agter hom toegemaak.
“Dankie, ek is nou oraait, jy kan regtig maar gaan.” Sy lek haar skielik droë lippe.
Sy oë vernou, sy neusvleuels rek, haar asem raak weg. Sonder om sy oë van haar af te haal, sit hy die bak op die tafeltjie in die gang en gee ’n tree nader aan haar.
“Wel, ék is nie oraait nie,” prewel hy en kam sy vingers deur haar hare. “Vandat ek jou die eerste keer gesien het, is ek nie oraait nie.” Sy hande vou om haar skouers.
Ademloos kyk sy hoe sy kop afsak. Asof gehipnotiseerd hou sy die naderende beweging van sy lippe dop. Enige oomblik nou. Sy wonder al so lank. En toe soen hy haar. En dis alles en soveel meer as wat sy ooit kon droom. Haar oë val toe terwyl die een sensasie ná die ander deur haar spoel. Sy soen verdiep, begeerte vloei deur haar soos warm vloeistof, lyflike genot steel haar laaste bietjie asem.
Sy lippe is warm, eisend, en sy dink nie eens daaraan om hom weg te druk nie. Hoekom sou sy? Sy wou ook weet hoe dit sal wees om hom te soen. En miskien droom sy nou. Sy lippe beweeg oor haar gesig, haar oë, af teen haar slape tot by die sensitiewe plekkie aan die onderkant van haar oor. Hitte, hongerte na iets wat sy nie ken nie, por haar aan.
Soos satyn. Haar vel onder sy lippe is satyn. Haar geur en kreungeluide vul sy mond. ’n Siddering ruk deur haar lyf. Hy trek haar nader. Haar vingers vou krampagtig om sy skouers, maar sy druk hom nie weg nie. Sy mond beweeg terug na hare en met ’n kreun soen hy haar weer. Sy snak na haar asem, haar mond val oop. Sy tong glip tussen haar lippe deur, ondersoek die nat holte van haar mond totdat haar tong syne teëkom, eers versigtig en toe met meer selfvertroue totdat hulle saam ’n ritme vind. Bliksem. Soos iemand wat te lank onder water was, lig hy sy kop en skep ’n teug asem. “Magtig, meisiekind. Jy laat my vergeet van alles om my.” Hy trek sy duim oor haar lippe.
Haar oë is donkergroen mos, haar asem hortend oor haar lippe. Sy vee oor haar gesig.
“Neethling, wat doen jy?” vra sy hees en probeer hom wegdruk.
Hy vat haar hande in syne. “Ek het jou gesoen. Jy het my teruggesoen. En ek gaan jou weer soen. Hier is iets tussen ons,” sê hy, skielik ergerlik oor die hele situasie. “Ek weet dit al vir drie jaar, jy seker ook. ’n Jaar in Italië het nie gehelp nie. Ek het ’n ander voorstel.”
“Voorstel?” vra Natalie verdwaas en frons.
Neethling vou sy hande om haar gesig. “Kom ons bring tyd saam deur. Ek praat nie van vir altyd en ewig nie, met my leefstyl is dit nie moontlik nie. Maar kom ons doen dinge saam, kuier saam en kyk of ons genoeg van mekaar kan kry om te kan aanbeweeg. Wat sê jy?”
En uiteindelik begin Natalie se breinselle weer funksioneer. Sy gee ’n tree terug en skud heftig haar kop.
“Nee!” roep sy verbouereerd uit en vou haar arms om haarself. “Ek kan nie. Nie nou nie. Dis in elk geval malligheid, jy hou nie eens van my nie. Buitendien, is daar nie al reeds weer ’n nuwe meisie op jou horison nie?”
Neethling glimlag skeef en gee weer ’n tree nader aan haar. “O, ek hou van jou, daaroor hoef jy nie te twyfel nie. En die enigste meisie op my horison is jy.”
“Neethling, jy is heeltemal van jou sinne beroof. Daar is niks tussen ons nie . . .”
Voordat sy verder kan praat, trek hy haar nader en soen haar weer. En onmiddellik vergeet sy wat sy wou sê, vergeet sy hoekom sy nie veronderstel is om hom terug te soen nie. Sy mond pas so presies oor hare, so asof dit gemaak is vir hom. Haar hande beland op sy boarms. Sy vel is warm, sy spiere kliphard. Haar bloed versnel, haar hartklop raak buite beheer.
“Gaan jy weer vir my sê daar is niks tussen ons nie?” kners hy die woorde uit.
Sy ruk haar kop terug en vee oor haar mond. “Daar is niks tussen ons nie . . .”
Sy oë vernou.
“Oukei, daar is . . . iets, maar ek kan nou al vir jou sê dit gaan nie werk nie. Ons wil verskillende dinge uit die lewe hê. Jy het elke tweede week ’n ander girl aan jou arm, maar ek kan nie so funksioneer nie,” prewel sy en druk hom weg. “Buitendien is my lewe op die oomblik net te deurmekaar.”
Neethling staar haar ’n paar oomblikke in stilte aan. Sy oë is op skrefies, sy asem kom hortend oor sy lippe, en al wat sy wil doen, is om haar arms om sy nek te gooi en teen sy groot lyf aan te leun.
Maar soos sy maar te goed weet, is die lewe nie ’n feëverhaal nie en ’n verhouding met Neethling, hoe kortstondig ook al, gaan beslis nie ’n happy ending hê nie. Buitendien wil sy eers weet waarvandaan sy kom, wie sy is. Sy wil haar storie ontdek voordat sy deel van iemand anders s’n kan wees.
Neethling vryf oor sy gesig voordat hy omdraai en uit haar huis stap. “As dit is wat jy wil hê . . .” sê hy oor sy skouer en loop weg.
Natalie druk die deur toe en sluit dit vinnig. Sy sluk-sluk aan die knop in haar keel en oorweeg dit vir een onbesonne oomblik om agter hom aan te hardloop. Maar sy kan nie. Daar is dinge omtrent haarself wat sy eers te wete moet kom en teen daardie tyd het Neethling lankal aanbeweeg na die volgende girl. En, as sy reg onthou, het Nicola nie genoem hy vertrek een van die dae weer oorsee nie?
Neethling is die volgende oggend teen agtuur by die gym. Teen hierdie tyd is die meeste mense al weg kantoor toe en is dit stiller. En vanoggend wil hy met niemand praat nie.
Hy skakel die trapmeul aan en begin draf. Normaalweg sou hy ’n voetpad berg toe gekies het, maar dit reën vanoggend. Die winter lê voor.
Natalie. Hy draf vinniger. Verdomp. Hy moes haar nie gesoen het nie, moes haar nie in sy arms geneem het nie. Want nou weet hy presies hoe sy proe, hoe sag sy is en die drang in hom om haar weer te soen wil nie weggaan nie.
Slaap was gisteraand onmoontlik, en hy het nie eens probeer nie. Teen vanoggend vieruur het hy tienduisend woorde geskryf gehad. Toe eers kon hy op sy bed val en droomloos verder slaap. Wat presies hy geskryf het, sal hy netnou gaan vasstel. Maar die storie het gevloei.
Gewoonlik werk hy eers ’n netjiese plan uit, bestee hy dae om sy karakters te leer ken voordat hy begin skryf. Maar hierdie storie het ’n lewe van sy eie en die karakters, klaar ontwikkel, met ’n volledige agtergrond, dring sy verhaal ongenooid binne.
En wat de hel maak Lalie nou? Sy met die grasgroen oë en baie geheime was veronderstel om ’n sekondêre karakter te wees, maar wou eenvoudig nie in die agtergrond bly nie. Nou draai die hele storie om háár. En hy kan nie besluit presies wie sy is en wat haar laat tick nie; en dis ’n baie vreemde gewaarwording – iets waarmee hy nog nie vantevore te doen gekry het nie.
“En toe? Vir wie hol jy weg?” hoor hy Chris se laggende stem langs hom.
Neethling skakel die trapmeul af en klim al swetend af. Hy tel sy handdoek op en vee sy gesig af.
“Dis ’n verrassing om jou te sien,” glimlag hy.
“Jy oukei?” vra Chris.
“Ja, hoekom vra jy?”
“Jy was stil gister.”
Neethling lag. “Julle praat so baie! Ek het die kuns verleer om betyds in te spring en my sê te sê.”
“Jy weet jy kan met my praat, nè?” sê Chris voordat hy op ’n trapmeul klim.
Neethling
