edelman se blik versag merkbaar toe hy met iets soos teerheid in sy stem sê: “Verklee jou asseblief en gaan dadelik bed toe. Ek moet Alvaro gou terugneem om sy motor te gaan haal.” Hy kom orent. “O ja, byna vergeet ek . . . jou paspoort.” Hy haal haar paspoort, rybewys en ander dokumente uit sy sak en plaas dit alles terug in haar handsak.
“En my motor se sleutels, señor?” herinner sy hom sonder veel belangstelling.
“Die sleutels sal ek Sondagoggend vir jou gee,” antwoord hy bedaard. “Moenie bekommerd wees nie, ek sal persoonlik toesien dat jou motor gesluit is.”
’n Glimlaggie raak aan Rina se lippe. “Is jy bang dat ek vandag nog met my motor sal gaan ry?” vra sy.
“Nie bang nie, net versigtig, menina,” antwoord hy. “Ek het al geleer om enigiets van jou te verwag, selfs die onmoontlike.”
Sy lag saggies. “O, señor . . .”
“Die naam is Conzalo, pequena,” sê hy met ’n glimlaggie wat Rina se polsslag ontwrig.
“Goed, Conzalo,” glimlag sy toegewend, “ek belowe om my vandag en môre soos ’n soet meisietjie te gedra. Maar Sondagoggend wil ek my motor se sleutels terughê, of die duiwel gaan jou haal.”
“Ek het die duiwel nog nooit gevrees nie, menina,” antwoord hy doodbedaard.
“Conzalo het gelyk,” glimlag Alvaro, “die duiwel vrees hom, want hy word geen geleentheid gegee om onheil en tweedrag in ons familie te saai nie.”
“Goeie genade, is daar dan niks wat jy vrees nie, Conzalo?” vra Rina merkbaar verbaas.
“O ja, daar is een ding wat ek vrees,” kom dit sag van die edelman.
“En wat is dit?” wil Rina nuuskierig weet.
“Ek sal jou anderdag vertel,” antwoord hy ontwykend. Hy draai na Alvaro. “Adeus, pequena. Ons sien jou weer vanaand,” groet hy haar oor sy skouer.
“Adeus, Conzalo,” groet Rina met ’n sagte stem terug. Ook Alvaro sê tot siens, dan vertrek die twee mans onverwyld.
Die nag is reeds besig om sy swart vlerke oor die stad te vou toe die kamermeisie Rina eindelik kom wakker maak vir aandete, die een wat ’n bietjie Engels verstaan. Sy groet Rina vriendelik en verneem belangstellend na die beeldskone señorita se gesondheid.
Na ete verklee Rina haar in ’n swierige ligblou kamerjas wat haar oë nog blouer laat lyk. Sy knap haar grimering op, kam haar hare en wag dat haar besoekers moet opdaag. Meteens val dit haar by dat sy Conzalo geld skuld, die invoerkoste op haar motor. Sy neem haar handsak en kyk al die dokumente deur, op soek na die kwitansie, maar vind niks nie.
Ek het seker half gekyk, berispe sy haarself en keer haar handsak op haar skoot om. Noukeurig gaan sy elke dokument en papier na.
Sy is nog hiermee besig toe haar besoekers hul opwagting maak; die De Valcadas, De Moras en Peredas. Almal groet haar vriendelik en verneem belangstellend na haar gesondheid.
“Wat maak jy met al daardie papiere wat so verstrooid op jou skoot lê, menina?” vra Conzalo en trek sy stoel langs haar bed.
“Ek soek na die kwitansie van die bedrag wat jy vanmiddag by die doeanekantoor betaal het, Conzalo,” antwoord sy ernstig. “Ek kry glad nie so iets nie.”
“Daar is nie ’n kwitansie nie, pequena,” laat die edelman sag hoor.
“Conzalo, jy jok. Daar móét ’n kwitansie wees . . .” begin Rina, maar hy help haar dadelik reg.
“Ek vrees jy het my nie mooi verstaan nie, menina,” sê hy bedaard, maar met ’n sweem van ’n glimlaggie. “Ek het gesê daar is nie ’n kwitansie in jou handsak nie. Kom, laat ons al hierdie papiere en goed weer terugsit in jou handsak.”
“Nee, los jy hierdie papiere uit, Conzalo,” keer sy ietwat streng. “Jy het reeds my motor se sleutels en ook die kwitansie.”
“Die sleutels kry jy Sondagoggend of Saterdagaand,” val hy haar sag in die rede.
“En die kwitansie?”
“Die dag wanneer jy na Suid-Afrika terugkeer,” antwoord hy.
“Maar ek moet tog weet wat ek jou verskuldig is!” hou sy vol.
“Slegs ’n paar escudos,” antwoord hy ontwykend, “en daarvan kan jy gerus vergeet, menina.”
“Ja, vergeet daarvan, Rina-kind,” tree sy ma vriendelik tussenbeide. “Conzalo is ’n miljoenêr, hy sal daardie paar escudos nie eens mis nie.”
“U bedoel ’n paar duisend escudos, señora,” sê Rina ernstig.
“Menina, vergeet nou van daardie onbenullige sakie,” kom dit sag van die ou marquesa.
“Ek vrees dit is teen my beginsels om so iets toe te laat, señora,” kom dit ernstig en beslis van Rina. “Ook my ouers sal bitter ontevrede wees as ek Conzalo toelaat om sulke bedrae uit sy sak te betaal. Nee, ek moet die verskuldigde bedrag aan hom vereffen. As hy my nie vanaand die kwitansie gee nie, sal ek môre persoonlik by die doeanekantoor gaan verneem wat die bedrag was. En as hy weier om die geld van my te neem, sal ek dit eenvoudig in sy bankrekening gaan inbetaal.”
“Beskou dit as ’n verjaardaggeskenk, pequena,” doen Conzalo aan die hand.
“Ook dít is teen my beginsels, Conzalo. Ek is van kleins af geleer om nooit ’n duur geskenk van ’n man aan te neem nie, tensy ek aan die man verloof is.”
“Wel, as dit is hoe jy oor die saak voel,” kom dit teleurgesteld van die edelman, “sal ek môreoggend vir jou die kwitansie bring, Rina. Ek is jammer, maar ek het dit nie nou hier by my nie. Dit is nog steeds in die sak van die baadjie wat ek vandag aangehad het.”
Etlike minute lank gesels Rina en die drie ouer dames oor haar voorgenome reis deur Europa. Conzalo ontbied die kelner en bestel vir elkeen ’n drankie. Rina sê dat sy ’n vrugtedrankie sal drink. Sy glo nie sterk drank is bevorderlik vir iemand wat pas van ’n siekte herstel het nie.
“Ja,” beaam Conzalo met ’n stadige glimlaggie, “jy is ook nog te swak om ’n glas behoorlik te hanteer. Jy sal dit dalk net op jou bed laat omval en dan is jou bed weer sopnat, soos jou rok daardie aand met die dansparty was.”
“Ja, en dan sê jy weer ek het dit opsetlik gedoen,” troef sy hom met ’n spul tergduiweltjies in haar oë wat sy blik nie ontgaan nie.
“Het ek regtig gesê dat jy dit opsetlik gedoen het? Ek vra nederig om verskoning, menina,” glimlag hy, nou self met ’n duiweltjie in sy oë.
Hy kom sowaar reg! juig dit in Rina se verliefde hart. Ek sal hom nog heeltemal regruk, gee my maar net kans.
Maar dan hoor sy Carla in haar jeugdige opgewondenheid sê: “O, Rina, ek kan nie meer wag dat Woensdag moet aanbreek nie! Die olyffees is vir my die aangenaamste tyd van die jaar. Noudat die oes ingesamel is, voel almal vrolik en gelukkig. Jy weet nog nie hoe jolig so ’n fees kan wees nie. Dis die ene vrolikheid en musiek. Al die boere in die omgewing, almal wat op Conzalo se plaas werk en al die bure en hul gesinne sal daar wees. Ons
