obstruksie is wat ’n ongeluk kan veroorsaak.”
“Obstruksie …” mymer Hennie en haar stem is liefies toe sy vra: “Waar het ek daardie woord al tevore gehoor?”
Carl antwoord nie. Hy het in die Volkswagen geklim en probeer die masjien aan die gang kry. Hy kan sy oë nie glo toe hy merk dat die temperatuurwyser teen die bokant van die rooi gevaarmerk vasgeslaan staan nie.
“Ek verwag nie dat jy moet kan lees of dat jy die diensboekie sou bestudeer nie, maar enige bobbejaan kan tog seker sien dis ’n skroefsleutel wat aan die bopunt van die temperatuurmeter geteken is. Het jy dit nie herken nie, juffrou Vermaak?”
“Soos ek gesê het, meneer Meiring, het ek nie jou hulp nodig nie en beslis ook nie jou beledigings nie. Jy mag maar ry. Ek sal alleen regkom.”
Hoe? wil Carl vra, maar hy bedwing sy humeur. Hy klim uit die Volkswagen, haal ’n tou uit sy motor se kattebak en koppel dit aan sy kar se agterste buffer.
“Ek sal jou Sesdorings toe sleep.”
“Dankie vir die onselfsugtige aanbod, maar ek sal nooit droom om een van die Meirings moeite aan te doen nie.”
Carl se humeur het kookpunt bereik en Hennie se moedswillige antwoord laat dit oorborrel. “En ek sal ook nooit droom om vir ’n Vermaak hulp aan te bied nie,” sê hy kwaad. Die oomblik toe die woorde uit is, is hy spyt. Dis nutteloos en vernederend om soos twee kinders te staan en baklei en mekaar met beledigings te probeer troef. Wat bereik hy daardeur om met die vroumens te stry?
“Maar jy laat my geen keuse nie,” voeg hy kalmer by. “Dis ’n privaatpad hierdie en as …”
“O, ekskuus tog,” onderbreek Hennie hom. “Ek was nie daarvan bewus dat hierdie ’n privaatpad is en dat ek op die Meirings se eiendom oortree nie.”
“… en as hier ’n ongeluk veroorsaak word, is ek verantwoordelik,” gaan Carl voort asof hy haar nie gehoor het nie. Hy klim in sy motor, draai dit en hou naby genoeg aan die Volkswagen stil sodat hy die tou aan die voorste as kan koppel.
“Klim agter die stuurwiel van jou motor in,” beveel hy. “Jou remme werk. Probeer om nie van agter in my vas te ry wanneer ek moontlik om ’n draai moet rem nie.”
3
Die sleeprit het langer geduur as wat Hennie verwag het en een of twee keer het die tou byna gebreek toe sy die Volkswagen se remme te stadig gelos het, uit vrees dat Carl Meiring weer gaan rem en sy teen hom mag vasry. Carl raak egter niks kwyt oor haar swak bestuursvernuf toe hulle op Sesdorings stilhou nie. Hy klim uit en ontkoppel die tou. Dan staar hy ergerlik na die rooi baksteengeboutjie. Alles is pikdonker en nêrens is ’n teken van lewe nie.
“Het jy die sleutels?” vra hy kortaf.
Hennie was van plan om te sê dat hy dadelik mag ry, maar toe ook sy die donker geboutjie sien, voel sy onverwags grillerig om alleen binne te stap en haar bagasie aan te dra. Dis vernederend om nog verder van Carl Meiring se hulp afhanklik te wees, maar sy sluk haar trots en oorhandig sonder teëstribbeling die voordeursleutel.
“Het jy niemand laat weet dat jy kom nie?” wil Carl weet terwyl hy die krakerige voordeur oopstoot.
“Daar was niemand om te laat weet nie. Ek ken geen mens in hierdie omgewing nie.”
“Gaan jy alleen hier woon?”
“Tot tyd en wyl ek ’n geskikte persoon kan kry om by my te loseer. Ek het gehoop om ou mevrou Jansen om te praat. Sy is ’n weduwee sonder afhanklikes en …” Hennie besef skielik met wie dit is wat sy ewe vriendelik staan en gesels en haar lippe sluit ferm opmekaar. Wat traak dit hom of sy soos ’n kluisenaar gaan woon?
Carl se hand voel na die ligskakelaar, dog dit werk nie. Hy brom iets onderlangs, maar onthou dan dat ou oom Drik of iemand waarskynlik die hoofskakelaar sou afgeskakel het. Hy kry ’n flitslig uit sy motor en stap kombuis toe, waar hy onthou al die skakelaars is.
“Is daar ’n hoofskakelaar iewers?” roep hy na ’n paar minute se vrugtelose gesukkel om die ligte aangeskakel te kry.
“Ek weet nie.” Hennie se stem eggo deur die donker gebou. Sy gee verskrik pad toe ’n spinnekop oor die wasbak skarrel. Sy gril vir goggas en daar trek ’n rilling langs haar ruggraat af. Dis jammer dat dit juis Carl Meiring moet wees, maar sy is verlig dat hier darem iemand by haar is sodat sy nie alleen by hierdie pikdonker plek aangekom het en nie die ligte kon aanskakel nie. Sy het nie eers daaraan gedink
