al ken, wat ’n besondere band van vriendskap daar tussen hulle is, hoe besonder goed hulle mekaar verstaan, hoe eenders hul smaak is, ensovoorts, totdat Magriet later gevoel het sy kan skree. “Hoe gaan dit met jou pasiënt?” vra sy om die gesprek in ’n ander rigting te stuur.
“Watter een?”
“Enigeen.”
Dis eers toe hy hartlik lag dat sy agterkom hoe ver haar gedagtes gedwaal het, en sy moet verleë saamlag. “Natuurlik die een wat jy laaste besoek het,” sê sy, sommer weer vererg.
“Nou watter een was dit?”
“Ag, Emile, moenie laf wees nie.”
“Mag ek raai waaroor julle gepraat het?”
“As jy wil,” sê sy ongeërg.
“Was dit miskien oor my?”
Sy kyk fronsend na hom op. Hulle het ’n tydjie gelede al tot stilstand gekom en staan nou reg teenoor mekaar.
“Jy is darem werklik ’n baie verwaande mens, dokter Fraser,” sê sy nou reguit. “Dink jy dat jy die enigste interessante onderwerp is waaroor daar gepraat kan word?”
Hy lag haar uit. “Ek sal dit nie sommer vir enigiemand sê nie, maar ek weet Rina praat graag oor my!”
“Ag, regtig?” Magriet probeer haar hand uit syne trek waar hy dit skielik vasgevat het, maar slaag nie daarin nie. “Jou Rina mag dalk graag oor jou gesels, maar ek beslis nie! Trouens, dis die verveligste onderwerp waaraan ek kan dink!”
Nou lag hy hardop en skielik glip sy arm om haar skouer en druk hy haar teen hom vas. Hy fluister by haar oor: “Grietjie! Ek het nooit geweet jy het sulke skerp naeltjies nie! Ek verwag elke oomblik dat jy sal begin miaau skreeu!”
Sy beur van hom af weg.
“Dis goed dat jy dit besef. Bly uit my skerp naeltjies se pad. En los my. Gaan druk jou wonderlike Rina as jy lus voel om te druk. Sy sal dit beslis geniet.”
“Magriet …” Sy stem waarsku haar skielik dat sy gemoedelike geamuseerdheid verdwyn het. Skielik klink daar voetstappe agter hulle op. Sy ander arm gaan ook om haar en hy sê sag, gebiedend by haar oor: “Staan stil. Hier kom iemand aan.”
“Maar …”
“Staan stil, Magriet!”
Dis Rina Breytenbach se stem wat skielik agter hulle opklink. “O, hier is julle! Ek het ’n vars pot tee gemaak. Julle kan gerus eers kom saamdrink.”
Emile laat Magriet gaan, maar sy een arm bly om haar middel.
“Dankie, Rina. Dis baie gaaf van jou, maar ek dink ’n wandelinkie sal nou vir ons beter wees ná daardie heerlike ete.”
“Nes julle verkies. Maar jy moet onthou, Emile, dat jy môreoggend vroeg in die operasiesaal moet wees. Juffrou Marais, jy moet hom nie te laat uit die slaap hou nie, hoor?” sê sy op skertsende toon. “Jy weet mansmense is maar nes kinders. Ek moet gedurig ’n ogie hou!”
Magriet hoor ’n gedempte kreun langs haar opklink en skielik borrel die lag in haar op. Die matrone is skaars buite hoorafstand of sy moet uiting aan haar gevoelens gee.
“Wat is so vreeslik snaaks?” Emile se stem klink yskoud en dit prikkel Magriet se lagspiere net nog meer.
“Jy! Jy en jou … Rina … o!” Sy worstel om haar lagbui onder beheer te kry. “Die ou groot haan wat so koning kraai op Abendruhe is hier op Simonsvlei ’n donsige kuikentjie oor wie moederhen Rina kloek en wat sy saans onder haar beskermende vlerk in koester! Sê my, dokter, sit sy jou saans in die bed ook?”
“Staak dit onmiddellik, Magriet! Daar is niks snaaks hieraan nie!”
“Miskien nie vir jou nie, maar vir my … o!”
“Magriet, as jy weer aan die lag gaan, sal ek …” sê hy dreigend en druk haar skielik op ’n klip neer. “Sit daar. Ek wil met jou praat.”
Magriet versober. “Ja?”
“Dis oor hierdie verspotte verliefdheid van Rina, natuurlik!”
“Wie sê vir jou dis verspotte verliefdheid, Emile?” vra Magriet ernstig. “Rina is ’n volwasse vrou. En vir my het dit gelyk asof jy die aandag baie geniet.”
“Moenie verspot wees nie! Hoe kan ek die vroumens voor Lukas Pienaar afjak?”
“Wat het dokter Pienaar daarmee te doen?” vra sy verbaas.
“Omdat hy al jare lank op haar verlief is natuurlik, en dis net ter wille van hom dat ek al so lank hierdie onmoontlike situasie duld.”
“Ag nee!” sê Magriet teleurgesteld. “Hy is so ’n dierbare, warm mens. Ek gun hom iets beters.”
Emile kyk haar kwaai aan.
“Ek het sonde met jou gehad om jou van Ron Jooste af te kry. Moenie vir my sê ek sit nou weer met ’n splinternuwe probleem met Lukas Pienaar nie!”
“Moet jy altyd die slegste van my dink? Jy …” Sy kom haastig orent.
“Vergeet daarvan. Laat ons tot die punt kom …”
“Ek stel in geen punt belang nie. Môre, so vroeg moontlik, soek ek ’n geleentheid terug na Abend-”
“Jy sal dit nie doen nie, Magriet. Rina moet van haar verliefdheid genees word. Aangesien jy so geweldig baie van dokter Pienaar hou, behoort jy my jou heelhartige samewerking te gee.”
“Ek?”
“Ja. Ons kan voorgee dat daar ’n verhouding tussen ons twee is.” Hy lag skamper. “Behalwe as jy natuurlik bang is dit kan werklik met jou gebeur …”
“Nee, regtig, ek het geen vrese daarvoor nie. En jy?”
“Beslis nie!”
Haar oë vernou.
“Wat laat jou dink dat jy so immuun teen my sal wees?”
Hy lag en tik met sy wysvinger op haar neus se punt.
“Jou naeltjies is te skerp, Grietjie! Ek hou nie van katjies met sulke lang naels nie. En ek is bevrees jy het geen keuse nie. Ek het op my aandronde in die hospitaal reeds so ongeërg laat glip dat ek en jy privaat verloof is. Teen hierdie tyd moes dit al Rina se ore bereik het!”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно
