hom wil praat, onder andere, ontstel hom in geen geringe mate nie. Het sy allerlei onwaarhede verkondig? Of het sy die waarheid met sout en peper en kruie bewerk, sodat dit onaanvaarbaar geword het vir hierdie Gileam Dormehl? Hoedanig is hulle vriendskap? Of is hy ’n soort beskermheer? Dalk aandele in die winkel? Ongekroonde koning hier op Isaacsdam? Trotse nasaat van ’n heersersfamilie, ’n dinastie? Dit kry jy mos dikwels op die kleiner plekke. Hoekom was Malie Coetzee so beïndruk? Vanuit die kombuis kom daar koppieklanke. Hy besef skielik dat hy honger is; sal daar darem ’n stukkie beskuit op die skinkbord wees? En sal dit sindelik genoeg wees om te eet?
Hy berei hom voor om te begin praat oor die koeitjies en kalfies wat hier aan die orde van die dag is. “Die wind …” begin hy. Maar hierdie keer het hy hom misgis. Dormehl is nie van plan om klein geselsies te maak nie. In sy donker, hartstogtelike oë broei ’n vreemde gloed. Jonathan kan nie anders as om onder die indruk van sy dwingende persoonlikheid te kom nie.
Een van Jeannie se soort, besluit hy berekenend. Net minder gekultiveerd. Maar Jeannie sou ten minste nie van hom ontslae probeer raak nie. Hulle sou mekaar se taal verstaan op die terrein van geld, sukses en dryfkrag, al beteken dit dat jy oor die lyke van teenstanders moet loop.
Dat Jonathan reg is in sy oordeel, blyk uit die man se volgende woorde: “Ek weet wat ek wil hê, meneer … wat het jy nou weer gesê is jou naam?”
Jonathan mompel iets soos “Berg”, en vervolg harder: “My naam is nie relevant nie, die firma ken my en hulle het my gestuur.”
“Wat ook al. Wat my betref, ek weet wat ek wil hê, Berg of Wie-ook-al.”
Die familiariteit steek vir Jonathan dwars in die krop. Maar hy weet nie hoe om die man op sy plek te sit nie. Daar het vir hom ’n verskuiwing van sy gewone vastigheid plaasgevind en hy trap rond en bont om sy balans te herwin. As hy besef het hy lyk na sy pa, het hy nooit hier … het Katrien alles uitgelap, en speel Dormehl toneel?
“Die twee dinge wat ek wil hê, is die volgende,” sê Dormehl. “Een van my plase lê teenaan die nuwe uitbreiding. Ek gaan die deel aankoop wat van my plaas se grens af tot by die rivier loop. Die terrein sal heet Dormehldorp. Ek het allerhande planne daar. ’n Uitgebreide sakekompleks, later hotel en rivieroord en al dié dinge.”
Jonathan luister sonder om ’n woord te sê. Eerstens weet hy nie wat om te sê nie, tweedens vermoed hy dat hy gestoomroller sal word.
Dormehl moet dit as instemming vertolk, want hy stu voort: “Wat die nuwe supermark betref, ek en Katrien Tosen sal saam in die ding wees. Dit bring my by saak nommer twee: Katrien. Jy was vanmiddag daar by haar in die winkel en jy het haar ontstel.”
“Ontstel?” vra Jonathan. Volgens hom is hý die een wat ontstel is. “Omdat ek haar foon wou gebruik, en vir haar pad gevra het?”
“Sy was ontsteld. Ek ken vir Katrien. Ons is … wel, ek kan jou maar inlig, ons is meer as vriende. Sy het eers gegrap; my vertel van die vreemdeling, en dat jy gevra het wat doen sy vanaand, en sy is in ’n groef en jy wil haar daaruit help. Maar dis nie al nie. Ek weet dis nie al nie. Jy het iets anders gesê of gedoen om ou wonde oop te krap.”
“Maar …” Jonathan onthou nie eers wat hy alles gesê het nie. So naïef onskuldig kan die meisie tog nie wees nie. “Ons het ’n bietjie gesels,” verklaar hy hulpeloos. Maar het hy nie dieselfde indruk gekry, dat hy iets gedoen of gesê het om haar te ontstel nie?
“Met Katrien gesels ’n man nie sommer net nie,” sê Dormehl. Hy wys met ’n dik bruin vinger in beskuldiging na Jonathan wat hom bloedig vererg. Hy hou hom nietemin in toom, een van die lesse in die Nothnagel-wêreld. Vingerwys is van die swakste maniere wat jy kan kry. Barbaar!
“Toe ek netnou vir Katrien gesien het, was sy hewig ontsteld. Ek weet nie presies wat jy gedoen of gesê het nie, maar …”
“Niks. Net mooi niks,” antwoord Jonathan bars.
“Ek weet wat ek weet. Sy is vanaand terug waar sy was. Na al my inspanning.”
“Moenie verwag ek moet weet waarvan jy praat nie. Ek wil ook nie.” Maar eintlik wil hy graag weet. Hy kan, om die waarheid te sê, oopbars van nuuskierigheid.
“Jy sal nie weet nie. Dis ook nie nodig nie. Genoeg as jy weet om heeltemal uit haar pad te bly. Katrien is my verantwoordelikheid. Haar pa is te swak en siek om na haar om te sien. Dis net ek wat haar waarlik verstaan, en dis na my toe dat sy met haar probleme kom.”
“’n Merkwaardige prestasie,” meen Jonathan sarkasties. Die klein rissie, reken … dat sy direk gedraf het om stories aan te dra nog voor sy voetspore koud is. Wie dink sy is sy? En hoe dink sy, wie is hy? ’n Desperate rokjagter? As sy maar vir Jeannie kon sien. Sy sal op haar neus kyk. Daar is nie eers sprake van ’n keuse tussen twee sulke meisies nie. Die antwoord lê kant en klaar oop voor jou.
“Ek hou nie van jou inisuasie nie, Berg.”
“Jy bedoel seker ‘insinuasie’,” korrigeer Jonathan styf, nie sonder die onpeilbare glimlagtrekkie van sy mondhoek, dit wat hy deeglik geoefen het nie. Dormehl word donker van ergernis. Dan is dit sy swakheid, besluit Jonathan. Geleerde woorde wat windskeef uitkom.
“Nou ja, Berg,” sê hy en staan op. Die kakie broekspyp het teen sy fris kuit opgeskuif. Hy skud-skud tot dit afsak. Op sy ruwe manier is hy duiwels aantreklik. Hy laat Jonathan bleek en skraal voel, en daarvan hou hy niks. Hy word beskou as aantreklik, ook welgeklee. Eintlik is hy ’n taamlik blink ster aan die dametjies se horison, maar hy het vir Jeannie uitgesoek … en sy vir hom.
“Kan ons nou na die terrein gaan kyk?” vra Dormehl. Dit klink meer na ’n bevel.
“Gaan kyk? Nee. Ek het geluister na jou plan, Dormehl, en dit klink heel interessant. Maar jy moet besef dat die onderhandelinge reeds geruime tyd aan die gang is tussen my firma en julle dorpsraad. Ek moet môre ook maar eers na hulle kantoor toe gaan en my oriënteer.”
En Katrien Tosen te sien kry, besluit hy onrustig. Een ding wil hy haar vra: dat sy van hom kan skinder soos sy wil, solank sy nie noem dat die Coetzees sy familie is nie. Hy kan sê dat, veral as hy hier loseer, dit as voordeel of partydigheid van die firma se kant beskou kan word.
Hy wil nie verder met haar argumenteer nie. Sy klink na ’n emosioneel onstabiele mens. Hy kan selfs vir haar sê hy het hom toe misgis, dis nie sy pa se niggie nie. Of so iets. Hy sal nog dink wat. Wat hierdie Dormehl betref: Dis absolute twak dat hy kom staan en hiet en gebied. ’n Ryk grootprater, en niks meer nie.
Vreemd genoeg oefen Dormehl nie op die oomblik verdere druk uit nie. “Dan sien ek jou môre weer,” belowe of dreig hy.
Nie as dit van my afhang nie, dink Jonathan. Hy vra nie op sterkte waarvan Dormehl optree nie. Eintlik vind hy die man ontstellend en voel half vies om te dink dat Katrien Tosen ’n vriend in hom vind. In elk geval sal hy teen môre besluit hoe om van die vent ontslae te raak. Hy kan vir Senior Nothnagel self op hom sit. Hy hoop maar net nie Dormehl is reeds weer op pad na Katrien Tosen, waar hulle sy herkoms kan bespreek nie.
“Totsiens, oom Koos, totsiens, tannie Varkie,” roepgroet Dormehl in die gang af.
Jonathan kan nie glo wat hy hoor nie: tannie Varkie! Skynbaar ’n aanvaarde naam, want Malie Coetzee kap nie teë nie. Maar sy is goed nuuskierig nadat Dormehl met ’n bulderende stem gang afskeid geneem het. Hy wou nie eers vir die koffie wag nie.
“Wie is hy eintlik?” begin Jonathan terstond uitvis.
“Wie
