twee jongelinge gevind nog met oorfone aan
’n horlosie, ’n speelding, skoene (die gewone)
en in die diep nag youtube ek vir Gloria
gedagtig aan háár en ons oorlewing:
had ’n noue ontkoming terug van Hanoi
met Air Malaysia na my moederland
toe ’n ander vliegtuig soos sonmis verdwyn
en nou is daar ’n trein met koeltrokke op pad
om die reeds ontbinde lyke terug te neem:
miskien het een van hulle geluister na
“I Will Survive” en miskien was die toiletdeur
se rooi liggie aan, ’n waarskuwingsteken
vir die missiel so venynig so dwingend so finaal:
die imperfektum van onthou ’n fratsongeluk
met my moedertaal sonder ’n plusquamperfektum
om presies dít wat my moveer by herhaling
op verskillende maniere te iteratief-duratief.
So dan
Ek staan voor jou oop kis:
hoe broos en klein lyk jy nie?
Die begrafnisbrief, ’n laaste lykskouing.
Soveel verydeling, soveel verdriet.
Jou oë dra weerhake, jou mond gestop
met watte en blinde kruissteek versier.
Soveel verydeling, soveel verdriet.
Jou hande dig gesluit op jou moeë bors,
naels geknip, jou trouring ’n wit band.
Soveel verydeling, soveel verdriet.
Jou blou lyksrok verklap jou somber toon;
’n bos vars kappertjies van ons in jou hand.
Soveel verydeling, soveel verdriet.
Nou gaan jy lang bome toe, soos dit hoort,
ek staan voor jou kis, sluit die deksel dig,
voel vir oulaas jou skerp blik,
plaas hierdie gedig vir jou ongelees.
Soveel verydeling, soveel verdriet.
Chora
As kind gedigte uit my hoof geken,
kon Elisabeth Eybers en Sylvia Plath
beter bemeester as logaritmes
of die kleurvolle chemie-tabel
in die wetenskaplaboratorium.
Onder my rekenkunde-huiswerk
stiekem van kleinsaf
oor iets anders begin boekhou.
My klein bestaan geliniaal.
Die ontwikkeling van die den
presies aangestip ’n gedig
se groeiproses.
Voetjie-vir-voetjie word jy ’n digter,
jy leer dit in die dubbelspraak
van woorde, jy sien
dit in die vuige inskrywings
en sketse op ’n skoolbank
met ’n passer uitgekerf.
Jy ruik dit in die skool-lewwies.
Dit mors oor growwe kladpapier.
Blou vlek die vingers
om ’n lekkende vulpen.
Die hortende ritmes
van dié vers verraai
hoe naak en weerloos
hierdie indertydse skriba was.
Dit wat buite woorde lê
− my ma wat ’n dagboek konfiskeer
waarin ek ’n ánder bestaan karteer −
kry ek nou vir goed ontsê.
O Roos van my hof
Wat was haar naam nou weer?
Daardie kind wat onder ’n motor beland
het saam met drie-en-twintig ander
in ’n Lenteloop toe ons moes geld insamel.
Jy weet mos, daardie kind, wat rég voor
ons oë opgelig en neergegooi is?
Reg voor die robot waar ’n Valiant beheer
oor sy remme verloor het. Malus, -a, -um.
Alles het in slow motion gebeur
met skoene soos swaarde deur die lug.
Die een onder ’n vaal kombers,
met haar voet na binnegedraai.
Ons almal by haar begrafnis:
“Wat ’n vriend het ons in Jesus . . .”
Daardie kind wie se dood later
uitgebloei het in ’n Latynse toets:
Timidi estis en Puella pulchra est.
En vertaal: “Die rose in die tuin is mooi.”
Verdomp, wát was haar naam nou weer?
Sara
Ons bediende was deel van ons huis se roetine.
Al eet Sara uit ’n blikbord met ’n gebuigde lepel,
moes ons haar met respek behandel. In haar kamertjie
staan op hoë bakstene haar
