maar ek het so ’n paar maande gelede e-posse begin uitstuur. Ek is terug weeshuis toe en het gevra of hulle enige rekords het wat aandui waarvandaan ek kom. Ek het darem altyd geweet ek is op Graaff-Reinet gebore en my ouers is in ’n motorongeluk dood, maar niemand het verder iets van hulle geweet nie. Daar was nie enige foto’s van hulle of van myself toe ek klein was nie. Jy sal onthou ek het ook navraag gedoen toe ons universiteit toe is, maar in daardie stadium kon ek niks uitvind nie.
“Daar is nou ’n nuwe maatskaplike werker by die weeshuis en sy het, lyk my, baie moeite gedoen. Sy het my niks daarvan gesê nie, maar volgens Francois het sy die vrou opgespoor wat met my oorspronklike opname in die weeshuis te doen gehad het. En dié het geweet ek het ’n ouer broer. Hoekom niemand dit ooit vir my kon sê nie, sal ek seker nooit weet nie. Daar was een of ander deurmekaarspul: ons was veronderstel om in dieselfde weeshuis te beland wat toe nie gebeur het nie. Maar sy kon die maatskaplike werker op Francois se spoor sit. Hy het skynbaar onthou van ’n babasussie, soek al lank na my en sy soektog en die maatskaplike werker s’n het hulle uiteindelik bymekaar gebring. Hy het vir die maatskaplike werker gevra om niks vir my te sê nie, hy wou my self kom verras. Dis in elk geval wat hy sê.”
Kopskuddend stap Amelie voor haar uit tot in die kombuis. “Nats, ek weet nie wat om te sê nie. Hoe is dit moontlik dat niemand ooit vir jou vertel het nie? Daar was wel ’n paar verskillende hoofde in die tyd wat ons daar was, maar dis sekerlik die soort inligting wat oorgedra word na ’n volgende hoof? Dis krimineel!” roep sy uit.
Natalie trek aan haar hare. “Ek weet nie hoe dit gebeur het nie en ek neem niemand kwalik nie. Dié soort goed gebeur seker maar. Ek wil in elk geval eers seker maak of hy regtig is wie hy sê hy is. ’n Mens hoor sulke vreeslike stories. Ek wil môre deurry soontoe . . . ag, tog, ek onthou nou ek kry my motor seker eers Woensdag.” Gefrustreerd kam sy haar vingers deur haar hare.
“Ek sal jou vat,” sê Amelie dadelik.
“Nee, jy gaan dit beslis nie doen nie. Jy is moeg na gister se rondlopery, jou man sal my nooit vergewe as ek jou weer wegsleep nie.”
“Waarnatoe wil jy my sleep?” vra Chris agter haar, en toe sy omdraai, staan hy en Neethling daar.
“Sommer niks.”
Amelie maak haar mond oop om te praat, maar Natalie maak vir haar groot oë en skud haar kop effentjies.
“Julle is net betyds om te help.” Amelie druk ’n bak slaai in elkeen se hand.
“Dankie,” sê Natalie verlig toe die mans uitstap. “Ek wil nog nie daaroor praat nie. Kan ons dit eers vir onsself hou?”
Amelie kantel haar kop en kyk ’n paar tellings na Natalie. “Oukei, ons hoef nie nou daaroor te praat nie, maar ek gaan vir Chris daarvan vertel. Ek sal vra hy moet stilbly daaroor. Maar ek verstaan nie hoekom jy nie daaroor wil praat nie . . . As die man regtig jou broer is, is dit mos wonderlik.”
“Ek weet, maar ek wil eers seker maak. Dis dalk glad nie waar nie.”
“Hoekom jou kom opsoek as hy nie ’n rede het nie?” vra Amelie. “Dis nie asof jy ’n ryk weduwee is by wie hy kan geld kry nie.”
Natalie lag. “Jy’s seker reg, ek is onnodig paranoïes. Ek wil net eers self met die maatskaplike werker gesels.”
“Wat weet jy van die man?” vra Amelie.
“Hy is ’n ouditeur. Soos vir my, was daar ook ’n studiebeurs wat hom in staat gestel het om te gaan swot. Hy is nog enkellopend en woon in Johannesburg. Hy het al die jare onthou hy het ’n sussie, Natalie, en sê hy soek al baie lank na my.”
Amelie se oë blink. “Nats, ek is so bly vir jou. Ek hoop hy is lank genoeg hier sodat jy hom aan ons kan voorstel?”
“Laat ek nou eers môre agter die rug kry . . .”
“Laat my nou asseblief toe om jou te neem? Ek sal dit baie rustig vat, ek belowe,” sê Amelie.
Natalie glimlag. “Ek het intussen aan ’n plan gedink. Ek gaan vir Francois vra om my te neem. Ons kan die maatskaplike werker saam uitvra en ek sal wel kan agterkom of hy werklik my broer is.”
Kos word neergesit, die kleintjies hardloop nog vir oulaas ’n draai voordat René en Neil hulle sitgemaak kry. En toe hy ’n sitplek soek, is die enigste oop een reg langs Natalie.
“Kom ons vat hande,” sê Chris. “Pa, sal jy bid?’
Almal vat hande, en Neethling staal hom voordat hy sy hand na Natalie uitsteek. Sy hand vou styf om hare, en haar vingers fladder vir ’n oomblik soos ’n klein, verskrikte voëltjie. Hy verstewig sy greep, en haar hand ontspan.
Nicola sit aan sy ander kant en gee sy hand ’n drukkie. Dis goed om terug te wees. Die oomblik is gou verby, en Natalie trek haar hand vinnig uit syne. Hy lig sy hand op om oor sy gesig te vryf – en ruik ’n sweem van haar geur. Bliksem.
“Het julle gehoor van die Maleisiese vlug wat gister net spoorloos verdwyn het?” vra Nicola.
“Ja, is dit nie vreeslik nie? Niemand weet wat van die vliegtuig geword het nie,” sê Chris.
“Die arme familielede wat agterbly – ek weet nie hoe ’n mens so iets verwerk nie,” sê sy ma.
Neethling frons. Maleisiese vlug? Peet het gister vir hom die inligting in verband met sy vlug van Amsterdam af na Melbourne gestuur. As hy reg onthou, is hy ook op ’n Maleisiese vlug, een wat oor Kuala Lumpur gaan.
“Het jy al vir Ma vertel jy is weer een van die dae op ’n vliegtuig?” vra Nicola en stamp aan hom.
Sy ma kyk op. “Is jy al weer op pad?” vra sy effens moedeloos.
“Eers in Julie, Ma.” Hy vertel hulle van sy planne. Oor die feit dat hy ook op ’n Maleisiese vlug gaan wees, bly hy tjoepstil. Sy ma bekommer haar genoeg oor haar kroos. En die kanse dat nog ’n vliegtuig van een lugredery weer kan verdwyn, is darem seker nul.
“Wel, dis gelukkig nog ver in die toekoms.” Sy pa vat sy ma se hand.
4
Sy was nie voorbereid daarop dat Neethling haar ook sou terugneem huis toe nie. Verdomp, sy was nie voorbereid daarop dat hy haar kom haal het nie, en nou moet sy weer die hele pad in ’n baie klein ruimte saam met hom deurbring.
Soos vroeër die dag praat nie een van hulle ’n woord nie. Normaalweg het Natalie nie ’n probleem om ’n logiese, interessante gesprek te voer nie, maar by Neethling kan sy nie twee woorde ná mekaar inspan nie, nevermind ’n logiese sin uitdink.
Toe hy stilhou, spring sy vinnig uit.
“Baie dankie,” sê sy, maar hy klim ongestoord uit, vat die leë bak uit haar hande en stap voor haar uit tot by die voordeur.
“Dankie.” Sy probeer die bak uit sy hande vat, maar al wat sy regkry, is dat hulle vingers oor mekaar vou.
Sy ruk haar hand terug, sommer vies. “Neethling, ek sal hiervandaan regkom, dankie. Jy kan maar gaan.”
Hy ignoreer wat sy sê. “Sleutel?” vra hy en hou sy hand uit.
Sy kners op haar tande en haal die sleutel uit
